FanFic.nl

Spread my wings

The story of a butterfly. [22]

Bill is al een maand weg. Ik mis hem, en niet alleen omdat hij vertrokken is op de dag dat we het eindelijk weer goedmaakten. Ik mis hem omdat ik iemand nodig heb om vast te houden, iemand die mij troost. Iemand om te vertellen dat ik verkracht ben door mijn vader.
Ik zie hem amper, gelukkig. Ons huis staat op een verkoopsite om uit de schulden te raken, maar voorlopig kunnen we er blijven wonen. Hij is er echter nooit, door zijn goeie naam heeft hij al vlug een nieuwe baan gevonden. Hij werkt nu bij een andere platenmaatschappij, maar uiteraard moet hij weer onderaan de ladder beginnen. Hij huurt een appartement in het centrum om dichter bij zijn nieuwe job te wonen, en volgens Bruno loopt hij meer dronken dan nuchter rond. De nieuwtjes glijden van me af als water van een eend, ik heb andere dingen aan mijn hoofd.
Roy Helwig is nu mijn manager, wat betekent dat ik bijna 24 op 24 moet samenwerken met de man die ik een huwelijk door de neus heb geboord, vervolgens ten overstaan van een honderdtal gasten een kopstoot in zijn gezicht heb gegeven, en die uit wraak mijn vader heeft ontslagen. Normaal zou ik nu gek worden van ergernis, of van de gelegenheid gebruik maken om Mercury Records op z’n kop te zetten. Maar ik doe niets.
De verkrachting heeft een circuit in mijn hoofd doorgebrand, denk ik. Het is zoals na de breuk met Bill, maar erger. Ik reageer nergens op en praat nog amper, eet bijna niet en huil des te vaker. Stiekem, in een hoekje, maar toch. Na jarenlang geen traan te laten, haal ik mijn achterstand nu dubbel en dik in.
Ik durf niemand te vertellen dat ik verkracht ben, laat staan door mijn eigen vader, maar de verwondingen van de fles kon ik moeilijk verbergen. Hij had me buiten westen geslagen, en de buil was duidelijk zichtbaar.
Van de verkrachting zelf heb ik niet veel meegekregen, maar dat maakt het er niet makkelijker op. Ik weet best wat er gebeurd is, en tot aan de tweede klap zie ik het nog steeds voor me als ik mijn ogen sluit. De rest kan ik zelf wel invullen.
Toen ik niet meer tegenspartelde verkrachtte hij me, vervolgens ging hij zijn roes uitslapen in zijn bed. Hij was zo ver heen dat hij me voor dood achterliet op de keukenvloer, waar Bruno me een halfuur later vond. Die schrok zich een ongeluk en belde een dokter. De conclusie: hersenschudding. Volgens de dokter mocht ik van geluk spreken dat ik het zelfs maar kon navertellen, een beter gerichte klap had mijn einde kunnen betekenen.
Natuurlijk was die dokter geen idioot en voelde hij meteen aan dat er nog iets aan de hand was. Plus, ik zweefde de hele tijd heen en weer tussen shock en hysterisch huilen, weigerde me verder te laten onderzoeken, hield mijn gescheurde jurk angstvallig dichtgeslagen en kromp de hele tijd in elkaar van de pijn in mijn kruis. Ik heb hem een pakje bankbriefjes in zijn hand gedrukt zodat hij zijn mond hield, en uiteindelijk ging hij overstag. Ik schaamde me te erg, en nu heb ik er spijt van.
Een paar dagen lang deed ik niets anders dan in mijn kamer liggen in het pikdonker om de hersenschudding te laten genezen, met alleen Jewels als gezelschap en Bruno die me af en toe wat te eten bracht. In die zwarte stilte huilde ik een paar liter bij elkaar, gesmoord in mijn kussen.
De politie werd erbij gehaald. Toen ik na een dag of vijf weer rechtop kon zitten zonder stekende hoofdpijn te krijgen, kwamen twee agenten me een paar vragen stellen over die avond. Intussen had ik mijn verhaal bij elkaar, een inbreker had me beslopen en me langs achter een paar tikken met een fles verkocht. De fles was van mijn vader, hij had gedronken en daarom stonden zijn vingerafdrukken erop. Nee, hij had niets gehoord, hij lag op dat moment in een dronken coma op zijn bed. Nee, ik had geen gezicht gezien.
Ik beschermde mijn vader niet, ik beschermde mezelf. Het idee... Ik kan er nog steeds niet over denken zonder het weer allemaal voor me te zien. Maar na een maand knaagt het steeds erger, en nu wil ik er over praten, kunnen uithuilen, wegkruipen in iemands armen. Maar de vraag is: wie?
Helwig krijgt het op zijn zenuwen. Door de zogenaamde overval en mijn hersenschudding zijn de plannen voor mijn tour weer verplaatst. En het gaat hem niet om de fans die nu al maanden op een optreden wachten, die kunnen hem gestolen worden. Het gaat hem om het gezichtsverlies dat hij zal leiden als dit nog even doorgaat. De verkoop van Skitt heeft Mercury niet de boost gegeven waar hij op rekende toen hij mijn vader al die tijd geleden omkocht en chanteerde. Ik ben voor hem alleen nog maar een kostenpost en een enorme lastpak geweest.
Anyway, ondanks alles sleept hij me elke dag naar de studio en sinds twee weken ben ik dus bezig aan een nieuw mini-album van zes nummers. De fans bezighouden en de kosten van mijn contract inlossen, noemt hij het. Mij boeit het niet, ik zweef de studio in en uit als een geest, schrijf teksten zonder er iets bij te voelen, speel gitaar als een robot... Soms vraagt iemand me wel wat er scheelt, maar als ik mijn schouders ophaal, laten ze me met rust. Terwijl ik zo graag wil dat iemand eens doorvraagt, want ik moet het kwijt. Het is niet enkel het missen van Bill en de verkrachting, er is nog iets.
Ik ben zwanger. En ik weet niet of het van mijn vriend is of van mijn vader.

Met mijn tekstenmap tegen mijn borst gedrukt en mijn ogen naar de vloer gericht zoek ik mijn weg naar de deur van de studio. In de gang krioelt het van de mensen, de studio bevindt zich in het gebouw van Mercury. Bruno wacht me voor de deur op in de auto, en ik kan niet wachten tot ik thuis ben en me met Jewels onder mijn dekens kan verstoppen.
Een hand op mijn schouder.
‘Hey, Calli.’ Ik ken die stem. Achter me staat Detlev. ‘Hoe gaat het met je? Ik heb je al een paar keer zien lopen en je zag er niet zo gelukkig uit.’ Ik haal mijn schouders op.
‘Beetje eenzaam. Bill zit nog een maand in de States.’ Detlev knikt begrijpend. Hij doet zijn best om normaal met me om te gaan, ondanks onze voorgeschiedenis en het feit dat we een maand geleden op het punt van trouwen stonden, maar toch valt er een ongemakkelijke stilte.
‘Heb je zin om iets te gaan drinken? Geen bijbedoelingen, gewoon een kop koffie, een babbeltje, en... proberen om vrienden te worden?’ Voor het eerst zie ik een spoor van onzekerheid in zijn groene ogen, maar zijn aanbod is oprecht. En meteen wellen de tranen weer op, en met een gesmoorde snik laat ik mijn hoofd tegen zijn borst vallen.
‘Ja. Ik kan wel een koffie gebruiken. En een babbel. En een vriend.’ Hij schrikt, maar na een aarzeling slaat hij toch zijn armen om me heen en wiegt me zachtjes heen en weer. Ik kan voelen dat iedereen in de gang naar ons staart en zich afvraagt wat dit in godsnaam te betekenen heeft. Het verhaal van onze verloving en nipt afgebroken trouwpartij is nog steeds een sappige roddel, maar dat kan me nu even gestolen worden. In mijn hoofd zing ik de nieuwe strofe van het liedje achterin mijn schrift, een nummer dat niet op het nieuwe album zal verschijnen.

Within a cage, tried to escape
The silent rage
Cause no one ever listened
Behind her back, she's both wings tied
She will break free
She will not be denied

Reacties: