FanFic.nl

Lost in Neverland

10. Neverland

Elvira
De zomer blijft rondhangen in Silmarillion Park, en de lucht tussen de dichte groene boomtoppen zoemt van het leven. Het hoofdpad is stoffig van de warmte maar de banden van mijn nieuwe mountainbike houden perfect grip.
Bij het stenen brugje zie ik iets paars blinken en meteen vertraag ik. Zoals verwacht is het de fiets van Dorien, zelf zit ze ernaast op de rand van het brugje met haar gsm tegen haar oor gedrukt.
‘Ma, ik ben gewoon aan het fietsen met Elvira en Yasmine… Ja, ik ben op tijd thuis voor het avondeten… Nee, we blijven niet rondhangen in het park, we gaan straks naar Yasmine thuis.’ Ze rolt met haar ogen en ik kijk haar scheel aan. Haar moeder is soms een beetje overbeschermend.
‘Ma, ik moet echt gaan, ik blokkeer de doorgang. Tot straks.’ Zonder op een antwoord te wachten klikt ze het gesprek weg en keilt het toestelletje in haar rugtas. ‘Tegensteken! En maar blijven doordrammen dat het park niet veilig is en bla bla bla.’ Ze wipt weer op het zadel, gaat op de trappers staan en stuift ervandoor.
‘Het houdt ook geen steek, weet je?’ hijgt ze terwijl we één voor één de scherpe afslag nemen en tussen de varens zigzaggen. ‘Mijn moeder ziet overal ontvoerders en junkies, maar Neverland ligt zo ver uit de buurt dat niemand ons hier kan vinden, al zouden ze het willen.’
‘Feit. Maar dat maakt de bevoorrading niet makkelijker,’ zucht ik als ik met mijn achterwiel een spoor trek op de zanderige ondergrond. ‘Mijn rugzak weegt tien kilo, als het niet meer is. En de cola blijft ook niet echt koel met dit weer.’
Dorien duwt de deur open en kijkt verbaasd rond.
‘We zijn eerst! Waar zit Yasmine?’
‘Die komt wel,’ kreun ik en leg de rugzak op tafel, plof zelf uitgeput neer op de versleten bank. ‘Weet je, mijn oma doet haar oude sofa weg en ik mag hem hebben als ik wil. Ik heb alleen geen idee hoe we die hierheen moeten krijgen.’
‘Vraag anders of je enkel de kussens… Godver!’ Dorien laat de fles cola uit haar handen vallen als de inhoud met de kracht van een raketlancering uit de hals spuit.
‘Slim hoor,’ grinnik ik en raap de fles op voor de rest van de inhoud op de vloer druipt. ‘Had je niet kunnen raden dat die zou ontploffen na een halfuur in mijn rugzak over een bospad te hebben gehotst?’
‘Had me liever een waarschuwing gegeven, genie,’ snauwt ze terug en veegt het plakkerige schuim van haar armen, handen en gezicht.
‘Whazzup, morons!’ roept Yasmine als ze de deur opengooit. Haar rugzak belandt naast die van mij op tafel en met één sprong ploft ze op haar buik in de kussens van de bank. Haar hoofd landt op mijn schoot en een gigantische stofwolk stijgt op.
‘En waarom ben jij zo vrolijk?’
‘Dat is een geheim,’ grinnikt ze.
‘Geheimen voor ons?’ gilt Dorien en keilt een prop met cola bevlekte zakdoekjes in onze richting.
‘Nou…’ Ze trekt even een gezicht. ‘Niks doorvertellen, hè?’
‘Voor wie zie je ons aan?’ doe ik verontwaardigd.
‘Kom op, spill! En snel een beetje, het is aan mij om te schrijven.’ Dorien gaat met haar schrift in de aanslag tussen ons in zitten.
‘Wel… Ik heb een soort van vriendje.’
‘Oh mijn God, echt?’ Ik sla mijn handen over mijn wangen. ‘Wie? Wie?’
‘Hoe bedoel je, ‘soort van’? Is het je vriendje of niet?’ port Dorien voor meer uitleg.
‘Oké, mijn vriendje dus,’ grinnikt Yasmine met knalrode wangen. ‘Hij wachtte me op na de voetbaltraining gisterenavond en… Nu ja.’
‘Ze heeft gezoend!’ giert Dorien en slaat Yasmine op haar schouder met het schrift. ‘Wie was het?’
‘Drew, de zoon van de trainer.’ Plets. De fles cola glipt uit mijn hand op de vloer.
‘En waar was dat goed voor?’ gilt Dorien en trekt snel haar voeten op de bank, buiten bereik van de nog steeds groeiende vlek.
‘Je hebt met Drew gezoend?’ vraag ik stil.
‘Nou ja, technisch gezien zoende hij mij,’ grinnikt Yasmine en knijpt haar ogen halfdicht, alsof ze de herinnering nog steeds proeft. ‘Waarom soms?’ Ik geef geen antwoord, staar haar alleen maar aan tot het besef begint te dagen. Plots verdwijnt haar lach. ‘Oh, shit.’
‘Je weet verdomme hoe gek ik op hem ben, en dan ga je met hem lopen zoenen?’ schreeuw ik.
‘Elvira, je loopt al meer dan twee jaar lang achter Drew aan,’ probeert Dorien voorzichtig. ‘Ik was het eerlijk gezegd ook vergeten, je sprak niet meer over hem, je hebt nooit wat geprobeerd… Ik dacht ook dat je over hem heen was.’
‘Had ze dat dan niet eerst even kunnen checken voor ze hem binnendraaide?’ Ik ben nog steeds niet bekomen en plant de bijna lege colafles met een klap op tafel. Ik heb geen dorst meer.
‘Toe nou, maak hier toch geen drama over,’ smeekt Dorien en roffelt met haar vingers op het schrift. ‘Elvira, kom zitten. Het spijt me,’ zegt Yasmine. Dik tegen mijn zin laat ik me weer in de kussens zakken, en nog steeds kwaad sluit ik mijn ogen.

Reacties: