FanFic.nl

Gone.

[5]

Vandaag eindelijk geen concert. Maar nog gunnen ze ons geen beetje rust. We worden vandaag verwacht voor een live interview in de talkshow BigBen. Normaal zou ik er helemaal opgetogen over zijn, het directe contact met je fans over heel de wereld. Maar nu maakt het me alleen nog maar bang. Stel dat ik me niet in de hand kan houden, dat er een verkeerd woord van tussen mijn lippen glipt. Dat ik voor ik het besef mijn gehele dekmantel laat vallen en m’n hart voor heel tv-kijkend Duitsland openstel. Ik wil niet weten wat een kettingreactie ik op gang zou zetten. Ik heb me grondig voorbereid op dit interview, alle mogelijke vragen doorgenomen en me voorgehouden altijd positief te blijven. De fans willen een lach zien, geen depressieve zanger. De spanning zit tot diep in me, maar ik weet het te maskeren voor de buitenwereld. Bij mijn broer daarentegen lukt dat wel wat minder. Hij springt voortdurend van de ene voet op de ander, huppelt al fluitend rond en klapt zijn laptop steeds open en dicht. Ik ken maar geen reden bedenken waarom Tom zenuwachtig zou moeten zijn. Georg en Gustav zitten er zoals altijd bij, onderuitgezakt en helemaal relaxed. We zijn shows zoals deze ondertussen wel al gewoon. Meestal krijgen we eenvoudige vragen, die we al duizend maal hebben moeten beantwoorden. Maar in ons wereldje moet je altijd op je hoede zijn. Als men voelt dat je je een beetje begint te ontspannen, komen ze met venijnige vragen. Vragen waarin iets dieper verborgen zit. Ze proberen altijd wel iets uit ons te krijgen over ons ‘liefdesleven’. Meestal valt er toch niet veel te vertellen. Of toch niet over mij of mijn broer. Bij Tom is er namelijk nooit sprake van liefde. Vragen of we een vriendin hebben, heeft geen zin. We zijn altijd op de weg, trekken elke week naar een ander land. Het is onmogelijk voor ons om een deftige relatie te onderhouden. De mensen blijven zich ook steeds focussen op Tom, moesten ze Georg nu eens uitvragen, ze zouden een veel interessanter verhaal te horen krijgen. Maar wij zijn nu eenmaal de belangrijkste personen in de band, zeker. Of dat hebben ze toch van ons gemaakt. We hebben daar nooit om gevraagd, niemand van ons is vervangbaar. We mogen dan niet meer zo hecht zijn al jaren geleden, als één persoon wegvalt, brokkelt de gehele groep uit elkaar. Zo is het altijd geweest, zo zal het altijd zijn. Voor de zoveelste keer klapt Tom zijn laptop open, begint iets te typen en zet de computer dan abrupt weer uit. ‘Tom. Wat scheelt er in hemelsnaam? Doe eens rustig, man.’

Rustig? ‘Ik ben gewoon enthousiast.’ Waar moeit mijn broer zich ook mee. Dagen praat hij amper tegen mij en als hij zijn mond dan open doet, komen er alleen maar geïrriteerde bevelen uit. Met die gast valt niet meer te leven. Maar natuurlijk ook niet zonder, dat staat vast. Moest hij mijn broer niet zijn, ik had hem al lang een dreun verkocht. Meneer loopt rond met een air van hier tot in Tokio en de arrogantie druipt gewoon van zijn houding af. Ik weet dat hij het er niet om doet, dat hij het misschien niet doorheeft, maar het is verdomd vermoeiend. Georg en Gustav tillen er niet te zwaar aan, maar ik kan het niet hebben dat mijn bloedverwant zich steeds meer als een rotverwend kind gaat gedragen. Oké, ik heb ook een ego, ik heb ook mijn sterallures. Maar ik werk ze niet steeds uit op mijn vrienden. Maar ik moet me nu geen zorgen maken om Bill, er staat vanavond veel te gebeuren. We konden niet beter treffen dan met onze massieve interviewer Ben - vandaar de naar BigBen -. Hij heeft ons nog in zijn show gehad toen we nog als onervaren uppies aan het begin van onze carrière stonden. Het lijkt wel eeuwen geleden, maar Ben stemde direct toe met mijn voorstel. Binnen een uur worden we in de studio verwacht. Dan kan de show beginnen.

Reacties: