Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Run Away Star » Hoofdstuk 19
Run Away Star
Hoofdstuk 19
Weer spelen die beelden zich af voor mijn ogen. Dat gebeurt zo’n honderd keer per dag. En ik ga eraan kapot. Je zou denken dat je na een tijdje gevoelloos wordt, maar nee, bij mij gebeurt dat niet. “Elle? Mag ik binnen?”¯ Sanne steekt haar hoofd door het luik. Ik geef een kort knikje en staar naar mijn handen. De laatste aanraking met Bill had ik me veel anders voorgesteld. Er zou zeker een einde komen aan ons samenzijn, na 2 maanden. Hoewel ik hoopte dat hij zou blijven. Sanne komt naast me zitten en trekt me tegen zich aan, net als Bill altijd deed. Billie springt van mijn schoot en nestelt zich op mijn tapijt. “Het komt wel goed.”¯ Ik weet dat Sanne het goed bedoelt, maar ik voel me er alleen belabberder door. “Ik geloof er niets van.”¯ weet ik tussen mijn snikken door te zeggen. Mijn ogen zijn rood en opgezwollen en beginnen stilletjes aan pijn te doen. Maar stoppen met huilen zal ik niet. Ik huil zolang mijn hart huilt.
De laatste noten deinen weg. “Zal ik er een andere cd in steken?”¯ stelt Sanne voor. Ik knik. Eerst hoor ik de muziek niet meer. Ik hoor niets meer, enkel een gepiep in mijn oor. Waarvan ik de pijn de schuld geef. Maar dan herken ik een paar woorden en denk ik met een schok aan het refrein. “Ich bin da wenn du willst. Schau Dich um dann siehst Du mich. Ganz egal wo Du bist. Wenn Du nach mir greifst dann halt ich Dich.“ zing ik huilend mee. Sanne gaat voor me zitten en sluit me in haar armen. “Is er iets dat je me misschien wilt vertellen?”¯ Ik klamp me vast aan haar. Dan laat ik haar los. “Ik mis hem zo. En misschien zie ik hem nooit meer terug.”¯ Sanne sluit me weer in haar armen. “Natuurlijk zie je hem nog wel. Ik denk niet dat Bill zonder je kan.”¯ Ik snik en huil nog harder. “En wat als hij dat wel kan?”¯
Meerdere dagen vliegen voorbij. Na een week op mijn kamer te hebben gezeten, had ik het daar wel gezien. Ik kwam weer naar beneden. Maar Tokio Hotel klonk elke dag op uit de radio. Vandaag weer. Mam, pap en Sanne zijn gaan werken en Kimberly zit op school. Sanne is voor mij Dvd’s van Tokio Hotel gaan halen en die kijk ik nu. Een interview met Bill, Tom, Gustav en Georg. Daar is hij jonger. Ik kijk op de achterkant van het dvd-doosje. Ja, toen was hij pas 16. En toch is hij nog niets veranderd. Ik klamp me vast aan het beeldscherm en kijk naar de dvd-versie van mijn Bill. De tranen stromen weer over mijn wangen. Ik zet de tv uit en loop naar de radio om het nog wat harder te zetten. Ik moet me aan de kast vastklampen om niet weer op de grond te vallen. Ik trek me vooruit aan de tafel en de zetel en plof uiteindelijk weer neer. De bel gaat. Ik veeg mijn tranen weg. Misschien is het Bill. Opgewonden loop ik naar de deur. Maar het is de postbode maar. “Oei, Elle, nog steeds ziek?”¯ Ik staar naar mijn voeten. “Ja, die schouder hé.”¯ lieg ik en pak het bundeltje post aan. “Veel beterschap.”¯ “Dit geneest nooit meer.”¯ mompel ik in mezelf.
Ik leg de post op tafel en ga in de zetel zitten. Moet ik nog heel de namiddag overleven tot Sanne komt. Zelfmoord schiet een paar keer door mijn gedachten maar ik weet me te weerhouden door de gedachte aan de mensen die ik allemaal achterlaat. Al zou ik het doen om van die pijn af te zijn. Ik strompel naar de keuken en kijk in de ijskast. Mijn maag doet zeer van die ondervoeding van de laatste 7 dagen. Ik haal er een opwarmmaaltijd uit en gooi die in de micro. Ik heb het fut niet om naar de zetel te lopen en ga aan de keukentafel zitten. “Ik ben thuis.”¯ hoor ik de opgewekte stem van Sanne. Ik kijk op de klok. 1 uur. “Ik ben hier.”¯ roep ik, voor zover ik roepen kan, en kuch om de brok in mijn keel weg te krijgen. Verloren moeite. “Je moet wel echt voedsel eten. Geen microprut.”¯ moppert Sanne en zet de micro af. “Ik maak wel eten.”¯
Ik zit aan een overgroot bord spaghetti. “Wacht, de gehaktballen zijn ook klaar.”¯ Ze pakt een onderlegger en komt dan met de pan naar me toe. Met een baf zet ze die op tafel. “En je gaat pas van tafel als alles op is.”¯ Ik slaag mijn ogen op en prik mijn vork in een gehaktbal. “Hoe komt het dat je al thuis bent?”¯ Sanne pakt een gehaktbal, gooit hem omhoog omdat het warm is aan haar vingers en blaast. “Ik heb vrij genomen.”¯ Ik neem er een hap van. Mijn honger is over. Maar braaf eet ik van mijn spaghetti. “Mag ik een paar gehaktballen boven bewaren voor Billie?”¯ Sanne knikt en pakt een schaaltje om ze in te steken. “Hoeveel pakken spaghetti zijn dit?”¯ zeg ik en wijs op mijn bord dat amper aangeraakt is. “2 pakken.”¯ bloost ze en gooit 5 gehaktballen in de schaal. Ik krijg een kwart van mijn bord op en zet de rest in de ijskast. “Kom, dan gaan we Billie voeren.”¯
Nog zo iets dat me pijn doet. Billie. Hij lijkt zo op Bill. Hij slaapt graag, eet veel en is hyperactief als hij wakker is. Ik snijd de gehaktballen in stukjes en hou die boven zijn hoofd. Hij kijkt omhoog en houdt zijn mond open. Ik laat het stukje erin vallen. Sanne helpt om Billie één gehaktbal te voeren. Ik loop met Sanne weer naar beneden, Billie in de ruime zak van mijn oversized trui. “Oh, is er post voor mij bij?”¯ “Ik weet het niet. Ik heb niet gekeken.”¯ Sanne begint door de enveloppen te kijken en gooit af en toe een enveloppe opzij. Ik loop door naar de keuken om drinken te pakken. “Elle. Je hebt een brief. Uit Duitsland!”¯ Ik draai me om. “Bill.”¯ gil ik en loop hysterisch naar de woonkamer. Ik trek de brief uit Sanne’s handen. “Nee, wacht.”¯ zegt ze maar ik scheur de enveloppe open. “Dit is een brief van de bank.”¯ zeg ik treurig. “Ja, dat probeerde ik te zeggen. Ik heb je brief daar op tafel gegooid.”¯ Ik loop naar de andere kant van de tafel en pak de brief. Ik trek de enveloppe open en haal de brief eruit.
Reacties:
misschien zijn dat wel die vip-kaartjes die hij beloofd heeft
ga je snel verder??
want dit vind ik te zielig
xx
Pfft zo zielig ;( Mr Mr Mr... ik ben curieus nr die brieeef ;D Whihihi
xx
Meheheh! Billie komt op bezoek ^^
Of niet?
zo droevig voor haar :'(
Eeeeuh, ik wil weten wat er in de brief staat!
Gelukkig heb ik nog een paar deeltjes te lezen