FanFic.nl

The one I will love { GEEINDIGT }

Wandeling

Ik neem een diepe hap adem voordat mijn lichaam weer in een corset wordt geperst. Mijn lichaam verlangt gelijk weer naar lucht. Ik trek mijn jurk er overaan. Ik mach hier niet opvallen. Mijn bedienster doet mijn hoed op met gaas. Ik pak een band en ik doe het om me been.
'Wat doe jij nou??' vraagt Manscu
'Een zwaard pakken'
'Waarom dat hoort neit bij een dame van stand'
'Wat mag ik me niet verdedigen' en ik steek tussen de band en mijn been een zwaart en ik steek in mijn gympen een mes. Ik krijg mijn voeten echt niet meer in die schoennen mijn gympen zitten veel te confortabel en niemand ziet het door mijn jurk^^.
'Je moet wel op passen dat mensen je niet herkennen. Je staat in hun geheugen gegrift.'
'Rustig maar Elisabeth ze zullen me niet herkennen.' Ze hadden voor mij eerst een opdracht bedacht. Ik moest in de stad een drankje bij de bar kopen en ik moest een wandeling maken. Zodat ze zeker waren dat ze niet herkenden voor de verassings aanval.
Ik zucht 'kom maar op dan' Ze maken mijn jurk netjes en geven mij handschoentjes en een paraplutje. Ik voel me zo'n tut.
'en vergeet je taal niet mijn vrouwe' zecht Elisabeth
'Natuurlijk niet, doe niet zo mal' ik maak er een beetje overdreven bewegingen bij. ik zucht 'Ik ga tot straks' Elisabeth kijkt me boos aan 'Tot ons wederzien' Ze duwt me de deur uit en geirriteerd begin ik te lopen. Ik schop tegen een paar steendjes aan. Pff mijn leven is wel klote zo. Ik kijk om mij heen. Voorgoed gevangen in dit gestalte.
'Halo, Ik heb geloof ik U nog nooit gezien hier' Een man maakt een buiging
'Nee ik be hier nog niet eerder geweest en wat is U naam zo dat ik weet tegen wie ik mijn woorden spreek'
'Waar zijn mijn manieren mevrouw, mijn naam is Filmore en de uwe is als ik het vragen mag.' Hij geeft me een zoen op mijn hand.
'Elisabeth' Ik kan mijn echte naam niet zeggen strax herkent hij mij.
Ik kijk naar zijn gezicht. Het is een leuke jonge man. Hij heeft honigkleurige ogen en lichtbruin haar en een vreselijk vriendelijke lag. Zijn haar zit warig. Ik rijk met mijn hand naar mijn hart. Het gat word weer groter. Hij doet me denken aan Edward. Verdriet vult mijn hoofd.
'Gaat het met U' Ik glimlach
'Er is absoluut niks aan de hand, maar ik denk dat ik mijn wandeling wee voort ga zetten het was leuk U ontmoet te hebben'
'Wederzeids Vrouwe' Hij geeft me weer een zoen op mijn hand. Ze waren wel veel belefder vroeger. Ik schud mijn hoofd hier dan.
Ik ken hem ergens van. Ik zet zijn gezicht nog een keer voor mijn ogen. Wacht hij was de hertogs kind. Herineringen volgen. Ik speelde soms met hem toen ik klein was ik gedachte verzonken loop ik vedder

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.