Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Run Away Star » Hoofdstuk 4
Run Away Star
Hoofdstuk 4
Als Bill naar de pizzeria belt, loop ik naar boven om me om te kleden. Ik trek mijn joggingpak met kap aan. “Waarom heb je andere kleren aan?”¯ vraagt Bil als ik weer beneden sta. Ik ga op mijn knieën op een stoel zitten. “Ik ga vanmiddag shoppen. En aangezien iedereen me kent daar, moet ik onopvallend gaan.”¯ Bill grinnikt en loopt naar de deur. “De pizza’s zijn er.”¯ Ik ruik de gesmolten kaas tot in de woonkamer waardoor mijn maag nog harder begint te rommelen. Met een plof belanden de pizzadozen op tafel en schuif ik er één naar me toe. Ik open hem en kijk naar al dat gesmolten kaas en warme ananasblokjes. “Heaven is pizza.”¯ lach ik en begin te eten. Als mijn pizza half op is, heb ik toch geen honger meer en klap ik mijn doos toe. “Dus. Ik ga nu shoppen. Je kan op de computer als je wilt. Moet ik nog iets voor je meenemen?”¯ Bill knikt en haalt iets uit zijn zak: zijn portemonnee. Hij haalt er een paar briefjes van 100 uit en geeft ze aan mij. Ik grinnik. “Kleren?”¯ vraag ik als ik het geld in mijn zak heb gestoken. Hij knikt en eet verder. Ik sta recht, loop naar de voordeur en roep: “Tot vanavond.”¯
Met mijn handen in de zakken van mijn trui loop ik door de winkelstraat. Het is er nog vrij druk, ook al is het een doordeweekse dag. Ik loop mijn favoriete winkel binnen: Pimkie. Ik zie dat de nieuwe collectie binnen is en begin rond te snuffelen. “Kan ik helpen?”¯ vraagt Melissa, een meisje dat hier al enkele jaren werkt en mij al door en door kent. Ik schud mijn hoofd en duik dieper de klerenwinkel in. Na een half uurtje heb ik 4 skinny’s in een flashi kleur, een topje, een truitje en een sweater. En dat allemaal voor maar 70 euro. Met een zelfvoldane grijns loop ik met mijn zak naar buiten en stap ik door. Plots doemt de G-star winkel voor me op en besluit ik daar eens te gaan kijken voor Bill. Maar, dat bedenk ik me plots, ik weet zijn maten niet. Ik pak mijn gsm, maar natuurlijk, ik heb zijn nummer niet. Ik loop toch naar de mannenafdeling. In de G-star winkel ben ik eigenlijk nog nooit geweest. Daar heb ik geen geld voor. Dus ken ik hier ook nog niemand. “Kan ik u helpen?”¯ vraagt een serieuze jongen, ongeveer mijn leeftijd. “Ja, graag.”¯ zeg ik en kijk in zijn ogen. Ik lijk te smelten. Zijn groene ogen staren diep in de mijne. Ik glimlach en kijk snel weg. “Ik zoek een paar broeken voor…mijn broer. Ja, mijn broer. Hij is jarig morgen.”¯ Ik hoor hem grinniken en door de broeken gaan. “Zijn maten?”¯ Ik stotter en bloos. “Die weet ik niet. Ik weet alleen dat hij 18 is, heel mager, en vooral van strakke broeken houdt.”¯ “Hmm…”¯ Dan draait hij zich om en kijkt op de tafel. Hij houdt een broek in de lucht, die ongeveer even lang is als mijn benen, dus van lengte zeker oké. Zwart. Normaal. “Ja, die wil ik al zeker.”¯ Het duurt zeker een uur voor ik voldoende kleren voor Bill vindt. 3 jeansbroeken, 2 T-shirts en een vest. “Dat is dan 379 euro.”¯ Ik slik en haal het geld uit mijn zak. Maar ik heb nog voldoende.
Ik houdt zeker nog 300 euro over en besluit ook schoenen te kopen. Ik glip de eerste de beste schoenwinkel in en kijk in het rond. De mannenafdeling is opvallend minder druk dan de vrouwenafdeling. Na 10 minuutjes vind ik grijs-witte Nike’s in maat 42, Bills schoenmaat. Dat ontdekte ik toen ik ze verstopte in mijn inloopkast. Dan meng ik me in de drukke vrouwenmenigte en zoek ik een paar schoenen in maat 39. Ik krijg meteen de blinkend grijze sneakers van Raf Simons in de gaten. Maar een mevrouw wilt ze ook net pakken. “Sorry, maar mag ik deze hebben?”¯ vraag ik zo vriendelijk mogelijk. De vrouw bekijkt me van kop tot teen en zegt dan “Nee”¯. Ik bal mijn vuist in mijn zak en probeer op mijn tanden te bijten. “Zijn ze voor u dan?”¯ Ik lach bij het idee van zo’n keurige dame met op en top geweldige sneakers. “Nee, voor mijn dochter.”¯ De grijns verdwijnt van mijn gezicht. “Maar, ik wil die.”¯ begin ik te jammeren. “Jammer, kies er andere.”¯ Ze krijgt een vreemde grijns op haar gezicht en kijkt verder. Als ze me niet meer aankijkt, staat mijn besluit vast. Nu wil ik die schoenen nog erger. Als ze even rechts van zich kijkt, loop ik naar haar toe en zorg ik dat ze haar andere schoendoos laat vallen. Ze schrikt en bukt om ze op te rapen, en laat zo mijn schoenen vallen. Ik grijp ze vast en loop wild door het gangpad. De vrouw is achter me aangelopen, dus duik ik onder een schoenenrek en blijf daar liggen tot ik haar schoenen hier niet meer zie rondlopen. Opgelucht haal ik adem. Ze is weg. Ik trippel naar de kassa en zet de 2 paar schoenen op de toonbank. “Dat is dan 60 euro.”¯ Ik geef hem het geld en neem de derde tas van deze dag stevig vast. Nu nog accessoires, make-up en een vermomming.
Ik krijg een grijns op mijn gezicht en loop de winkel ‘Ici Paris XL’ binnen. Ik laat me gaan en koop voor 100 euro make-up. Dan loop ik ‘Bijoux Birgitte’ binnen maar vindt daar niets dat ik nog niet heb. En nu…ga ik de pret van mijn leven hebben. Een vermomming zoeken. Bill weet niet wat hem overkomt. En nu grijns ik nog harder.
Reacties:
Elke keer als ik denk: "Haha, dat was dan de grap van dit stukje!", komt er nog een leuker grapje. Een vermomming, hoe kom je erop? :'D
M'n mamsie heeft bij Ici Paris Xl gewerkt... In Hilversum ;D
Leuk stuk ;D
XD