FanFic.nl

Everything will be fine

9.

Maar goed dat de meesten rondom mij enkele tranen lieten omdat ze beseften dat het bijna gedaan was. Ik kon het niet helpen maar wat Bill net had verteld had me zoveel deugt gedaan, gewoon weten dat ze nog steeds aan mij dachten. Ze moesten maar eens weten dat ik maar enkele honderden meters van hun verwijderd was.
De meesten begonnen zich te begeven naar de uitgang nadat Gustav zijn befaamde wave had gedaan. Ik zette me voorzichtig neer op het stoeltje en wreef nog een laatste traan van mijn gezicht.
“En nu?”�, vroeg ik aan Sofie terwijl ze onze rugzak vast nam.
“Hmm.. Mijn nonkel zei dat we na het concert nog even op hem moesten wachten. Hij wou nog iets vragen geloof ik.”�
We liepen naar de inkomhal en vroegen aan iemand van de security waar we Sofie’s nonkel konden vinden.
“Jullie kunnen misschien wachten in de zaal zelf. Hij zal moeten helpen om de hekken weg te zetten.”�, dat hoefde hij ons geen twee keer te zeggen. De jaloerse blikken priemden in mijn rug toen hij het lint dat de ingang versperde net genoeg omhoog hield dat we er vlotjes onderdoor konden stappen.
“Wauw”�, was het enige wat ik kon uitbrengen toen ik de zaal inliep en meteen omhoog keek. Vanuit dit standpunt leek hij nog 3 maal groter. De vloer lag bezaait met papier, flesjes, enz. De lichten werden gedimt en ik ging voorzichtig tussen de rommel zitten. Dit zou nog even kunnen duren.
“Eum, Yaren? Begin nu niet te flippen maar, kijk naar het podium.”�, alsof niemand anders haar mocht verstaan fluisterde ze snel die woorden in mijn oor. Ik keek snel naar het podium en kon niet geloven wie er net uit de coulissen stapte.
“Wat is hij van plan?”�
Hij ging voorzichtig op de rand van het podium zitten. Blijkbaar deed hij dat wel vaker want de crew schonk niet echt aandacht aan hem. Eentje schudde zijn hand en feliciteerde hem met het concert maar verder deed iedereen zijn werk. Blijkbaar wouden ze allemaal snel terug naar hun families na al die maanden.
Zijn ringen blonken in het zwakke licht en zijn nagels tikten zenuwachtig tegen de houten rand van het podium. Hij richtte plots zijn blik op en speurde de zaal af. Ik bleef muisstil zitten en hoopte dat hij me niet zou opmerken. Je kan misschien denken: hoe dom kan ze zijn? Dit is haar kans om terug bij de jongens te geraken. Wel, denk je echt dat ze zitten te wachten, in hun perfecte leventje, op een puber die hun leven overhoop haalt door na twee jaar zomaar op te duiken. Juist. Je weet het ook al niet. Maandenlang heb ik hierover mijn hoofd gebroken, over dit exact moment. Het moment waar ik eigenlijk zo lang heb op gewacht. Wat als het fout loopt en ik hun voorgoed kwijt ben? Wat als ik niets doe en hun nooit meer terug krijg? Zie je, ik heb hier lang over nagedacht en ik kwam steeds tot dezelfde conclusie: ik kan niet meer terug naar vroeger. Ik leef in het nu.
“Wat scheelt er dan? Alles is toch perfect gegaan de laatste maanden?”�, ik schud even mijn hoofd en keer met mijn gedachten terug naar de zaal. Sofie kijkt met open mond naar het podium, waar ze nu alle twee naast elkaar zitten.
“Ik had gewoon gehoopt om... Laat maar Tom.”�, hij eindigt zijn zin met een zucht waarvan ik kippenvel krijg. Hij zit met een probleem, zo diep dat hij zelfs de moed niet heeft om er met Tom over te praten.
“Ik laat het niet Bill! Vertel me waarmee je zit. Je weet dat je alles aan mij kan vertellen.”�
“Ik weet ook hoeveel jij er op had gehoopt om haar hier vanavond te zien. Maar dat kom je me toch ook niet vertellen!? Je komt me niet vertellen wat je voelde toen ik het nummer aan haar opdroeg. Wat je voelt als iemand haar naam zegt. Je zondert je af als iemand zich luidop afvraagt hoe het met haar zou zijn en - “Ik heb hier geen zin in Bill!”�
“Wordt volwassen Tom!”�, ze verdwijnen elk afzonderlijk aan een kant van het podium. Ondanks alles wat ik net gezien heb zit ik met een grote glimlach te wachten op wat er zal komen. Sofie kijkt me raar aan, maar zij weet niet hoe de tweeling in elkaar zit.
Zoals ik al had gedacht verschijnt Tom even later terug op het podium.
“Bill?”�
Hij gaat voorzichtig terug op het podium zitten en Bill neemt weer plaats naast hem.
“Je hebt gelijk weet je.”�
“Tuurlijk weet ik dat”�, met een glimlach duwt hij even tegen Tom’s schouder.
“God, ze zijn zo schattig!”�, een klein zuchtje ontsnapt samen met die woorden uit Sofie’s mond en ik kijk haar met een glimlach aan.

“Jij doet ook alles zonder mij iets te vragen!”�
“Ik haat je!”�
Ik kijk met grote ogen toe hoe een bord door de keuken vliegt en hard tegen de muur kapotslaat.
“Doe is normaal!”�, ze kijken me ontzet aan.
“Wat?”� vraagt Tom me, alsof er niets gebeurt is. Bill bukt zich en raapt de scherven op. Ik schud mijn hoofd en ga naar buiten.
“Jongens!”�, zucht ik nog net luid genoeg als ik achter mij hun gelach weer hoor.

“Hier zitten jullie.”�, met die typische glimlach komen Georg en Gustav nu ook het podium op.

“Wie is ze Georg?”�, opgewonden spring ik op zijn bed en grijp zijn handen vast.
“Niemand.”�, aan zijn grijns te merken moest ze wel speciaal zijn.
Met een pruillipje staarde ik hem met mijn liefste blik ooit aan. Achter hem hoorde ik het gelach van de jongens.
“Vertel het haar gewoon Georg!”�, de geamuseerde stem van Bill klinkt luid door de kamer.
“Ik vertel niets.”�
“Dus, ik ken haar! Toe nou, vertel het me.”�
“Nee kleine, ik vertel niets.”�
“Dan verteld Tom het me wel.”�, ik draai me om en kijk naar Tom die rustig op de vensterbank zit met Georg’s nieuwe gitaar.
“Helemaal niet! Ik ben niet verliefd op haar, Georg is - “Ik ben helemaal niet verliefd op haar!”�
Ik giechelde, nu zwijgen en ik zou het snel te weten komen. In discussies tussen de jongens werd er veel gedreigd met geheimen. Bill had die tactiek ook ontdekt en ik had hem met veel plezier laten zien hoe gemakkelijk het eigenlijk niet was om iemands vragen te omzeilen.

“Als dat mijn nichtje niet is!”�, een zware mannenstem klinkt luid achter onze rug en Sofie springt kirrend op en geeft hem meteen een knuffel. Wanneer de hoofden van de jongens onze richting uitdraaien, duidelijk geschrokken van het geluid, hou ik me zo stil mogelijk.
“Komaan dames, ik stel jullie even voor aan de jongens.”�
Ik schud mijn hoofd terwijl hij Sofie snel vooruit duwt en op de jongens toe stapt. Ze grijpt nog net mijn hand, ze beseft echt niet wat ze me aandoet.
“Rudy, wie heb je daar bij je?”�, de nieuwsgierige toon was duidelijk te horen in Tom’s stem terwijl hij van het podium spong en op ons toeliep.
“Dit zijn mijn nichtje en haar vriendin.”�
Terwijl hij dichterbij komt glijd hij voorzichtig met het puntje van zijn tong langs zijn piercing. Ik rol met mijn ogen bij het zien van zijn uitdagende gedrag. Mijn ogen belanden bij Gustav die me ondertussen onderzoekend aankijkt. Ik wist het, hij was degene die het meteen zou merken. Ik wendt mijn voorzichtig af en staar wat in het rond.
“Die heeft het meer voor Gustav Tom, kijk niet zo naar haar.”�, de stem van Georg galmt door de hal terwijl ik hoor hoe hij Sofie begroet. Wanneer Gustav van het podium springt kijk ik snel naar Sofie, en smeek haar in een oogopslag om naar het hotel te vertrekken.
Ook ik krijg nu van de anderen een hand. Wanneer ik voorzichtig Tom’s hand schud blijft hij iets langer vasthouden. Ik kijk uiteindelijk toch in zijn ogen. Met een glimlach kijkt hij me even aan, maar iets in zijn ogen veranderd wanneer hij iets herkent. Snel laat ik zijn hand weer los en steek ze in mijn zakken. Gustav staat wat verder op een afstand naar mij te kijken. Alsof hij me wil observeren om te besluiten dat ik het ben.
Tom keek me nu hard aan. Met een stap naar voor en een simpele beweging greep hij mijn kin vast zodat ik wel verplicht was om in zijn ogen te kijken. “Waarom?”�, zijn stem trilde lichtjes maar ze had nog steeds die harde ondertoon die enkel te horen was wanneer hij zich opwond over iets.
Ik trok bruusk mijn kin naar beneden en staarde even naar de grond.
“Dat zou ik ook aan jou kunnen vragen.”�, de tranen kwamen weer op terwijl mijn ogen zijn gezicht afspeurden. Nu wist iedereen wie ik was. En het was exact zoals ik me had voorgesteld. Ze haatten me.
Hij draaide zich om en schudde met zijn hoofd terwijl hij wat heen en weer liep.
“Yaren?”�, de stem van Bill klonk net zo zacht als vroeger. Misschien net iets volwassener.
Ik richtte mijn ogen weer op en keek recht in het gezicht van Gustav. Een traan liep over zijn wang terwijl hij diep inhaalde. Even leek hij te twijfelen, maar uiteindelijk sloeg hij toch zijn armen om me heen.
“Ik heb je zo gemist.”�

Reacties: