FanFic.nl

Begraaf me in een herinnering

01 - deel 1

Op haar tenen probeerde ze het huis binnen te sluipen, bang om haar moeder wakker te maken. De deur viel zacht in het slot, zachter dan ze herinnerde, zachter dan in New Jersey - haar oude thuis. Ze zag dat op de koelkast een blaadje werd vastgehouden door een grote, groene magneet. Haar hand gleed over het witte papier. Normaal zou er nu een glimlach op haar gezicht gespeeld hebben, maar haar mondhoeken waren verlamd door de tranen die ze probeerde tegen te houden, en dat ging haar tot nu toe beter af dan verwacht. Het vertrouwde handschrift van haar moeder stond op het briefje neergekalkt: ze kon gaan slapen in haar oude slaapkamer, geen enkel meubelstuk was een centimeter verplaatst.
De treden van de trap kraakten uitgeput onder haar voeten, nog steeds hetzelfde. Ze vond het ongelooflijk hoe alles nog precies hetzelfde was, alsof er twee jaar niet meer geleefd was in dit huis. In haar nieuwe thuis. Ze wilde niet gaan slapen, bang om de volgende morgen wakker te worden met een grote spijt-prop in haar keel. Ze kon echter niet meer langer op haar benen staan. Ze was uitgeput door de lange reis, door haar moeilijke beslissing en vooral uitgeput door die innerlijke pijn. Op de plaats waar haar hart hoorde te zijn, stak een mes. Een mes dat alles in stukken had gestoken, en het blokkeerde soms haar luchtweg. Nachten lang had ze snakkend naar adem in een koud bed gezeten, de plaats naast haar was leeg. Ze miste hem, ze miste alles wat ze ooit leken te hebben. En daarom leek dit haar de beste keuze: een nieuw leven beginnen zonder alles wat ze ooit had. Het was er immers niet meer, het was verleden tijd.
De deken zorgde voor een sprankje warmte in haar lichaam, al vertrok dat gevoel snel. Ze rolde en woelde, niets leek de perfecte slaaphouding. Met een zucht knipte ze het lampje aan wat nog altijd op haar nachtkastje stond. Een zee van geel licht verspreidde zich door de slaapkamer en moe wreef ze door haar ogen. Ze wist wat ze miste, waardoor ze niet kon slapen. Sinds hij niet meer bij haar was, had ze rusteloos de nacht doorgebracht. Wallen tekenden haar gezicht, rode ogen onderstreepten de slaperigheid nog meer. Zijn armen hielden haar niet meer warm, ze hoorde zijn hartslag niet meer. Ze miste hem om haar heen.
Een tweede poging mislukte echter ook, ze kon de slaap niet vastgrijpen. Het rende voor haar uit en ze was te moe om het bij te benen. Het was een verloren zaak.
Hij zei dat het maar voor twee maanden was, die twee maanden vervaagden echter al snel in zes maanden. Hij beloofde dat hij elke dag zou bellen, dat veranderde al snel in twee keer per week - of nog minder. Toen hij vertrok, was ze bang dat hij haar zou vergeten. Toen hij twee maanden weg was, was ze bang dat hij haar al was vergeten. En ze wist ergens ook dat het zo was. Hij was haar vergeten, alsof ze niet meer was dan lucht.
Het lampje deed ze weer uit en ze kroop weer onder de dekens, drie keer is scheepsrecht.

___


Zijn handen gleden over de rondingen van het meisje voor zich. Haar heupen waren zo gevormd dat zijn handen er precies omheen pasten, alsof het zo hoorde. Een mierzoete adem streek langs zijn nek en hij voelde hoe haar lippen zijn oorlel liefkoosden.
“Zullen we apart gaan?”� weerklonk haar melodieuze stem in zijn oor. Hij beantwoordde haar vraag met een klein knikje, meer was niet nodig. Ze wist wel dat hij het nu wilde en hij wist dat hij er spijt van zou krijgen. Maar dat deed er niet toe, hij leefde nu en op dit moment was dit alles wat hij wilde. Ze stond op en pakte zijn hand vast om vervolgens de club uit te gaan. De koude lucht streek langs Franks huid en hij rilde eventjes. Het meisje, waar hij de naam niet eens van wist, deed haar hakkenschoenen uit en gooide ze in de natte berm, alsof ze niets betekenden. Lachend keek ze naar hem, en ze versnelde haar pas, Frank werd meegetrokken. Hij hield wel van het uitdagende karakter van het bijna naakte meisje. Wat zou ze zijn? Niet ouder dan negentien, maar dat maakte niet uit, hij dwong haar immers niet. Even kwam er een beeld van Madison op in zijn hoofd, maar dat werd al snel weg geschud. Hij wilde nu niet aan haar denken, het was allemaal te overweldigend voor hem geweest. Hij had tijd voor zichzelf nodig en besloot haar later op deze avond te bellen, want hij wist dat hij haar allang niet meer had gehoord. Er, ook al wilde hij het ontkennen, stak een steek van gemis door zijn hart. Een spottende grijns kwam op zijn mond en hij dacht dat de emotie van gemis kwam door de alcohol die zich door zijn aderen verspreidde. Het meisje duwde hem de tourbus in, en het leek alsof ze geen geduld had, want ze knoopte haar wit doorschijnend bloesje al los. Een lustvolle glimlach verscheen op Franks mond en zijn handen gingen richting de bh sluiting. Lachend duwde hij het meisje achterover op de bank, toch bleef er een stukje knagen. Een klein stukje van zijn hart ging naar Madison - zij was immers degene die nu thuis in bed lag te wachten op een telefoontje. Frank besloot echter dat ze nog maar een beetje meer geduld moest hebben, er lag immers een naakt meisje onder hem, smachtend om meer.

“Waarom neemt ze de telefoon nu niet op?”� vroeg hij nadat Madison voor een vijfde keer de telefoon weer niet opnam. Hij drukte de telefoon uit en gooide hem met een boogje op de bank voor zijn neus. Hij nam een hijs van zijn sigaret en blies de rook uit in het kleine hokje dat langzamerhand grijs was geworden.
“Is ze niet thuis?”�
“Ze zal wel aan het slapen zijn, ik bedoel - in New Jersey is het immers drie uur 's nachts,”� antwoordde Frank met een rustige stem, maar diep van binnen zat toch een brok ongerustheid vastgeklemd, en dat irriteerde hem. “Of ze is naar een feest - nee, Maddie toch niet...”�
“Je maakt je zorgen.”�
“Nee, Mikey - dat lijkt maar zo, weet je. Ze zorgt maar voor zichzelf, ik blijf alleen bij haar... ja, omdat - gewoon,”� antwoordde Frank met een zachte stem. Hij wist ook wel dat hij zich zorgen maakte over Madison, maar zoals altijd bleef hij het sterk ontkennen.
“Juist, ik snap het.”�
“Laat het maar, ik ga slapen.”� Frank gooide de half opgebrande sigaret in de asbak die al vol lag met stompjes, en liep naar zijn bed. “Ah, verdomme - wat doet zij nog hier?”�
“Jí­j hebt met haar geneukt, dus doe niet zo,”� zei Mikey met een harde ondertoon in zijn stem, hij liep met verwoede stappen naar de koelkast en pakte er een blikje cola uit. “Waarom doe je dit toch? Ik bedoel, volgens mij ben ik de enige in deze band die wel weet wat liefde is - of nee, ik ben de enige die het wel wí­l kennen.”� Mikey wreef door zijn haren en opende het blikje, de cola spoot er echter uit. Een harde zucht ontglipte zijn lippen en met een klap zette hij het blikje op de tafel. “En wie heeft hiermee geschud?”�
“Gerard kennende...”� zei Frank. Hij nam plaats op de bank en legde zijn hoofd in zijn handen. “Waarom neemt ze niet op?”�
“Misschien heeft ze je horen kreunen...”�
“Mikey, stop alsjeblieft,”� mompelde Frank. Zijn woorden werden gesmoord door het stof van zijn vest.
“Oké oké, je weet toch wel dat je fout zit - en dat al deze hele tour.”�
“Stóp!”�
“Je weet wel dat je het groupiesbeeld van onze band nu behoorlijk aan het verpesten bent? We hebben altijd gezegd dat we nooit met groupies naar bed gingen, maar de volgende keer ga ik het niet ontkennen,”� ging Mikey nog even verder. Frank stond kwaad op van de bank en met een rood gezicht stormde hij naar de achterkamer, misschien was Maddie nu wel thuis. Het begon allemaal als een weddenschap, hij en Gerard hadden in een dronken bui besloten dat degene die het eerst een meisje versierde, honderd dollar zou krijgen van de verliezer. Al ging dat versieren verder dan alleen maar zoenen. Hij werd de volgende ochtend wakker met Madison op zijn blote borst en sindsdien hebben ze elkaar niet meer losgelaten. Ze woonden nu al twee jaar in een groot huis, maar hij was amper thuis. En hij wist dat ze daar moeite mee had, het scheelde hem echter weinig. Dan had ze maar niet voor hem moeten kiezen, er waren genoeg andere mannen. En om nu te zeggen dat hij van haar hield- nee. Hij hield niet van haar.
Dat was wat hij dacht. En de klap werd nóg harder toen hij doorkreeg dat hij al die tijd had gelogen.

Reacties: