FanFic.nl

Moeder vermist

[2]

O, ik was vast vergeten vertellen dat mijn moeder soms schizofreen is. Niets om je zorgen om te maken, hoor. Van tijd op tijd denkt ze dat ze achtervolgd wordt door de fbi, piraten of noem het maar op. Ze kreeg wel vaker opeens ‘aanvallen’ ervan. Of zo noem ik het toch. Dan beweerde ze dat haar kapitein haar doorgaf dat ze op staande voet moest vluchten en alles moest achter laten. En mijn moeder geloofde echt in haar eigen verzinsels. Het maakte me bang, maar uiteindelijk kon ik het altijd weer uit haar hoofd praten. Maar deze keer was ik dus te laat. Ik was er niet toen ze ‘werd opgeroepen door haar kapitein’ en nu is ze ervandoor. Ik dacht dat ze weer eens bij de buren zat, of naar de apotheek of de bibliotheek. Bij haar vorige aanvallen heb ik haar daar steeds teruggevonden. Maar deze keer hadden ze haar niet gezien. Toen pas sloeg de paniek toe. Mijn moeder was gevlucht, zonder aanwijzing of echte boodschap achter te laten. Ik heb tot diep in de nacht rond zitten bellen, naar vrienden en kennissen. Ik heb geen familie om raad aan te vragen, het is al altijd alleen mijn moeder en ik geweest. Nooit is mijn vader ter sprake gekomen. Ik ken hem niet, heb geen idee waar hij leeft of wat hij doet. Ik heb er ook nooit écht enige interesse in gehad. Mijn moeder was wees, geen zussen of broers. Niemand kon me verder helpen, ze hadden al dagen geen teken meer van leven gehad. Na enkele uren slaap ben ik ons huis beginnen doorzoeken, er moest toch ergens een aanknopingspunt zijn. Maar ik vond niets, helemaal niets. Of toch niet direct. Pas toen ik me uiteindelijk op de zolder waagde, waar ik nooit maar dan ook nooit kwam, vond ik een eerste aanwijzing. In de hoek bovenop een kast vond ik een doos. Ik weet nog dat ik moest niezen door de gigantische stoflaag die zich daar gevormd had. Het karton was meermaals gescheurd en stond op het punt van verval. Hij moet tientallen jaren oud geweest zijn. Ik heb me toen met de doos op m’n schoot teruggetrokken in onze lapjeszetel. Mijn moeders lievelingszetel. Jaren geleden hebben we die op een rommelmarkt voor een prikje op de kop kunnen tikken. Met zijn felgekleurde aan elkaar genaaide lapjes past hij totaal niet in ons interieur die vooral uit zwarte en bruine meubels bestaat. Maar we dachten er nog niet aan hem weg te doen. Het was de enigste zetel waar mijn moeder tot rust kon komen als ze weer een aanval had. Het was haar piratenschip. Bang maar vooral erg nieuwsgierig maakte ik de doos open. Ik stuitte op een stapel fotoalbums. Direct wist ik dat dit me een stap dichter naar m’n moeder zou brengen. Ik opende het eerste albums en bekeek langzaam de vergeelde foto’s. Verschillende gezichten bleven terugkomen, ook in de volgende albums. Maar ik herkende maar één persoon, mijn moeder. Er waren maar weinig gelijkenissen tussen mijn moeder zoals ik ze kende en de jonge vrouw op de foto’s. Haar gehele gezicht straalde op de foto, haar mond in een brede glimlach, haar ogen sparkelend. Ik verwonderde over hoe mooi m’n moeder was geweest, hoe gelukkig ze eruit zag. De foto’s moeten van enkele jaren voor dat ze zwanger werd, geweest zijn. Een natuurlijk gebruinde, normaal gebouwde man dook op de meeste foto’s naast mijn moeder op. Onder zijn halflang zwart haar schitterden twee indringende, groene ogen. Met een schok kwam ik tot het besef. Het kon niet anders. Mijn moeder heeft altijd al lange blonde krullen en blauwe ogen gehad. Totaal het tegenovergestelde van mij. Als kind heb ik me wel eens afgevraagd hoe mijn vader eruit gezien zou hebben, of hij op mij zou lijken. Ik had nooit verwacht dat het zo overduidelijk zou zijn. Ik wou niet in het verleden van mijn moeder graven, maar ik was niet meer te stoppen. Alle foto’s werden gecontroleerd op notities, data’s of dergelijke. Er waren zes fotoalbums, 330 foto’s in totaal. Allemaal getrokken binnen een tijdperk van 3 jaar. De man, laat ik hem voor het gemak maar mijn vader noemen, hield van mijn moeder. Ze straalden als ze tesamen waren. Waarom is hij er dan vandoor gegaan toen hij hoorde dat mijn moeder zwanger was? De nieuwste foto’s dateerden van kerstmis 1992, ongeveer een half jaar voor m’n geboorte. Mijn moeder moest al drie maanden zwanger zijn geweest, maar nergens was dat te bespeuren. Wist mijn vader het wel, was hij zich ervan bewust dat hij niet één maar twee mensen in zijn armen hield? Misschien is mijn moeder wel weg gelopen, kon ze het hem niet vertellen. Misschien is mijn vader kort erna om het leven gekomen, ongelukkig verongelukt. Misschien werd hij verliefd op iemand anders of was hij gewoon te laf om zijn verantwoordelijkheid op te nemen. De foto’s hadden me dan misschien dichter bij mijn moeder gebracht, maar tesamen met een zweem van hoop, kwamen er ook veel vragen en twijfels mee. Wie was mijn vader? En waarom is hij abrupt uit het leven van mijn moeder verdwenen? De zoektocht zou ingewikkelder worden dan ik had verwacht.

Reacties: