Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Run Away Star » Hoofdstuk 6
Run Away Star
Hoofdstuk 6
“Waar blijf je?”¯ vraagt Bill en hangt ondersteboven in het zolderluik. Ik duw hem naar boven en klauter het trapje op. “Ik haalde even jeugdherinneringen op.”¯ Bill kijkt me raar aan maar ik zwijg. “Zullen we nou maar doen alsof we een project maken?”¯ Bill knikt en gaat op de grond zitten. “Heb je papier?”¯ Eerst kijk ik hem met een wat-ga-je-daar-mee-aanvangen-blik aan maar loop dan naar mijn bureau en haal een tekenschrift boven. “Hier. Vangen.”¯ zeg ik terwijl ik het boek naar zijn hoofd slinger. Jammer genoeg vangt hij het meteen op. “En een pen?”¯ Ik zucht, want ik was al bijna weer bij Bill en loop terug naar mijn bureau om een pen te pakken. Met grote passen loop ik terug en ga ik zitten. “Niets meer nodig?”¯ Bill schudt zijn hoofd en pakt de pan van me af. “Wil je even heel stil zitten en door het raam kijken. Ik knik, hoewel ik hem niet echt vertrouw, en kijk uit het raam. Er is niet veel te zien dus sluit ik mijn ogen en denk aan, als het al mogelijk is om aan iets te denken op zo’n moment, Joachim. Plots bengelt er een traan op mijn wang. Die Bill voor me opvangt. “Dank je.”¯ mompel ik zacht. Bill lacht even zachtjes en gaat verder met wat hij bezig was.
“Klaar.”¯ zegt hij na een tijd, die best wel lang was. Ik pak het blad en schrik. “Dat ben ik.”¯ zeg ik geluidloos en ga met mijn vinger over mijn blad. Het is maar 3 kwart van mijn gezicht, maar je ziet goed het verdriet op mijn gezicht. Mijn ogen zijn gesloten en een traan prijkt op mijn wang. “Ik wist niet dat je kon tekenen.”¯ zeg ik na korte tijd. “Er is veel dat je nog niet over me weet.”¯ Ik draai me naar hem om, zodat we in rechte lijn tegenover elkaar zitten. “Jij weet ook niets over mij.”¯ Dat bezorgt een glimlach op Bills gezicht. “Vraag maar raak.”¯ Ik denk even na en heb dan een goede vraag bedacht. “Is Tom echt zo’n player?”¯ Bill valt achterover van het lachen. Als hij uitgelachen is, gaat hij weer recht zitten en kijkt me aan. “Je kunt me alles vragen, waar ik eerlijk op zal antwoorden, en jij vraagt iets waarvan je het antwoord al weet.”¯ Ik grijns. “Ik wou het gewoon zeker weten.”¯ Het gesprek neemt een ongemakkelijke wending. “Wat voel je nog voor Joachim?”¯ “Pas.”¯ zeg ik snel en laat me achterover vallen. “Sorry.”¯ zegt Bill terwijl hij boven me gaat hangen. “Ander onderwerp?”¯ Ik knik en rol naar rechts. Bill laat zich op de grond vallen en slaakt een pijnlijke zucht. “Klop, klop.”¯ zegt mijn mam vrolijk en stapt een tree hoger zodat enkel haar bovenlichaam zichtbaar is. “Hier is een kan limonade, glazen, en chips.”¯ Ik sta recht en loop naar mam toe, geef haar een zoen en pak het dienblad aan. “We eten om 6 uur.”¯ Ik knik en kijk op mijn horloge. Het is pas half 5.
Ik pak een paar chipjes en prop die in mijn mond als ik zie dat Bill weer tekent. Deze keer niet alleen mij. “Hey, mag ik eens zien?”¯ vraag ik poeslief. Hij bloost en schud dan zijn hoofd. Ik loop naar hem toe maar hij is me voor: hij is recht gesprongen en heeft het op een lopen gezet. Vlak bij mijn bed haal ik hem in en spring op zijn rug waardoor hij op mijn bed valt. “Alsjeblieft?”¯ vraag ik en zet grote ogen op. Uiteindelijk geeft hij toe. “Dank je.”¯ zeg ik als ik het papier krijg en druk een kus op zijn wang. Meteen bloost hij. Ik sta recht en vouw het blad open. Verschillende emoties gaan door mijn lichaam. Bill en ik, dansend op één of ander chique feest. Hij heeft een pak aan, met das en al, zijn haren netjes naar achter gekamd. En ik, ik draag een gala jurk, mijn haar opgestoken. “Vindt je het mooi?”¯ vraagt Bill na enkele vreselijk ongemakkelijke seconden, al leken het uren. Ik zwijg en kijk opzij. Bill kijkt me met vragende ogen aan. Ik kan nu toch niet liegen? Ik haal rustig adem. “Ik vind het prachtig.”¯
Bill lacht. “Echt?”¯ Ik knik en ga naast hem zitten. “Kun jij dansen?”¯ vraag ik om de stilte te doorbreken. Bill knikt en staat recht. “Ogen dicht a.u.b.”¯ Ik luister, half en half, en knijp mijn ogen tot spleetjes. Maar hij staat met zijn rug naar me toe dus kan ik toch niets zien. Ik hoor zachte muziek. Ik herken het meteen. Mijn hand wordt vastgepakt door een warme hand. Bill. Zijn andere hand trekt me omhoog bij mijn heup. Ik leg mijn armen rond zijn nek en staar in zijn prachtige bruine ogen. “Zie je dat ik kan dansen.”¯ Zijn stappen worden groter. Ik lijk te zweven. Ik voel me zo goed, zo vrij. Hij boog zijn hoofd naar me toe en fluisterde: “Nooit geweten dat je een moedervlekje naast je oog had.”¯ Ik glunderde. “Wat doen jullie?”¯ Geschrokken laat ik Bill los. Het is mam. “We moesten voor ons project dat over een land gaat, een plaatselijke activiteit doen. Wij nemen Oostenrijk en nu leer ik Elle de Weense Wals.”¯ Mam knikt goedkeurend en gaat weer weg. “Man, je hebt me weeral gered.”¯ “Nee,”¯lacht Bill,”¯ik heb mezelf gered.”¯
We amuseren ons samen tot 6 uur en gaan dan naar beneden. De heerlijke geur van verse frietjes kruipt in mijn neus. En blijkbaar ruikt Bill het ook want hij gaat veel en veel sneller de trap af dan normaal. “Ah, jullie zijn er.”¯ zegt mam terwijl ze een schotel frietjes op tafel zet. “Elle, ga jij Kimberly even halen? Ze zit in de tuin.”¯ Ik knik en stap rustig naar buiten. In de keuken luister ik nog even maar mam zwijgt. Ik trippel door de tuin en haal Kimberly van de schommel. “Mag Jesse mee eten?”¯ Ik knik en trek haar mee. Stiekem giechelt ze naar Jesse, die er dus overduidelijk niet is. Als we binnen komen, valt het gesprek plots stil. Ik ga naast Bill aan tafel zitten en snijdt een stuk van mijn biefstuk af. Als mam zich bekommert om Kimberly draai ik me naar Bill. “Wat was dat net?”¯ Bill slikt zijn eten door en gaat met zijn vinger langs mijn kaaklijn. “Maak je geen zorgen. Ze vroeg naar mijn naam en mijn afkomst.”¯ “En wat heb je gezegd?”¯ “De waarheid. Min of meer. Gezegd dat ik van Leipzig kom en dat ik Bill noem.”¯ Ik mep hem zacht in zijn gezicht. “Heb je dat echt gezegd?”¯ Hij begint te lachen en schudt zijn hoofd. “Denk je nu echt dat ik zo dom ben?”¯
“Het eten was heel erg lekker, mevrouw. Maar nu moet ik jammer genoeg gaan.”¯ Bill neemt mams hand weer vast, drukt er een zachte kus op en loopt naar de voordeur. “Tot morgen op school, Elle.”¯ Ik knik en loop met hem mee naar de voordeur. “Dus na 5 minuten loop ik naar de achterkant van jullie huis…”¯ “En kruip je langs de pijpleiding naar boven, via mijn mams kamer naar de gang, en dan stuit je zo op mijn laddertje.”¯ vul ik aan. Hij knikt. “Weet je, ons onderonsje aan tafel. Dat vond ik uiterst gezellig.”¯ Hij grinnikt en loopt het bos in, voor ik hem iets aan kan doen.
Reacties:
Muhahaha! Dan wil ik wel eens met Bill walsen want ik heb onlangs ook nog de wals geleerd ^^
Naja, geweldig verhaal