FanFic.nl

Everything will be fine

8.

Mijn handen wreven hard en zenuwachtig over elkaar terwijl Sofie rustig de kaartjes aan de conducteur liet zien. Hij knikt kort en draait zich om naar de bank tegenover ons. Naast mij staat mijn haastig gemaakte rugzak. Bij de concerttickets zit ook nog een overnachting in een hotel. Om eerlijk te zijn, Sofie’s tante zat niet krap bij kas. Het zou waarschijnlijk één of ander chic hotel zijn, ergens waar ik niet echt thuishoorde dus.
Er was geen kans dat ze me ooit zouden zien, daarvoor waren we al veel te laat, maar het gaf me wel een geruststellend gevoel dat ik hen nog eens zou kunnen zien. Alsof het een bevestiging zou zijn dat ze het echt wel hadden gemaakt, dat ze gelukkig waren, en dat allemaal zonder mij. “Hoe is je tante eigelijk aan die tickets geraakt?”�, ze kijkt me even schuin aan en lacht.
“Mijn oom werkt vanavond in Vorst Nationaal, hij heeft wat kunnen regelen. Hij heeft een ‘goede band met hun manager’, zegt hij.”�, Sofie staarde naar de huizen die voorbij raasden.
Elke keer dat we samen waren stond ik verbaasd van haar talenten. Na één van de momenten dat we samen gitaar hadden gespeeld gaf ze me schoorvoetend toe dat ze best wat instrumenten kon beheersen. Gitaar, basgitaar, piano,... ze kon het allemaal. Daarbij had ze dan ook nog eens een prachtige stem. Hoe zo’n meisje single kon blijven, dat was iets dat ik niet kon vatten. Ze barst van het talent, heeft een betoverende uitstraling en een fantastisch karakter.
“Kijk niet zo naar me Yaar.”�, met een lach staarde ze even in mijn ogen en keek terug naar buiten. Voor ik iets kon zeggen draaide ze terug haar hoofd, “Zouden ze je nog herkennen?”�
Goeie vraag, ik was veel veranderd, vooral uiterlijk dan. Mijn haar hing nu tot halverwege mijn rug en was donkerder dan vroeger en ik had een lippiercing. Maar mijn karakter was ik altijd trouw gebleven.
Haar vraag maakte me behoorlijk nerveus. Wat als ze me zouden zien? Niet dat die kans groot was als ik één van de 7000 toeschouwers was. Ik zou niet weten hoe me te gedragen. Vooral dan bij Tom, je kent het verhaal wel. Ik had hem nooit echt uit mijn hoofd kunnen zetten. Hij was misschien veranderd tegen vroeger, maar ik wist dat hij vanbinnen nog steeds diezelfde Tom was.

“Kus!”�
“Mam! Ik ben 14, geen 6.”�
“Geef me een kus!”�
Ik ging snel terug naar binnen en drukte een kus op haar wang. Ik draaide me om een keek in de lachende gezichten van de jongens. “Waag het niet.”�, siste ik snel tussen mijn tanden.
“Jullie brengen haar heel thuis, oké?”�
“Ja mevrouw.”�, Gustav knipoogt nog snel en neemt mijn hand.
Vandaag speelden ze in een kleine zaal, voor nog geen 50 man.
“Komt Andreas niet?”�, vraag ik aan niemand in het bijzonder.
“Hij wacht aan de deur. Zo geïnteresseerd?”�, Tom draait zich om en komt naast mij lopen. Met een grijns port hij zacht in mijn zij terwijl hij wacht op een antwoord. Ik steek mijn tong uit en draai me naar Bill. “Ben je zenuwachtig?”�, zijn korte grijns zegt me genoeg.

“Ik denk het niet.”�, Sofie knikt voorzichtig en kijkt naar het landschap dat voorbij vliegt.

Ik liep door de krappe hal en vloog in de armen van Gustav. “Dat was geweldig!”�
“Hij heeft het niet alleen gedaan hoor.”�, Tom komt op me af met zijn armen voor hem uitgestoken. Met een lach gooi ik me volledig tegen hem aan. Vlug sluit hij zijn armen om me heen en even later zweef ik enkele centimeters boven de grond. “Altijd al geweten dat jij degene was met de dikste nek.”�, met een kleine gil laat ik hem los wanneer hij hard op mijn zitvlak slaat.

“Ga je mee naar het concert, of blijf je daar zo zitten me die glimlach?”�, Sofie staat al bij de deur wanneer ik merk dat de trein stilstaat. Snel spring ik op en zorg dat ik net op tijd uitstap.
“Dat leek me een interessante dr - “Al goed Sofie, je weet best waarover hij ging.”�, met een triomfantelijke glimlach neemt ze mijn hand en trekt me mee de broodjeszaak binnen.

“En nu?”�, Sofie kijkt me vragend aan terwijl de security haar flesje water terug geeft zonder de dop erop.
“ Zet het hier gewoon neer.”�, ik buig me even dichter naar haar toe terwijl ze nu ook mijn rugzak doorzoeken. “Er zit nog een flesje onder mijn pull.”�
Ze lacht even en zet vervolgens voorzichtig het flesje neer.
“Ik zou het beter over haar hoofd uitgieten!”�, hoor ik haar nog net luid genoeg mompelen. De vrouw duwt ruw mijn rugzak terug op zijn plaats en draait haar om naar de meisjes achter ons.
“Onverbeterlijk.”�, ik grinnik even terwijl ze snel de tickets boven haalt.
“Hallo!”�, een meisje van een jaar of 17 kijkt me vriendelijk aan wanneer ik even blijf staan kijken naar de posters die te koop zijn. “Ben je niet toevallig…”�
“Wie zou ik moeten zijn?”�, zeg ik snel als ze even pauzeert en ik steek mijn handen snel in mijn zakken.
“Nee, laat maar. Ik dacht even... Veel plezier vanavond!”�, ze draait zich om gaat terug bij haar vriendinnen staan.
“Zo, dat was even ongemakkelijk.”�, Sofie is al even verbaasd als ik wanneer het meisje en haar vriendinnen naar mij zitten te staren.
Ik zeg snel dat we maar beter een plaats kunnen gaan zoeken wanneer ik merk dat Sofie aanstalten maakt om op de meisjes toe te stappen. Ze zucht, knikt en volgt me naar de deuren. De enige plaatsen waar we nog een goed zicht zouden hebben is op de tribune. We lopen de trappen op en maken dat we neerzitten.
Muziek klinkt door de boxen terwijl iedereen nerveus wacht op het moment dat het doek naar beneden valt. Om de zoveel minuten begint iedereen te gillen, het is best grappig voor de mensen die net binnen komen. De sfeer is geweldig. Dit is waarvoor iemand naar een concert komt. De sfeer, de muziek en de jongens.
De zaal begint zich nu echt te vullen. Zo te zien hebben we nog redelijk goeie plaatsen. We staan misschien niet helemaal vooraan, maar we hebben wel een volledig zicht op het podium.
“Nog een kwartier!”�, gilt Sofie in mijn oor terwijl de zaal weer begint te gillen. Ik lach nerveus terug. De muziek ebt weg en blauwe lichten beginnen het zwarte doek te verlichten. Sofie en ik springen op het zelfde moment recht. De zenuwen razen nu door mijn hele lichaam. Binnen enkele momenten zie ik alles wat ik 2 jaar heb moeten missen. De jongens die me hebben gemaakt tot wat ik nu ben. De personen die zoveel voor mij betekenden dat ik alles had gedaan voor hun.

“Waar denkt jij dat je heengaat?”�, de norse stem van mijn moeder klinkt door de hal.
“Het station.”�, zonder nog een antwoord af te wachten sla ik de deur achter mij dicht en neem mijn fiets. Niet veel later gooit ze de deur weer open.
“Ben je nou helemaal gek geworden? Naar waar ga je?”�
“Duitsland!”�
Ik hoor haar nog roepen maar ze ik fiets gewoon door. Ik heb geen idee hoe ik er ga geraken. Geld heb ik niet meteen op zak en tegen dat ik aankom is het al 22u. Ik zucht en draai de wijk in.
Mijn fiets laat ik vallen op het gras en ik loop rustig verder naar de speeltuin.
Het is hier rustig. De meeste kinderen zijn nu aan het eten. Ik laat me zakken op de schommel wanneer ik Sofie al in de verte zie aankomen. Hoe doet ze dat toch? Hoe wist ze dat ik hier zou zijn, en niet op het station.

“Eerst en vooral wil ik jullie allemaal bedanken voor de geweldige avond dat jullie ons bezorgt hebben. Maar ik moet spijtig genoeg vertellen dat dit ons laatste nummer is van vanavond. Hierna keren we weer terug naar onze families en ik kan jullie vertellen, we zijn blij dat we nu even tijd voor hen kunnen maken. Het laatste nummer van vanavond zal By Your Side zijn. We hebben er verschillende redenen voor, en de belangrijkste zit misschien vanavond in deze zaal.”�, Sofie stampt hard tegen mijn arm en kijkt me verbaasd aan.
“Iets meer dan 2 jaar geleden heeft onze band afscheid moeten nemen van iemand die ons heel dierbaar was. Ik ga er niet teveel woorden aan vuilmaken, maar we hopen dat ze gelukkig is.”�
Hij stapt rustig verder naar het midden van het podium terwijl Tom de eerste noten laat horen. Het gegil is al heel wat minder, nu iedereen zich afvraagt over wie Bill het had. Sofie slaat een arm om me heen, “Ze zijn je helemaal niet vergeten Yaren.”�, zegt ze net luid genoeg in mijn oor.

Reacties: