FanFic.nl

The world is my runway

Preparation

“Bihill, je ziet er geweldig uit, ga nou!”� Tom leunt naar achteren met zijn ellebogen op bed. Ik luister niet naar hem en inspecteer mijn make-up nog eens goed. “Heb je haar wel ge-smst dat je kwam?”� Dat laat me wel stoppen met waar ik mee bezig was.
“Scheiße, straks is ze er niet?”� Mijn handen leg ik voor mijn open mond en kijk geschrokken mijn tweeling aan. Hoe kan ik nou zo dom en egoïstisch denken? Denk ik nou werkelijk dat ze mij braaf opwacht? Dat rock-leventje is echt naar mijn hoofd gestegen. Ik verwacht gewoon dat iedereen aan mijn voeten ligt. Idioot dat je bent!
“Bill, sluit me niet zo buiten! En ik word zenuwachtig van dat ijsberen van jou. Je kan haar toch nog steeds bellen?”� Schaapachtig kijk ik hem aan.
“En wat moet ik dan zeggen?”�
“Geen idee. Bill, je kan toch wel ‘iets’ zelf?”� Zonder te antwoorden pak ik mijn mobiel en staar wat naar een wit scherm. Wat moet ik dan typen? Dit is zo raar. In tijden heb ik niet meer een smsje gestuurd naar een meisje -ja mijn moeder. Ik begin gewoon te vergeten wat ik er in moet zetten!
‘Hé, met de jongen waar je jouw telefoonnummer aan had gegeven. Kunnen we afspreken?’
Straks heeft ze zoveel jongens haar nummer gegeven? Ik wis het uit mijn hoofd en druk tig keer achter elkaar snel op OK en zie hoe het envelopje wegvliegt op mijn scherm. Verstuurd.
“Aan je hoofd te zien heb je wat verstuurd.”�
O ja, hij is er ook nog.
“Ja,”� zegt ik kortaf en bekijk mezelf nog een laatste keer in de spiegel. Trek wat aan mijn jeans en strijk mijn zwarte shirt mooi recht. Nog één keer ga ik met mijn vingers door mijn platte haren om iets beter in model te krijgen en ga dan nog even met het puntje van mijn tong langs mijn voortanden, omdat ik dacht wat restante van mijn avondeten te zien. Nope, alles goed schoon.
“Verdomme,”� gromt Tom tussen zijn tanden door en balt zijn handen tot vuisten.
“Jeez, komt er een chick langs of zo? Want dit heeft niets meer met mij te maken en mijn soort van ‘date’.”� Ik begin zelf te denken aan mijn eigen woorden. Noem je dit wel een date? Wacht, ze heeft nog steeds niet geantwoord!
Alsof God meeluistert voel ik mijn mobiel vibreren in mijn broekzak. Met haast vis ik het uit mijn zak en schuif het open.
‘Bon.’
Verbaasd blijf ik na één miezerig woordje kijken. Het kan gewoon niet korter. Wilt ze wel dat ik kom? Heeft ze trouwens wel door wat ze met mijn hoofd doet?

Zenuwachtig krab ik aan mijn nek. Kijk van het appartementencomplex naar het briefje en dan weer naar het appartementencomplex. Dit moet het zijn. Zenuwachtig staar ik naar een man in strak pak die met een stalen gezicht voor zich uit kijkt. Hij bewaakt het pand.
Met een diepe zucht stap ik vooruit en wil de draaideur inwandelen. “Wat zijn we van plan?”�
“Ik heb een afspraak met ene Resi,”� piep ik geschrokken van de zware stem die uit de keel van de man komt. Hij kijkt me argwanend aan.
“Heb je bewijs?”� Trillend doorzoek ik mijn zakken en vindt dan gelukkig het verfrommelde papiertje die ik ontfrommel en laat het zien aan de portier. “Dan is het goed.”� Hij zet een stap naar rechts als teken dat ik door mag lopen. Opgelucht knik ik dankbaar en duw tegen de glazenwand zodat de draaideur voort komt.
“Wow, haar ouders zullen vast rijk zijn.”� Bewonderend bekijk ik de immens grote hal. Marmer en donker eikenhout is duidelijk het hoofdmateriaal.
De korte hakken van mijn laarzen klakken op de marmeren vloer terwijl ik met open mond de rest bekijk.
Er is een mooi gevormde balie die uit het zelfde materiaal bestaat als de vloer, de rand van het blad is alleen mooi omlijst door het donkere eikenhout. Een jonge vrouw met opgestoken haar en een rood mantelpakje aan knikt beleefd mijn kant op. Ik glimlach en bereik het middelpunt van de hal. Er staat een crèmekleurige sofa die helemaal rond gaat met donkerrode kussens erop. Midden in het gat van de ronde sofa staat een grote pot in waar een nog grotere plant uitgroeit. Ik heb geen idee wat de naam van de plant is, maar de witte bloemen, en de grote bladeren er omheen, die het heeft zijn betoverend. Boven de plant hangt een verbazingwekkend grote kroonluchter die uit goud en glazen pegels bestaat.
“Kan ik u helpen?”� De vrouw achter de balie heeft een zachte en zeer vriendelijke stem. Ik kijk er van om en knik beschamend.
“Hoe kom ik bij de kamer van Resi?”�
“Mevrouw woont op de bovenste verdieping. Het lijkt me het beste om één van de twee liften te nemen aan uw linkerhand. Tenzij u fan bent van de trap.”� Haar lippen blijven in een vereeuwigde glimlach zitten.
“Nee, dank u.”� Ik lach beheerst. “Ik zal mijn weg wel vinden.”� Met mijn hand in de lucht maak ik een vriendelijk gebaar en stap richting de metalen liften. Ik druk op het verlichte knopje en kijk op het schermpje er boven waar de lift zich nu bevindt. Een wit stipje daalt op een snel tempo beneden. ‘Ping.’ Een ouder koppel stapt uit, na eerst even mij vreemd aan te kijken. Ik stap naar binnen en kijk naar alle knopjes. “19-20,”� lees ik onder een knopje en druk erop. Resi had kamernummer 20 opgeschreven. De lift sluit en gaat zijn weg naar boven. Op de achtergrond hoor ik een onbekend muziekje aanstaan. Het ontspant me wat. Maar wanneer de lift weer zijn vertrouwde ‘ping’ laat horen, borrelt mijn zenuwen toch wel weer op. En Lord knows waarom! Wanneer ik net uitstap kijk ik van links naar rechts. Ik sta in een klein halletje. Voor me zie ik een nooduitgangbordje boven de deur bevestigd. Links zie ik aan het eind van de hal nummer 19 staan, dan zal rechts nummer 20 staan. Ik kijk nog een keer rechts en zie dat ik gelijk heb. Ik slaak een zucht en keer me richting de grote, witte deur. Twee witte potten staan in beide hoeken met weeral onbekende planten er in. Dit keer zonder bloemen. Mijn ogen richten zich weer naar de deur voor mij en merk nu pas hoe dicht ik er voor sta. ‘Je kan het Bill.’ Na een diepe zucht klop ik twee keer aan en zet een stap naar achteren uit beleefdheid.
“Je viens! Je viens!”� klinkt er hard vanachter de deur, er volgt nog wat gerommel en dan het geluid van een hand op de klink. Ik houd mijn adem in.

Reacties: