FanFic.nl

Drawn <-- afgerond

19

‘ jullie moeten over een kleine tien minuutjes op.’ Zei onze manager. We liepen naar de achterzijde van de koepel. Vanaf hier zouden we eerst het podium opgaan. Snel gaf ik Debio nog een kus. ‘ik zie je straks.’ Zei ik en ze knikte. Ze keek een beetje droevig en wende daarna haar hoofd af. We hoorde de aankondiging vanaf het podium en de andere liepen alvast naar de voorkant. Daar was speciaal voor hun plek gemaakt zodat ze helemaal vooraan konden staan. Tom tikte me op mijn schouder en ik kreeg door dat we op moesten. Ik rende het podium op en een oorverdovend gegil overviel me. Heerlijk was het. Al helemaal toen ik Debio en de andere vooraan zag staan. Ik opende het eerste nummer en zong met heel mijn ziel.

Het eind kwam in zicht. De fans jammerde toen ik dit moest aankondigen. ‘maar we hebben nog een laatste lied wat we met een stel vriendinnen willen spelen.’ Het publiek begon luid te juichen. ‘de meeste hier weten dat ik en Tom een vriendin hebben. Bij mijn vriendin zijn we verbleven en daar heb ik ook nog een ander gezin leren kennen. Hun dochter en Tom’s vriendin zullen daarom met ons een nummer spelen met de titel; trough the monsoon.’ Het publiek ging nu helemaal los en een stel bodyguards hielpen Henna en Milou het podium op. Milou zag er zenuwachtig uit en ik legde mijn hand op haar schouder. ‘concentreer je op de muziek dan vergeet je je zenuwen wel.’ Fluisterde ik haar toe en ze ging met een glimlach achter haar keyboard staan.
Henna had inmiddels haar elektrische gitaar om haar nek hangen en liet een snelle toon horen. Ze had adrenaline van hier tot Tokyo kon je zien en ik knikte naar Gustav. Hij tikte drie keer en we begonnen.

het hele publiek zong mee met de tekst. Er werd nog harder gegild toen Tom, Henna en Milou een stuk meezongen. Dit was wat we in gedachten hadden gehad. Ik keek naar Debio die helemaal uit haar dak ging en zelfs de kleine Kersie ging los! Ik glimlachte en zong nog harder.
De laatste tonen klonken en we liepen het podium via de achterzijde af onder luid gejuich van het publiek. Debio kwam aangerend en vloog me om de hals. Ik kuste haar en er klonk luid gefluit achter ons. ‘wat had ik dat lang gemist!’ riep Tom. ‘ja echt hé?’ zei Georg. ‘maar vooral het eindnummer met deze twee kanjers was geweldig.’ Hij klopte op Milou’s schouder. Milou straalde helemaal en knuffelde haar familie helemaal fijn. ‘ik wil later net zo goed worden als Tokio hotel hoor!’ riep ze. ‘nou geloof me, dat gaat je zeker lukken met jouw gouden keeltje en gevoel voor muziek.’ Zei Georg.
we waren allemaal in tophumeur tot onze manager ons kwam zeggen dat de bus klaarstond om naar Debio’s huis te rijden en daarna te vertrekken.
mijn humeur sloeg gelijk om. Ik wist dat we nu veel langer weg zouden moeten. Misschien zouden we hier niet eens meer komen! En Debio… ze zou niet meegaan. Dat had ze de vorige keer ook al gezegd. Dit was haar thuis. Ergens anders zou ze zich meer op vakantie voelen. Maar nooit echt thuis… Ik zou haar verliezen voor eeuwig en ik begreep wat ze toentertijd bedoelde met “ik wil niet van jullie houden omdat ik weet dat ik jullie zal verliezen…”� er kwam een grote brok in mijn keel en ik zag dat ze zelf haar tranen ook niet hield zowat. Ik keek om me heen en zag dat niemand dat echt kon. Ik wilde me omdraaien om naar de tourbus te lopen maar Debio pakte mijn arm. Ze keek nu met tranen in haar ogen naar mij en trok mijn hoofd naar beneden zodat ze iets in mijn oor kon fluisteren. ‘ik wil mee naar huis.’ Zei ze zacht. ‘je bent thuis.’ Zei ik schor. ‘nee, ik was ooit thuis.’ Zei ze. ’ik wil nu naar mijn nieuwe thuis en dat zal zijn waar jij bent.’

ik keek op en keek haar recht in haar ogen aan. ‘je weet wat je achter laat?’ vroeg ik. Ze knikte. ‘ja een verleden. Maar er zal een nieuwe toekomst beginnen.’ Ik kuste haar weer en ze draaide zich na onze kus om. Ze keek naar de rest die nu ook tranen in hun ogen hadden. ‘je gaat echt weg hé?’ vroeg Milou met tranen over haar wangen. ’ja, ik ga inderdaad weg. Ik ga met Bill mee.’ Milou begon te snikken. Debio viel om haar heen en begon haar te knuffelen. ‘je was altijd al een zusje voor me Milou. Vergeet dat niet. Zussen zullen elkaar nooit vergeten en ik weet zeker dat jij later een groot talent word. Je hebt nu al een drempeltje gemaakt naar jouw toekomst. En ik kan er niet eeuwig zijn voor je. Je word snel groot en later zul jij ook een echte liefde vinden en misschien zelf op tour gaan. Maar nu moet jij nog hier blijven. Je school afmaken en een mooi leventje opbouwen.’ De woorden kwamen met horten en snikken uit Debio’s keel. Ze meende alles met volste oprecht. Milou haalde diep adem en keek haar aan. Moed kon je in haar ogen zien. ‘ik wil later net zo zijn als jij Debio. Net zo als mijn grote zus en ik beloof je dat ik mijn best zal doen om dat voor elkaar te krijgen.’ Debio pinkte een traantje weg. Ze richtte zich nu op Yala en Flesh. ’Jullie zal ik echt nooit kunnen vergeten.’ Zei ze. ‘jullie waren net mijn tweede paar ouders en de eerste vrienden die ik maakte. Ik wil jullie dan ook mijn huis nalaten. Ik weet niet of ik het ooit nog zal zien maar ik wil dat het in goede handen is en ik weet dat dat bij jullie zal zijn.’ Yala huilde en knuffelde Debio helemaal fijn. ‘dat hoef je echt niet te doen Debio maar als je dat wilt zullen wij naar jouw huis verhuizen. En je weet dat we altijd voor je klaar zullen staan.’ Zei Flesh. Ook hij knuffelde Debio nu.
Kersie huilde ook. ‘Debio niette weg magge!’ ze had zo te horen goed verstaan wat er ging gebeuren. Debio pakte de kleuter op en wreef met haar neus tegen die van Kersie. ‘en jij kleine spruit, jij word later ook een kunstenaresje en je mag alle schildersspullen die er staan hebben. Ik kan dat lang niet allemaal meenemen.’ De kleine kirde en Debio zette haar weer op de grond.
Ze keek Henna aan. Maar die zette een scheve lach op haar mond. ‘je dacht toch niet dat ik jou of deze boys liet gaan hé? Ik ga ook met Tom mee. Al is het om een oogje in het zeil te houden.’ Ze knipoogde naar me en knuffelde toen ook Yala, Flesh, Milou en Kersie.

Reacties: