FanFic.nl

Im the sister of Rom3o, and Yu is my... what the hell is he from me?

25

Sadness
Vandaag is de dag van de begrafenis, en ik ben me al vroeg klaar aan het maken. Ik loop rustig naar beneden om een beetje te ontbijten, ik krijg niet veel door mijn keel.
Ik zie dat Rom3o buiten in de tuin zit, bij de grote houten schommelbank. Dat is waar ook, dit huis was van de ouders van Kiro, maar zei vonden het te groot voor zichzelf en zijn verhuisd, nu wonen we met zijn alle hier, in dit huis. Of waren het nou de ouders van Strify? Ach, door het besef van verloren dierbare verlies je op den duur ook het besef van tijd. Leven doe ik vandaag niet, of ik dat na vandaag ooit nog kan, weet ik ook niet. Ik weet niet of ik het allemaal wel aankan… Ik heb een brief gekregen, maar ik mag hem een week na de begrafenis pas openen… Ik heb hem aan Yu gegeven die bewaart hem voor mij, op een plekje waar ik hem niet kan vinden voor de week voorbij is. Eigenlijk is hij hartstikke aardig, maar toch is er iets raars aan de hand met hem. Er gaat wat gebeuren, maar ik weet niet wat…
Ik denk er verder niet bij na, en ik loop naar buiten, ik zak naast Rom3o op de schommelbank. We praten en huilen nog een tijdje, dan gaan we naar binnen en stappen we in de auto, Yu gaat voorin zitten achter het stuur en wij op de achterbank. We rijden en komen aan bij het kerkhof van Berlijn, net buiten het centrum. Het lijkt me geen fijn idee om in deze buurt te wonen. Altijd zo’n nare sfeer.
We stappen uit en gelijk komen er mensen van het kerkhof aan die de kisten dragen.
Rom3o loopt achter de kist van papa, ik achter de kist van mama. De rest loopt achter ons. Ik ben ze zo dierbaar, ik hou nu al zo veel van ze, ik ben blij dat zij mijn nieuwe famillie zijn. De dienst, is mooi… Rom3o houdt een indrukwekkende speech.
En dan, tot ieders verbazing en totaal onverwacht, stapt Yu naar voren.
Hij gaat achter het spreektafletje staan en begint te praten;
Op deze bijzonder nare dag, waarbij de personen waarvan ik het meest hou zoveel pijn hebben, ben ik iedereen dankbaar die hier is. En ik wil heel graag zeggen, dat een Nightingale een vriend voor het leven is, dus ook deze Nightingale’s zullen nooit vergeten worden!
Daarna stapt Yu naar mij toe en knuffelt mij, daarna geeft hij Rom3o een schouderklopje. Rom3o en ik gooien symbolisch een roos op de twee kisten, en de rest ook. Daarna zakken mijn ouders weg, om vervolgens, in vrede te kunnen rusten… Rom3o en ik gooien samen de eerste schep zand erop en daarna verlaten we het kerkhof… Het was een kort maar krachtig afscheid, iets zoals niemand anders ze had kunnen geven!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.