FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

24.

Bill
Bam! De microfoon waarmee ik zat te jongleren glipt door mijn vingers en komt op het podium terecht met een echoënde dreun.
‘Bill, als je de soundcheck niet serieus kunt nemen, ga je misschien beter even iets anders doen tot je jezelf onder controle hebt!’ roept David me toe vanuit de zaal. Ik kijk hem kwaad aan, laat de microfoon liggen waar hij ligt en schop de staander omver voor ik stampend de coulissen instuif. Georg zucht luid en laat zijn hoofd in zijn nek vallen, komt me vervolgens achterna met zijn bas nog om zijn schouders.
‘Wat is het met jou?’
‘Niks! snauw ik en draai mijn fles water met zoveel geweld open dat een grote gulp over mijn shirt druipt. De rode stof kleurt donker en vloekend trek ik het uit, plof de geopende fles op een tafeltje en grabbel in mijn tas naar mijn reserveshirt. Wanneer ik de hals over mijn hoofd trek, kijk ik in een rechte lijn over het podium naar Tom, die een beetje verloren aan zijn gitaar staat te plukken. Mijn blik ontgaat Georg niet.
‘Gaat het over Tom? Hebben jullie weer ruzie?’ Ik trek de zoom van het shirt goed en laat mijn adem ontsnappen.
‘Ja,’ zeg ik onwillig en pluk aan een denkbeeldig pluisje. ‘Ja, we hebben weer ruzie. Serieus dit keer.’
‘Kom nou, hoe serieus kan het zijn? Jullie kibbelen de hele tijd en meestal is het een uur later weer vergeten, gewoon omdat één van de twee niet meer weet waarover het ging.
‘Wel, dit keer niet. Ik... weet zelfs niet of dit weer goed kan komen.’ Meer durf ik niet te zeggen. Georg kijkt me een paar tellen met zijn hoofd schuin aan, zwiert de basgitaar dan in één beweging op zijn rug en slaat zijn armen stevig om me heen. Ik volg zijn voorbeeld, grijp me vast aan zijn schouders en verbijt uit alle macht mijn tranen, deels uit schaamte en deels omdat ik mijn make-up niet opnieuw wil gaan doen.
‘Gaat het?’ Ik knik, slik de krop in mijn keel door en hef mijn gezicht naar de spots, knipper de tranen weg tegen het licht.
‘Ik blijf hier nog even. Vijf minuten en we kunnen weer verder,’ mompel ik. Georg geeft me nog een klap op mijn schouder en draait al lopend de bas weer naar voren, speelt een loopje dat ik herken als de intro van Smoke on the Water van Deep Purple.
Vreemd, op de vorige tour zijn Georg en ik een paar weken ‘samen’ geweest, maar toch konden wij die relatie beëindigen en verdergaan alsof er nooit iets gebeurd was. Met Tom kan ik dat niet. Ik breng de fles water naar mijn mond en neem een paar lange, gorgelende slokken. Misschien ligt dat aan het feit dat ik voor Tom echt iets voelde, en nog steeds voel.
‘Bill?’ Oh for the love of God…
‘Wat?’ bijt ik. Hij prutst met beide handen aan de gitaar, elke streling over de snaren weerklinkt honderdvoudig door de boxen in de zaal.
‘Waarom moet het zo zijn?’ fluistert hij. ‘Dit wilde ik niet, ik wilde jou niet ook als broer verliezen.’
‘Wel, daar had je dan aan moeten denken voor je op mijn hart trapte.’
‘Alsjeblieft, hoe kan ik het goedmaken?’ smeekt hij en grijpt mijn pols vast. Met een ruk trek ik mijn arm los, ik verdraag het contact met zijn huid niet, het idee dat hij me aanraakt roept teveel herinneringen op.
‘Ga terug in de tijd en slik die liefdesverklaring van jou in,’ zeg ik toonloos. Elk woord treft hem als een zweepslag, dat zie ik in zijn ogen, maar ik kan het niet tegenhouden. ‘Als je het had gemeend, dan had je mij zoveel weken later niet zomaar aan de kant geschopt. Dus stik er voor mijn part in.’
Ik wil hem voorbijlopen met een schouderbots, maar hij grijpt me plots met beide handen bij de voorkant van mijn shirt en plakt me tegen de muur. Hij is dan wel iets kleiner, hij is zonder twijfel sterker. Bijna neus tegen neus blijven we elkaar aanstaren, de gitaar tussen ons in geklemd, zijn ademhaling slaat hijgend tegen mijn lippen, de pijn staat in zijn ogen geschreven. Hij opent zijn mond, wil iets zeggen maar zijn adem stokt. De greep op mijn shirt trilt, verandert, wordt vasthouden. Huid gloeit door stof heen, zijn ogen laten de mijne los, glijden omlaag naar mijn mond. Mijn adem kruipt ook omhoog, trilt in mijn borst. Hij kijkt op, gekwetste blik, en laat me dan voorzichtig los.
Ik strijk mijn shirt glad, schud mijn haar uit mijn gezicht en kijk hem ondanks mijn razende hartslag rustig aan.
‘Loser.’
Met mijn neus in de lucht en de nagel van mijn wijsvinger in mijn duim gedrukt om de tranen terug te dwingen loop ik naar mijn plaats bij de microfoon.
‘Klaar?’ roept David. Ik knik. ‘Oké, Tom, ik wil nog één keer In Die Nacht horen. Kan iemand een akoestische gitaar brengen?’ Ik hoop dat niemand de schrik in mijn ogen gezien heeft. Met de bibber in mijn buik luister ik naar Toms voetstappen die veel te snel terugkeren, en even later zet de zachte intro elk haartje op mijn lijf rillend overeind. Mijn keel is kurkdroog, ik open mijn mond om te zingen maar er komt alleen een schorre piep. David maakt een geïrriteerd gebaar en Tom herneemt de intro nog een keer.
Ik moet naar hem kijken, ik kan niet anders. Het is alsof iemand mijn hoofd aan een touwtje heeft en het in zijn richting draait. Hij staart strak naar de snaren, knippert aan één stuk door de vochtige glans in zijn ogen weg en bijt op zijn onderlip. Alsof ik erop inzoom kan ik zelfs op deze afstand zijn handen zien trillen.
‘Sorry... Toilet,’ weet ik uit te brengen en spurt naar de zijkant van het podium. David maakt een geluid dat klinkt als een combinatie van een zucht en een gil, en slaat zijn voorhoofd met een hol geluid tegen de dichtstbijzijnde kist.
Ik sla de deur van het toilet achter me dicht en draai de kraan van de wastafel volledig open. Het koude water op mijn polsen en wangen herinnert me aan de voorbije tour. Ik ben weer terug bij het dieptepunt. Ik kijk in de spiegel, richt mijn blik op het natte, bleke gezicht.
‘Loser.’

Voor Renate en Ariadne, mijn 3DoorsDown'ers.
Voor Yasmine, omdat het hier wel kan én omdat zij de onverslagen TC-Dramaqueen is.

Reacties: