Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Run Away Star » Hoofdstuk 5
Run Away Star
Hoofdstuk 5
Why don’t you notice me
I’m just standing here
Why don’t you want to be
As close as I’m near
Never told you I love you
But I know you know
I
Daar stopt het. Ik slik en merk dat er tranen in mijn ogen prikken. Ik sta recht en plof neer in de zetel, tussen al mijn nieuwe aanwinsten. Ik houdt de tas van Nike dicht tegen me aan en laadt enkele spulletjes van ‘Ici Paris XL’ over. “Bedankt. De kleren en schoenen zijn echt mooi.”¯ Ik grinnik en gooi de Nike tas naar hem. “Er zit een briefje bij.”¯ Weer verdwijnt hij in de badkamer en moet ik weer wachten. Maar het is het waard. Ik lig al dubbel van het lachen, nog voor Bill terug komt. Maar dan staat hij in de woonkamer, te showen met zijn nieuwe uiterlijk. “Meen je dat echt? Wat op dat briefje staat?”¯ Nu kan ik mijn lach niet langer inhouden en begin ik te proesten. Bill staat in een wijde joggingbroek en een skater T-shirt vlak voor mijn neus. Ik knik. “Anders verveel je je toch maar. En in die kledij, herkent niemand je. En kan je ook buiten komen.”¯ Hij ploft naast me in de zetel neer. “Doe jij nu je nieuwe kleren eens aan.”¯ Ik pak mijn tassen, het zijn er 3, en loop naar de badkamer. Voor de zekerheid doe ik de deur op slot. Dan zoek ik mijn roze skinny en zwart met roos topje in de zak van Pimkie. Als ik het aanheb, draai ik een rondje voor de spiegel. Het zwarte T-shirt is bedrukt met een roze doodskop en grijze, schitterende sterretjes. Ik trek mijn sneakers eronder aan en loop dan naar Bill.
Ik zie hoe Bill me bekijkt en dan zijn mond laat openvallen. “Wauw.”¯ brengt hij dan uit en klapt zijn mond weer toe. Ik grinnik en draai een rondje. “Vindt je het mooi?”¯ Hij knikt en wenkt me. “Mag ik je iets toevertrouwen?”¯ “Natuurlijk.”¯ antwoord ik snel, en ik ga dichter tegen hem aanzitten. Spannend. Wat zou hij me moeten vertellen? “Wel, eerst dacht ik dat…nou…dat je een slet of een huppelkutje was.”¯ Ik kijk hem verontwaardigd aan. “Nou bedankt.”¯ roep ik kwaad. Ik sta recht maar Bill trekt me aan mijn pols naar achter. “Wacht nou. Je hebt allang bewezen dat je dat niet bent.”¯ Ik kijk hem aan. “Nou. Toen ik je voor het eerst zag, en dat was op tv, toen haatte ik je, je band en je muziek, en nu…,”¯ mompel ik”¯, nu haat ik je eigenlijk nog steeds.”¯ Bill kijkt me gekwetst aan. “Echt?”¯ Hij kijkt nu vreselijk sip naar de grond. “Nee, het was een grapje. Je bent de slechtste nog niet.”¯ Zijn gezicht klaart op. “Zullen we naar buiten gaan?”¯ vraagt Bill. Ik knik en zet een pet op zijn hoofd.
Ik steek de sleutel in mijn zak en loop naar de garage, met Bill op mijn hielen. “Zet deze helm op.”¯ roep ik en gooi hem een helm toe. “Ik ga je de stad op zijn best leren kennen.”¯ En dan zet ik ook een helm op. De sleutel van mijn scooter hangt nog op zijn slot dus ik moet hem al niet meer zoeken. Ik draai hem om en mijn scooter begint te ronken. Ik stap op en zet mijn voet op de kickstarter. Bill gaat achter me zitten en slaat zijn armen om mijn middel, zijn hoofd rust op mijn rug. “Niet te snel hé?”¯ vraagt Bill en tikt op mijn schouder. “Nee, nee.”¯ lach ik geheimzinnig en trap zo hard mogelijk op de kickstarter. We scheuren over het bospand de geasfalteerde weg op. Ik geef een ruk aan het stuur en draai de straat links in. Bill klemt zich nog steviger aan me vast. Ik lach alleen maar en ga nog iets harder. We naderen de drukke winkelstraten en school. Plots krijg ik een idee. Ik ga op mijn benen staan en draai de straat van school in. Het is nu bijna half 4, dat betekent dat zo meteen alle leerlingen op weg naar huis gaan. Ik rijd het schoolplein op en draai mijn hoofd naar Bill. “Hou je goed vast.”¯ Mijn handen omklemmen de handvaten. De adrenaline pompt door mijn lichaam. Dit is me nog nooit met een tweede persoon gelukt.
Ik geef extra gas en rem plots, waardoor ik op mijn achterste wiel beland. Ik rijd nog even door, wankelend op één band en zie de leerlingen gespannen door het raam kijken. Iedereen is tegen het ram geplakt en de eerste mensen lopen het schoolplein op om het van dichterbij te bekijken. Dan leun ik naar voor en beland mijn scooter weer op 2 wielen. Opgelucht haal ik adem en Bills greep verzwakt. Dan geef ik weer gas en scheuren we het schoolplein af. Ik weet dat de blikken van al die mensen nog steeds op ons gericht zijn maar daar geniet ik des te meer van. Bill haalt schokkerig adem en klampt zich weer stevig aan me vast. Ik besluit hem nog wat te pesten en scheur een binnenpad in. Over de kiezels moet ik trager rijden maar dat deert me niet. Bill heeft de angst van zijn leven. We draaien naar links en rijden over een voortuin. Na 30 seconden rijden we weer in het bos.
Ik zet mijn helm af en leg hem weer op zijn vaste plek. Ik zie dat Bill nog steeds bleekjes ziet en wankelt op zijn benen. “Dat was…dat was…”¯ Ik loop naar hem toe en pak zijn helm van zijn hoofd. Ik leg hem naast mijn helm en pak een stuk chocola dat ik daar had gelegd voor het geval Bill zou reageren zoals hij nu doet. Ik geef hem de reep en zorg dat hij op de grond gaat zitten. “Rustig maar. Het is voorbij.”¯ Hij kijkt me aan. Ik word weer betoverd door die bruine ogen. “Dat was geweldig.”¯ En voor ik het weet, knuffelt hij me bijna plat. “Ik dacht echt dat ik dood ging.”¯ Ik lach. “Dat dacht ik voor enkele tellen ook. Maar zeg, wil je me nu los laten?”¯ Alsof hij betrapt is, laat hij me los. Hij kijkt naar mijn scooter en frunnikt aan zijn oversized T-shirt. “Ga je song maar afschrijven.”¯ zeg ik om de ongemakkelijke stilte te verbreken. Hij knikt. Ik trek hem recht en loop voorop, naar de voordeur. Ik voel me nog steeds triomfantelijk als ik de sleutel in het slot steek en de deur openduw. Maar binnen sta ik voor de angst van mijn leven. Mam, Kimberly en oma staan te wachten in de hal.
“Zozo, wie is dat?”¯ vraagt mijn moeder, lichtelijk geamuseerd. Met een hart, kloppend op het tempo van jumpmuziek, loop ik naar haar toe en knuffel ik haar plat. “Mam, dit is…euhh…dit is…”¯ Bill lacht ongemakkelijk. “Zeg het. En ik weet het als je liegt!”¯ zegt mam en fronst haar wenkbrauwen. “Ik ga weer naar huis.”¯ zegt oma en geeft me een kus. Bill stapt opzij om haar door te laten en doet dan de deur toe. “Kimberly, ga eens spelen.”¯ zegt mam dan. Kimberly knikt, gooit haar rugzakje op de trap en loopt naar buiten. Mam kijkt me aan en ik voel mijn handen zweten. “Zeg op.”¯ zegt ze dan.
Reacties:
Moa allee, tegen u moeder kunt ge het toch zeggen, ni? ^^
Me loves this and me wants to read more but I'm not gonna (onder druk zetten) you ^^
xx