Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Run Away Star » Hoofdstuk 9
Run Away Star
Hoofdstuk 9
Glunderend kijk ik hem aan. “Eigenlijk ben je best wel lief.”¯ Ik leun tegen hem aan. “Eigenlijk ben jij een geweldig meisje.”¯ Ik kijk Bill aan en druk een zoen op zijn lippen. Bill legt zijn arm om mijn schouder heen en trekt me recht. Dan loodst hij me mee naar binnen. “Denk nu niet dat er iets verandert tussen ons. Ik ben nog steeds verliefd op iemand anders.”¯ Bill kijkt me verontwaardigd aan en begint dan te lachen. “Je maakt een grapje? Toch?”¯ Ik schud mijn hoofd en leg mijn handen op mijn schoot. “Nee. Het is geen grapje. Ik ben verliefd op iemand die ik niet eens ken.”¯ Bill zucht en kropt zich op tot een bolletje. Ik gooi de afstandsbediening naar hem. “Ik ga even weg met de scooter. Jij blijft hier? Ik ga het filmpje uploaden in de bibliotheek.”¯ Bill knikt. Met een zwaai vlieg ik over de leuning van de zetel. “Tot zo meteen.”¯ De deur klapt achter me dicht.
Ik scheur door de winkelstraat. Het is doodstil. Enkele mensen wagen zich nog op straat maar duiken snel een winkel in. Ik parkeer mijn scooter voor de G-star winkel, hopend dat de jongen met de groene ogen er is. Onopvallend kuier ik door de gangpaden. “Kan ik u helpen?”¯ Ik draai me met een ruk om. Maar het is niet de jongen die ik zoek. “Euhm…vorige keer dat ik hier was hielp een jongen mij. Een andere toch. En hij weet wat ik bedoel en zei dat het nu binnen zou zijn. Dus zou je hem kunnen halen?”¯ “Ik kan hem halen. Maar dan moet je wel zeggen over wie het gaat.”¯ Ik bijt op mijn onderlip. “Hij heeft goudblond haar, groene ogen en, nou, hij is niet zo veel groter als mij.”¯ “Oh, natuurlijk. Je bedoelt Love.”¯ Ik kijk hem even raar aan. Maar dan loopt hij naar de deur achter de toonbank en verdwijnt. Ongemakkelijk wacht ik daar aan de toonbank. “Had je me nodig? Oh, jij bent het.”¯ Weer kijkt hij doordringend in mijn ogen. “Was jij niet het meisje dat broeken kwam halen voor haar broer.”¯ Nog steeds zwijgend knik ik terwijl de vlinders in mijn keel branden. Dat zou wel de uitleg voor het zwijgen kunnen zijn.
“Wat kom je doen? Broeken ruilen?”¯ Ik schud mijn hoofd. “Dit klinkt misschien raar. Of misschien vind je me nu wel een stalker. Maar sinds ik je zag, kan ik je niet meer vergeten.”¯ Een lach verschijnt op zijn gezicht. “Meid. Mag ik iets vragen?”¯ Ik knik. “Wat is je leeftijd?”¯ Ik denk na. Zou ik liegen en zeggen dat ik 18 ben of gewoon eerlijk zijn. “Ik ben 15, bijna 16.”¯ “Hmm, leuk. Ik ben 17. Zullen we na mijn werk iets gaan drinken?”¯ Ik knik weer. “Om hoe laat?”¯ “Kom om 7 uur naar hier en vraag naar Levi.”¯ Ik trippel naar de deur. “Wacht, je naam.”¯ Ik draai me om en kijk mysterieus. “Noem me maar E.”¯
“Ik heb een date. Ik heb een date!”¯ gil ik blij. Bill staat recht en begint mee rond te huppelen. “Hoe laat?”¯ “7 uur.”¯ “Heb je het filmpje op YouTube gezet?”¯ Ik knik en wijs naar de TV. Samen ploffen we in de zetel neer. Het nieuws word opgezet en net op tijd om de hoogtepunten te zien. Er is er vanavond maar één. “Bill Kaulitz Videoboodschap.”¯ Bill en ik lachen allebei. Maar het lachen vergaat ons al snel. “Het management van Sony BMG zet de beste agenten van Duitsland in om de ontvoerders van Bill Kaulitz op te sporen. Dit in opdracht van Tom Kaulitz en David Jost.”¯ Bill begint te mopperen. “Nee hé!”¯ Met een zucht zet ik de TV af. “Lekker dan. Zo meteen word ik de gevangenis ingedraaid omdat ik je ontvoerd heb.”¯ “Zo’n vaart zal het wel niet lopen. Hup, ga je nu omkleden. Het is bijna half 7.”¯
Vol zenuwen wacht ik tot Levi terug komt. Hij is zijn tas gaan halen. “Ik ben er.”¯ lacht hij en haakt zijn arm in de mijne. “Ik weet een heel leuk cafeetje in de buurt.”¯ Ik lach en loop vrolijk met hem mee, hoewel ik met mijn gedachten nog steeds bij Bill ben. “Leuke kleren trouwens.”¯ Ik bekijk mezelf snel even. Een grijze skinny en een donkerblauwe topje met de tekst ‘I am a problem child’ op. Ik heb mijn witte sneakers aangetrokken en mijn witte, leren jas. “Mag ik je naam weten? E?”¯ Ik grinnik. “Natuurlijk. Elle.”¯ Hij trekt me aan mijn arm mee een café in. “Ga maar aan het raam daar in de hoek zitten, daar zit ik meestal. Ik schuifel door het pad naar het tafeltje in de hoek. Ik trek mijn jas uit en leg die op de vensterbank. Levi komt tegenover me zitten en geeft me een frisse cocktail. “Het is zonder alcohol, geen zorgen.”¯ Ik glimlach en zet het rietje aan mijn mond. “Dus, zeg eens. Was je broer blij?”¯ Ik knik. Ja, Bill was ontzettend blij met de broeken. Eigenlijk was hij met alles blij.
“Vertel eens iets over jezelf.”¯ zeg ik, mijn aandacht richtend op die prachtige, groene ogen van hem. “Wel, ik ben anders dan de anderen. Maar dat had je waarschijnlijk al wel door. Anders wou je niet bevriend met me zijn.”¯ Ik slik moeizaam. Vrienden? Ik wil meer. Ik ben verliefd op je. Snap je dat dan niet. “Natuurlijk.”¯ lach ik. Neplach. Wat haat ik het om die te moeten gebruiken. “Maar als homo is het deze tijden niet meer zo moeilijk.”¯ Weer slik ik moeizaam. Homo. Nu is er helemaal geen hoop meer. “Wat voor muziek luister je?”¯ Ik roer even in mijn cocktail, neem een klein slokje en laat mijn glas dan los. “Muziek waar je op kan dansen. Lady GaGa voornamelijk.”¯ Er verschijnt een lach op Levi’s gezicht. “Ik luister iets helemaal anders. Tokio Hotel. Vindt jij Bill ook zo knap?”¯ Ik lach als een boer met kiespijn. “Ja, Bill is wel heel knap.”¯
Reacties:
Haha, homo doet mij tegenwoordig alleen maar denken aan Brüno -_- Pijnlijke film voor de ogen
Geweldig stukske
