FanFic.nl

Begraaf me in een herinnering

01 - deel 2

Ze had gelijk. De volgende morgen had ze inderdaad een grote spijt-prop in haar maag zitten. Was het wel verstandig geweest om het huis te verlaten?
De zon kuste de hemel en zorgde voor een gloed licht in de keuken, waar ze zat met een kom muesli. En omdat er geen enkele fles melk te bekennen was, vond ze het dus een droge troep. Ze had haar chocolade muesli in haar tas moeten stoppen, nu had Frank die nog en ze gunde hem die lekkere brokken absoluut niet. Er kwam een rinkelend geluid uit haar beige tas die ze op de keukenstoel had gegooid toen ze vanmorgen opstond. Op het schermpje van haar mobiele telefoon verscheen de naam van degene die ze voor altijd uit haar leven wilde verbannen, maar nu kon ze hem toch niet negeren. Hij maakte zich duidelijk zorgen, want hij belde haar nooit op de mobiele telefoon. Haar wijsvinger zweefde boven de groene knop, maar op het laatste moment ging hij toch naar rechts en drukte daarmee het gesprek weg. Frank was afgelopen, hij maakte geen deel meer uit van Madisons leven. De herinneringen waren alles wat ze nog had en dat was genoeg. Genoeg om vrede mee te hebben.
Ze wist alleen niet dat het niet bij herinneringen bleef, herinneringen zijn immers nooit genoeg. Voor niemand en vooral niet voor Madison.
Ze haatte het feit dat ze naar de telefoon bleef staren, alsof ze wilde dat hij nog een keer zou bellen. Maar diep in haar hart wist ze dat hij het zou opgeven, hij had geprobeerd en dat vond hij meer dan genoeg. Ze kende hem zo goed dat het haar angstig maakte. En hij, hij kende haar helemaal niet en hij wilde haar ook niet beter leren kennen, want anders had hij wel elke dag een telefoontje gepleegd vanuit iedere stad waar hij zich bevond. Maar schijnbaar was dí¡t zelfs teveel werk voor hem. Inmiddels wist ze dat ze niets voor Frank betekende, ze was gewoon een vrouw voor zijn seksuele verlangens. Ja, ze was zijn speeltje - meer niet.
En dat deed haar zo ongelooflijk veel pijn dat ze snakkend aan de tafel zat. Haar lepel legde ze in de kom en haar handen grepen daarna naar de tafelrand, om zo een beetje stabiliteit te krijgen. Ze voelde hoe haar hart nog een keer scheurde, al de zoveelste keer. Het deed haar pijn om achter de waarheid te komen en ze wilde die dan ook verstoppen. Diep verstoppen, zodat het haar niet kon vinden en zodat het haar ook geen pijn kon bezorgen.
Ze voelde haar spieren ontspannen en toen haar zicht weer beter werd, greep ze naar haar borst - ze probeerde haar hart bij elkaar te houden, maar ze wist dat ze al te laat was. Het was haar al twee jaar geleden afgenomen en Frank had het nog steeds niet teruggegeven. En ze zou het ook niet terugkrijgen. Frank hield altijd alles wat hij had gekregen, zelfs al de harten van zijn minnaressen of ex-vriendinnen - in zijn wereld waren dat twee woorden met dezelfde betekenis: seks.
“Liefje?”� De stem van haar moeder klonk zacht, nog hetzelfde - zoals alles. “Je ziet er waardeloos uit, gaat het wel goed met je?”� Madison keek omhoog en haar grote bruine ogen vertelde de waarheid aan haar moeder. Het ging helemaal niet goed met haar, en dat wist haar moeder al voordat ze de vraag stelde. Madisons haren waren al dagen niet meer gewassen, rond haar ogen hingen wallen en haar mond stond omlaag - iets wat amper voorkwam bij Maddie. Dit was niet de Maddie die haar moeder kende, haar Madison had altijd glimmende ogen van geluk en een stralende glimlach op haar gezicht. Maar die tijden waren schijnbaar voorbij. En dat allemaal dankzij Frank. Ze vond hem de ideale schoonzoon, hij was aardig en het leek alsof hij echt van Madison hield. Ja, het leek zo, maar dat was een leugen.
“Ik weet het niet, mam,”� mompelde Madison. Haar vingers waren verstrengeld rond de kop thee, ze staarde naar de vloeistof. Het was ondertussen al koud geworden, ze kon gewoon niets door haar keel krijgen op dit moment - de spijt drukte alles dicht. “Dadelijk heb ik het me allemaal ingebeeld...”�
“Lieverd, nee. Je hebt het je niet ingebeeld. Hij heeft zich gewoon niet aan alle afspraken gehouden. En ze zeggen wel dat beloftes bestaan om verbroken te worden, maar of dat nu klopt - ik weet het niet. Je hebt voor jezelf gekozen en daar heb je goed aan gedaan,”� zei haar moeder terwijl ze ondertussen haar hand op Madisons schouder legde. Madison kromp ineen door de onverwachte aanraking, ze was het niet meer gewend om aangeraakt te worden, want het was al zo lang geleden dat iemand haar vrijwillig aanraakte.
“Hmm, hij belde net en ik heb hem weggeduwd.”� Haar blik gleed weer richting haar telefoon, ze hoopte dat hij weer zou gaan rinkelen.
“Dat is goed, laat het hem maar voelen.”� Haar moeder liep naar de koelkast. “Genoeg Frank, ik ga een heerlijk ontbijt voor je maken, want deze kom hapklare brokken ziet er ongezond uit, en dan ga jij ondertussen douchen, want je ziet eruit alsof je dat wel kunt gebruiken.”� Madison stond dankbaar op van haar stoel en ze liep naar de keuken uit. Ja, een douche zou haar goed doen, misschien spoelde alles weg met het water. Ze wilde al haar emoties en handelingen van verleden dagen wegspoelen. Voor altijd.
Maar ze wist dat dat niet ging, hoe graag ze er ook in wilde geloven. Ze leefde niet in een sprookje, en dat wist ze maar al te goed.

Reacties: