FanFic.nl

niet de juiste dood? <-- afgerond

wat maak ik hier uit op?

Bill:
Ik keek Kishu bang aan. ja ik had haar zí­én sterven. die dag weet ik nog wel.
Kishu keek me aan. 'w...wwat bedoel je Bill? mij zien sterven? leg uit alsjeblieft. dit is belangrijk!' ik knikte en slikte de angst die ik had in.
en dacht terug aan die dag...

ik verveelde me kapot in dit hotel. David had weer eens iets geregeld maar was vergeten te vragen of er televisie of iets zou zijn. ik was uiteindelijk het hotel maar uitgegaan samen met Tom om gewoon even rond te zwerven op straat. vermomd natuurlijk. Tom wilde sigaretten halen en dus liepen we naar een tabakzaakje op de hoek. toen we erheen liepen was er een klein tummult op straat. een groepje jongeren wat moeilijk deed te vermoeden. Tom liep naar binnen en raakte aan de praat met de verkoper over auto's of iets. ik ging maar naar buiten. de tabaklucht was ietsje te sterk. ik weet niet hoe lang we in de tabakzaak waren want op straat was paniek ontstaan. ik keek op en zag mensen in paniek om me heen rennen naar ons hotel. eerst dacht ik dat ze Gustav of Georg gezien hadden en nu hysterisch daarheen rende. maar toen ik beter keek en luisterde zag ik mensen schreeuwen, huilen, gillen. dat konden onmogelijk fans of iets zijn.
ik rende net als de massa naar het gebeuren toe. politie had een ruimte vrijgemaakt rond een gebeuren en mensen werden uit de weg gedreven. ik besloot me niet in die menigte te gooien en ging dus meer naar achter. je hoorde een aantal sirenes klinken. ik ging nog verder naar achter. weggedreven door alle mensen. plots voelde ik een tikje p mijn schouder. 'waar is de gewondde?' vroeg een ziekenbroeder en ik wees op de menigte. de ziekenbroeder en nog een aantal hulpen schoten erheen en er werd ruimte gemaakt. een brancare werd gehaald en een persoon werd er opgelegd. aangezien ik dichtbij de ambulance stond als enige stond dit beeld voor eeuwig op mijn geheugen geschrift.

een meisje. doordrenkt van bloed bijna niet meer herkenbaar lag op de brancare. haar gezicht lag mijn kant op en ik kon duidelijk haar gezicht zien. ze ademde een paar keer zwaar en die ogen stonden geschrift op mijn netvlies. plots leeg.
daarna gingen de deuren van de ambulance weg en werd ik door iemand weggetrokken. 'Bill, wat is er gebeurd? Bill? zeg wat!' Tom had me naar achter gettrokken zodat ik niet onder de ambulance zou komen. ik werd hardhandig door elkaar geschud.'Bill antwoord alsjeblieft! wat is hier gaande!' ik leek eindelijk uit die verwarde roes te komen. de geluiden om me heen drongen weer tot me door en mijn beeld werd weer helder. Tom's ogen keken me geschokt aan. ik wist niets uit te brengen en klampte me stevig vast aan hem. Tom susde me rustig en daarna ging alles te vlug voor woorden. raar eigenlijk. normaal zeggen mensen dat heftige gebeurtenissen in een flits gaan. binnen enkele secondes. bij dit was dat wel zo maar leek het langer. terwijl alles inderdaad maar in een paar secondes gebeurd was.

David had het concert van de avond daarna afgelast ondanks al mijn tegengesputter. ik moest rusten vond hij. we zijn die avond naar de volgende stad gereden. ik heb uiteindelijk aan Tom kunnen vertellen wat ik gezien had. vreemd genoeg was ik niet getraumatiseerd. ik kon gewoon slapenen had nergens last van. een dokter had me gewaarschuwd dat de shocks misschien nog later zouden komen. maar ik had nergens last van. zo'n beeld vergeet je natuurlijk nooit meer. maar vreemd genoeg kon ik het accepteren en er mee omgaan. de doodsoorzaak van het meisje heb ik nooit geweten. David wilde me daar niet aan blootstellen vanwege de angst van die shock die nog kon komen. ik heb er verder niets meer van gehoord.

ik open mijn ogen die ik gesloten had tijdens het vertellen. Kishu keek me aan. en plots zag ik het weer. die ogen. Kishu bleef me aankijken en het beangstigde me na een tijdje. 'wat is er Kish?' vroeg ik maar ze hief haar hand op. 'ik word geroepen.' zei ze en ik durfde me niet te verroeren. haar ogen werden dof. even dof als die ene keer dat ik haar de ambulance in zag gaan. het enige wat ik kon was staren. staren in haar ogen zonder mijn blik weg te kunnen scheuren.

Kishu:
ik luisterde goed naar de stem die me riep. hij kwam als dichterbij en plots was alles weer donker. nog steeds niet die angstaanjagende darkness. er klonk weer een diep laag gegrom en ik spitste mijn oren. een lage diepe donkere stem klonk.
daar ben je opnieuw... weer een stuk dichterbij... je bent zover dat je alles goed kunt stellen...' ik zuchtte diep. 'wat moet ik dan goedmaken? welke fout dan?' een gegrom weerklonk opnieuw. van deze werd ik wel bangig. 'fout? FOUT?! je hebt niets fout gedaan... geef jezelf niet teveel de schuld... je vorige leven maakte dat fataal... ik spreek over het goed stellen... niet fouten verbeteren... dan had je de jongen nooit ontmoet...' fijn, die stem maakte alles echt heeeeeel duidelijk. 'jongen? heeft u het over Bill? hoe zit dat eigenlijk? en trouwens, ik weet nog steeds niet wat ik moet doen.' en klonk een diep gelach. bulderend.' de ziener die je gevonden hebt?... nee, over zijn dichtstbijzijnde lijn...' ik blies een pluk haar voor mijn ogen weg. dichtstbijzijnde lijn van Bill? 'heeft u het over Tom? wat is zijn aandeel hierin?' 'je missie is net bepaald... door jezelf... denk goed hierover... ik laat je een terugblik zien...'

de grond, als die er al was, beefde. ik zette verschrikt een stap achteruit en stond plots op straat. deze straat herkende ik als het goed was. jawel, het was de straat in Toulouse... vlak bij de plaats waar ik wakker werd als geest stonden een aantal jongeren. het was avond en het groepje liep in mijn richting. 'hé daar! jij bent het meisje van die party net!' ik dacht dat ze het tegen mij hadden maar een gedaante stapte door me heen. het was een vage vorm en ik besefte dat ikzelf dat moest zijn. 'is dit het moment dat ik me echt bij die jongerengroep sluit?' vroeg ik en de stem klonk weer diep. 'kijk goed om je heen... misschien zie je wat je niet had mis moeten lopen...' ik haalde mijn schouders op en bleef goed om me heen kijken terwijl ikzelf bij het groepje aansloot en aan de praat raakte. de menselijke ik natuurlijk.

een dame met een hondje aan de overkant, een meneer op een bankje die druk aan het telefoneren is, auto's die langs komen, een jongen die met zijn benen buiten zijn auto een sigaret zit te roken... daar bleef ik bij hangen. puzzeltje weer compleet. de jongen in de auto was 3 maal raden... jep, dat was Tom! ik was hem dus misgelopen doordat die jongerengroep me riep? wat voor een verband lag hier in? 'kunt u een tip geven please???!!!' vroeg ik mierzoet en de diepe stem lachte weer.'misschien... je weet me nu al in te pakken... je bent een slimme meid... wel, wat bleek je te krijgen in die groep? bedenk dat en je zult snappen wat je moet doen...' ik blies mijn wangen bol. ik keek weer naar de groep waar ik nog steeds stond. een lange jongen met blond haar en flinke spieren was enorm aan het flirten zag ik. de andere jongens eromheen waren aan het lachen en grappenmaken. wat gaf 1 van die jongens me toen... ik dacht terug aan het rappord. 'sterke gevoelens voor een van de jongens uit de groep...' ik sprak deze woorden langzaam uit en er klonk weer gerommel. voor ik het wist loste alles op en keek ik weer in de ogen van Bill. ik scheurde mijn blik los en ademde zwaar. alsof ik vermoeid was. Bill schudde zijn hoofd. 'wat was dat?' vroeg hij en ik slikte eventjes. 'we zijn er bijna.' zei ik...

Reacties: