FanFic.nl

You're my obsession.

Cry for you.

"Nee".Ik draai me verschrikt om,en daar staat hij dan,mijn grote liefde.Ik heb nu echt de neiging om Madison te roepen en te zorgen dat ze me ontvoerd,maar aan de andere kant moet ik dit moment koesteren,want voor ik het weet is het voorbij.We kijken elkaar diep in de ogen,en even lijkt het alsof ik de wereld om me heen vergeet,en alleen met hem ben.Dan draait hij zich om en loopt weg,en verdwijnt uit mijn zicht.Ohmygod ik heb iets heel verkeerds gedaan.Nouja vind je het gek,ik ben maar een fan die smoor is op Strify.Heel mijn hoop van toen net verdwijnt als ik Strify weer terug zie lopen met een meisje aan zn arm.Mijn hart breekt,ook al weet hij dat niet,hij raakt me tot in het diepst van mijn hart.Niet zij moet daar lopen,maar ik.Hij komt richting mij gelopen met zn vriendin,maar daar heb ik geen zin in.Ik draai mn rug naar hun toe en ren weg,ver weg van hem."Hé wacht even" roept hij nog.Maar ik veroer me niet en blijf rennen."CHANEEEEEEL" hoor ik Madison nog roepen,maar zelfs zij kan me niet tegen houden nu.Ze heeft waarschijnlijk niet eens gezien dat Strify en ik elkaar eerst diep in de ogen aankeken en dat hij daarna vrolijk met zn vriendin kwam aanlopen.


Na een tijd rennen kom ik bij een parkje uit en laat me neerzakken op het gras.Ik begin te huilen zonder enig geluid,waarom moet mij dit overkomen?Eerst geven me ze hoop om Strify te ontmoeten,dan zet hij voor enkele seconden mijn wereld op zn kop,en dan komt hij met zn vriendin aangelopen?Ik verdien het vast denk ik bij mezelf.Ik begin steeds harder te huilen."WAAAAROM?" gil ik.Ik laat mijn hoofd op het gras liggen en trek mn benen op.Je zou denken dat ik een klein kind ben dat dr moeder kwijt is,maar eigenlijk ben ik gewoon een stomme tiener die liefdesverdriet heeft om een jongen die nog niet eens van haar was.En tevens ook een jongen die nooit van haar zal worden.


Ik voel een regendruppel op me gezicht en zet me recht.Heel mijn spieren zijn verstijfd en mijn gezicht is helemaal verstrakt door alle opgedroogde tranen.Nu ik denk aan gisteren wil ik weer janken,maar ik heb het idee dat al mijn tranen op zijn.Ik voel nu alleen woede,ik ben zó belangrijk voor Madison dat ze me niet eens heeft opgezocht of achterna is gerend.En Kiro kan er ook in stikken,eerst in mn kont knijpen en blij op en neer stuiteren voor mn neus,maar als het erop neer komt,is hij er ook niet voor me.Ik word kwaad op mezelf,ik geef altijd anderen de schuld,maar de schuld ligt bij mezelf,I mean ik ben niks meer dan een opgemaakte huppelkut die alleen bezig is met onbereikbare jongens.En ik kan niet zomaar van Kiro verwachten dat hij er voor me is,hij kende me pas een uurtje,en Madison heeft me terug geroepen.í�lles van dit is mijn schuld,ik hí¡í¡t mezelf.Het liefst zou ik nu op een flat gaan staan en eraf springen,niemand die het zou boeien.Maar zelfs daar ben ik te laf voor.Eigenlijk moet ik nu eens bewijzen dat ik niet laf ben en gewoon van het dak af springen.Geen zorgen meer,geen gezeik meer,en geen doelloos leven meer.

Reacties: