FanFic.nl

Stand By You (Tijdelijk Gestopt)

~Japan~

Met mijn schoudertas op mijn rug, routekaart in mijn hand en een grote bagage koffer achter me aan trekkend, loop ik door de grote stad Tokyo. Ik druk mijn bril beter op mijn neus terwijl ik geïnteresseerd rond kijk. Het is hier nog groter dan dat ik me voorgesteld had! Mijn mond staat een beetje open en ik kijk naar de grote gebouwen. Ik kijk al gauw weer voor me om er voor te zorgen dat ik niet tegen iemand aan loop in deze grote mensenmenigte. Ik kijk dan weer naar mijn routekaart en zie dat ik eigenlijk niet eens weet waar ik heen moet. Zoekend kijk ik om me heen en schrik zodra iedereen rond me weg is. Iedereen loopt een eind verderop en ik hoor getoeter. Ik kijk voor me en mijn ogen worden groot zodra er een auto op me af komt rijden. Ik pak mijn koffer en tas goed vast en ren weg voor de auto vandaan. Mensen aan de kant van de weg kijken me geschrokken aan en ik hijg terwijl ik tot rust kom. Dat ga ik dus ook nooit weer doen. Ik heb mijn routekaart nog stevig vast en druk mijn bril opnieuw hogerop mijn neus. Ik kijk om me heen nadat ik weer op de routekaart gekeken heb en begin zuchtend te lopen. Ik weet dus echt niet waar ik heen moet!
Als ik al een hele tijd rond de overdrukke winkelstraten van Tokyo loop, besluit ik het maar eens te gaan vragen. De zin die ik vragen moet galmt door mijn hoofd heen zodat ik het niet vergeet en ik zoek rond naar iemand die er aardig uit ziet. Uiteindelijk vraag ik het aan een vrouw van, denk ik, rond de 30 en ze kijkt me vragend aan. Ze denkt even na over mijn vraag en knikt dan glimlachend. *Ik Schrijf het Japanse In het Nederlands ^^* “Ja ik weet waar dat is. Dat is deze straat door, links af, twee straten verderop rechts en dan het 4e huis als het goed is.”� Zegt ze glimlachend tegen mij. Ik glimlach en buig bedankend. “Heel Erg Bedankt.”� Zeg ik tegen haar en de vrouw glimlacht. “Dou Itashimashite, Ik hoop dat je het gaat vinden!”� zegt ze en ik knik. “Vast Wel.”� Antwoord ik en de vrouw glimlacht. Ik bedank haar nogmaals en loop dan via de weg die de vrouw me verteld had. Als ik aankom in de straat *verzin zelf maar wat* zoek ik naar het 4e huis. Ik tel de huizen en kom bij het 4e huis aan. Mijn mond valt open als ik er naar kijk en laat bijna mijn koffer die ik de hele tijd al achter me aan laat rijden, bijna vallen. Dit huis waar ik nu voor sta.. is.. laten we zeggen.. Niet zo groot ofzo.. maar echt super mooi! Tegen de voorkant van het huis, zijn planten omhoog gegroeid die mooie witte bloemen hebben. Voor het huis staan grote bloembakken met allemaal gekleurde bloemen en de rest is gras met een grijs stenen paatje ertussen. Ik knipper met mijn ogen en houd mijn koffer weer stevig vast. Ik besluit om maar op de bel te drukken en loop het kleine paatje op. Na een tijdje gewacht te hebben, word er niet opengedaan en trek ik verbaasd mijn wenkbrauw op. Is er wel iemand thuis? Ik krabbel aan m’n hoofd en bijt aan de binnenkant van mijn mond. Nerveus bel ik nog een keertje aan en ik zucht als er weer niet open gedaan word. Ik kijk omhoog naar het huis. Zou het onbeleefd zijn als ik nog een keer aanbelde?
“Emma?”� word er dan mijn naam geroepen en ik kijk verbaasd om. Een jongen met een stro hoed op en een zonnenbril kijkt me onderzoekend aan. Ik knik een beetje verlegen. “Ah! Gelukkig. Sorry dat ik niet open deed, ik was in de tuin.”� De jongen komt op me af gelopen en zet zijn zonnenbril af. Hij glimlacht lief naar me en buigt even. “Ik ben Yu-Ki.”� Zegt hij als hij me weer recht aan kijk. Ik glimlach en knik. “Emma.”� Ik buig uit respect ook en Yu-Ki lacht. “Kom maar mee, dan help ik je met de spullen naar binnen brengen.”� Yu-Ki wenkt me. Ik loop voorzichtig op hem af en Yu-Ki neemt mijn koffer over. Hij tilt dat zware ding zo over het gras alsof het een veertje is en ik kijk hem verbaasd na. Ik kon dat ding nauwelijks mee krijgen en hij tilt hem zo even over het gras! “Kom je nog?”� Yu-Ki zijn strohoed verschijnt in mijn zicht en ik schrik. Ik knik snel en grijp de banden van mijn rugtas vast terwijl ik Yu-Ki achterna ren. Mijn bril zakt ondertussen weer naar het puntje van mijn neus en als ik vlakbij Yu-Ki ben en weer stil sta, druk ik die weer omhoog. Ik moet daar echt eens wat aan gaan doen.


Reactie?

Reacties: