FanFic.nl

Twilight stand alones

Mijn nieuwe zon (JAKOB)

Ik draai mijn hoofd bij het geluid van een kloppend hart.
Rosalie, het blondje, komt met een heleboel handdoeken in haar armen de trap af gewandeld, deze keer op menselijke snelheid en zonder haar blik af te wenden van het kleine monster dat in die handdoeken is gewikkeld.
Ze gaat op de bank zitten en wordt bijna meteen vergezeld door Esmé en Alice. Ze kijken allemaal, en dan vooral Rosalie, met die verschrikkelijke blik naar het wezen in haar armen. Ik snap niet hoe ze het kunnen. Hoe kunnen ze van het monster houden dat Bella probeerde te vermoorden van binnenuit? Dit ding is door en door slecht. Ik snap echt niet waarom ze het ter wereld hebben laten komen, maar dat was nu eenmaal wat Bella wou.
De eeuwig koppige Bella. Bella die nooit mijn Bella zal zijn, hoe graag ik het ook zou willen. Zelfs ondanks dat ze nu getrouwd is en dit ding op de wereld heeft gezet veranderen mijn gevoelens niet. Oké misschien veranderen ze wel, maar verdwijnen doen ze alleszins niet.
Ik hoor gestommel boven. Ik hoor hoe een hartslag, Bella’s hartslag, vertraagt en uiteindelijk helemaal verdwijnt. Hij is haar aan het veranderen, ik weet het. Het ergste wat hij met haar kon doen, haar ziel afnemen. Dat doe je toch niet als je van iemand houdt? Dit is waarschijnlijk wel de enige manier om haar nu nog te redden, nadat ze volledig kapot gemaakt is door dat kleine monster, maar het blijft toch...onnatuurlijk. Ik heb mijn Bella ergens als verloren, maar ik weet dat ik ze nu helemaal kwijt ben. Over drie dagen dan toch. Dan zal ze nooit meer Bella zijn, maar steeds Bella de vampier. Dan zullen haar ogen rood zijn en dorst uitstralen. Dan zal heel haar wereld om die dorst draaien en wie zegt dat ze me hier dan nog wel wilt? Ik weet dat ze blij was me te zien gedurende heel deze ‘zwangerschap’, maar wie zegt dat Bella me nog nodig heeft, nog wil als ze helemaal tot deze familie behoort.
Ik probeer me ergens anders op te concentreren dan Bella die boven verandert in een heel andere Bella, en richt mijn aandacht weer op het wezen dat ze net op de wereld heeft gezet. Dat kleine monster...
Mijn nieuwsgierigheid drijft me dichter en dichter naar het ding toe. Heel voorzichtig kom ik pasje voor pasje dichterbij om te zien wat Bella zoveel pijn heeft gedaan, wat ervoor heeft gezorgd dat ze nu ook één van hen wordt. Alice en Esmé zijn ondertussen alweer weg, maar Rosalie houdt het ding nog steeds vast alsof ze het nooit meer gaat loslaten. Misschien goed dat ze het niet loslaat, welke schade zou het dan wel niet aanrichten?
Ik ben bijna bij de bank en Rosalie heeft me nog steeds niet tegen gehouden hoewel ze goed genoeg weet dat ik dichter kom. Ze kijkt nog steeds liefdevol naar het monster. Ik ga niet naast haar zitten (dat zou erover gaan), maar blijf op een duidelijke afstand staan, maar toch dicht genoeg zodat ik over de handdoeken kan kijken. Rosalie doet geen moeite om zich meer naar me te draaien, maar ik ben er bijna. Ik rek me nog een laatste beetje uit en zie tussen de verschillende zachte doeken een klein babyhoofdje liggen.
De mijn adem stokt en mijn hart maakt een sprongetje wanneer ik in de oogjes van het kleine wondertje kijk, dat ik daarnet zo overtuigd nog ‘monster’ heb genoemd. Ze is helemaal geen monster, ze is echt een wonder. Ze is beeldschoon en super schattig, de mooiste baby die ik ooit gezien heb. Ik kan nergens anders naar kijken, ik kan nergens anders naar luisteren dan naar haar rustige hartslag en haar zachte ademhaling.
Haar lieve oogjes kijken me nog steeds aan en ik heb het gevoel dat ik vanbinnen smelt. Niet zoals smelten bij het zien van een lieve baby of bij het horen van een liefdesgedicht, maar smelten alsof een lied gezongen wordt met een engelenstem, alsof die stem alles om zich heen betoverd en in een soort trance brengt.
Het lijkt alsof de aarde onder me verschuift, alsof de zon, de maan en de sterren rond mijn hoofd draaien en ik hier maar blijf staan zonder te kunnen bewegen.
Ik hap naar lucht en voel hoe de zuurstof zich terug door mijn longen verspreidt. Buiten de al ongewone hitte van mijn huid, vloeit er plots nog een extra stroom van warmte door mijn aderen. Mijn handen trillen, maar niet op de manier zoals ik ga transformeren tot een reusachtige wolf. Ik kan mijn ogen niet van het kleine wondertje afhouden en blijf naar haar staren.
De mondhoekjes van het kleine meisje krullen omhoog tot de mooiste glimlach. Haar glimlach, het is alsof de zon achter de wolken komt kijken. Alsof de regen overgaat in een prachtige regenboog.
Ik kan niet beschrijven wat er binnenin me gebeurt. Zoveel nieuwe emoties vloeien plots door mijn aderen, ik weet zelfs niet welke allemaal. Ik kan er geen woorden op plakken. Het lijkt alsof dit meisje de zon in mijn leven is geworden, de lucht waar ik van leef. Ze is de reden waarom ik hier ben.
Een beschermend gevoel nestelt zich in me, bij al het andere bij. Ik wil dit lieve ding zo graag beschermen, haar bij me houden en haar nooit meer loslaten. Ze is geen monster, ze is het mooiste wezentje dat ik ooit gezien heb. Ze is geen mens, maar ook geen vampier. Haar hartje klopt, maar ze ziet er al ouder uit dan een pasgeboren baby en ze drinkt het liefst bloed, dat hadden we al gemerkt toen ze nog in de buik van haar mama zat.
Bella... ik besef dat ik plots niet meer zo naar haar keek als een paar minuten geleden. Bella verandert dan wel, maar ik wil Bella niet meer als mijn Bella. Ze mag bij haar vampier blijven. Ze mag gelukkig worden met hem. Ik wil alleen maar dit kleine schatje. Ik wil haar niet op die manier, maar eerder als zusje, nee dat is niet het juiste woord. Ik kan er geen woorden voor vinden. Ik wil haar beschermen, met haar spelen, haar dingen leren, haar doen lachen, haar vooral gelukkig maken, meer niet.
Ze strekt haar armpjes naar me uit, alsof ze wil dat ik haar oppak. Ik kijk naar Rosalie maar die neemt het kleine ding nog steviger in haar armen natuurlijk. Ik breng dus gewoon mijn hand naar dat kleine zachte handje. Ze neemt een vinger van me vast en ik wordt helemaal vertederd. Het meisje stopt niet met lachen en ik zie hoe dat zij gelukkig is, dat is wat ik wil. Daar wordt ik gelukkig van. Hoe heb ik ooit over haar kunnen denken als een monster? Als een ding, een slecht ding?
Ik begin stilletjes aan te beseffen wat er met me gebeurt...ik ben aan het inprenten. Aan het inprenten met dit klein, pasgeboren meisje. Het is geen liefde op het eerste gezicht, het is iets anders. Het is sterker. Ze is mijn wederhelft, mijn zielsverwant, mijn alles, maar ik heb hier helemaal geen romantisch gevoel bij. Het maakt me niets uit dat ze nog maar een baby is. Het enige wat ik wil is dat ze gelukkig is en ik het kan me niet schelen dat ik nog jaren moet wachten om met haar gelukkig te zijn op de manier zoals Sam gelukkig is met Emily. Tot dan zal ik alles zijn wat ze nodig heeft. Ik zal haar grote broer zijn, haar beste vriend en uiteindelijk als we er allebei klaar voor zijn zal ik stapelverliefd op haar worden en zij op mij. Het kan niet anders, het is voorbestemd. Wij zijn voorbestemd om bij elkaar te zijn. Ik weet het en zij, hoe klein ze ook is, weet het op haar manier ook.

Reacties: