FanFic.nl

Home Grown

Hoofdstuk 1: Vluchten

Soms is het beter je ogen te sluiten en alles te vergeten. In gedachten vloog ik weg.
Ver weg van hier en alles wat me vasthield. Ik zou verdwijnen, langzaam vervagen.
Als het waait denk ik aan je; hoe je was. Zo anders.

Je vergaat langzaam, als een bloem. Eerst mooi en levendig, later verkleurd en rot.
Je bladeren zijn verschrompelt. Ik wil van je houden, maar het doet zo'n pijn.

Ik was alleen, mijn kleine geraamte zat tegen een concrete muur aangedrukt. Ik hoorde hem al aankomen.
Hij gooide de deur woest open, woede danste op zijn gezicht. Op dat moment wenste ik vurig dat hij me niet zag.
In grote, agressieve passen kwam hij op me af gelopen.

Het was weer zover.

Ik voelde hoe hij mijn haar greep, en me zo omhoog trok. Mijn rug gleed langs de muur, langzaam omhoog.
Op trillende benen stond ik; oog in oog met hem.

"Dacht je je te verstoppen?" Zijn adem was gesierd met alcohol.

Ik zei niets terug.

"Nou? Praten dan. Waar is die grote bek van je gebleven?" Hij snauwde en trok hard aan mijn haar.
Ik slaakte een kreet van pijn. Waarom doet hij dit toch? Omdat hij om me geeft?

"Het is allemaal jouw schuld." Met die woorden slingerde hij mij het kleine kamertje waar ik me verstopt had uit.
Ik viel bijna over wat lege drankflessen, maar wist mijn evenwicht te houden.

In het schemerige licht van de lamp leek het alsof vuur op zijn gezicht speelde toen hij op me afliep.
Die grijns, die ogen. Het deed me pijn. Hij greep mijn bovenarmen en bracht zijn gezicht naar het mijne.
"Mis je mama?"

Ik beet op mijn onderlip. Mama... Ik heb haar nooit gekend. Ze is overleden bij mijn geboorte.
Allemaal mijn schuld, volgens papa.

Hij hield me stevig vast, maar plotseling verslapte zijn greep op mijn armen. Hij gaf me een harde zet, en ik viel van de trap.
Ik schreeuwde van de pijn, ik gleed snel langs de treden naar beneden. Mijn val werd gebroken door een muur.
Ik kreunde; mijn rug deed vreselijk veel pijn en ik was duizelig. Ik keek opzij; de voordeur.

De voordeur.

Alsof hij mijn gedachten kon lezen stormde hij de trap af.

Maar ditmaal was hij te laat.

Ditmaal was ik hem voor.

Ik strompelde de straat op.

Reacties: