FanFic.nl

Mission Tom Kaulitz

×Attempting to Strike

Onrustig neem ik helemaal links in de hoek plaats bij het raam. Meerdere malen heb ik starende ogen ontweken toen ik op weg was naar het Duits lokaal. Gelukkig zijn er hier niet zoveel mensen die hun ogen niet in bedwang kunnen houden, ik ben één van de eerste hier.
Steeds meer leerlingen stromen binnen voor de bel en nemen plaats, zonder mijn kant op te kijken. De meeste weten dat ik hier zit, geen rede om te kijken dus. Ik bekijk ze één voor één. Groepje kletsende vriendinnen nemen plaats in de rechter rij. Hoofdonderwerp: Make-up, kleding en natuurlijk jongens. Op hun volgen een jongen een meisje. Een koppel. Zitten standaard in de middelste rij aan de één na laatste tweetal tafels. Fluisteren meestal tijdens de les in de oren. Dan stromen nog enkele alleen staanders die gewoon ergens plaats nemen en afwachten over iemand naast hen komen zitten. Geschrokken kijk ik weg wanneer Bill op zijn gemak iets na de bel binnen wandelt met wat aanhangsels. Ongemakkelijk leg ik een hand boven mijn ogen en schud wat haar er voor. Stiekem kijk ik er onder vandaan en zie hoe hij standaard plaats neemt achterin in de middelste rij. De rest die er niet bij kunnen schuiven brutaal tafels erbij en nemen al kletsend plaats.
“Hallo, klas. Vandaag -Hé, moeten jullie zo zitten?”� Babbelend komt Meneer Morris het lokaal in en kijkt afkeurend naar de groep achterin, in de middelste rij, die zich er niets van aan lijken te trekken. Zuchtend legt hij zijn koffertje op het bureau en klikt die open om het werkplan van vandaag eruit te halen. “Vandaag is de dag van de literatuur. Vorige week had ik als huiswerk opgegeven om een gedicht over de natuur te schrijven. Ik zou die graag vandaag aan mijn bureau willen hebben.”� Niemand reageert.
Kutje! Door die missie ben ik dat totaal vergeten. Opgefokt haal ik een schrift en pen uit mijn schoudertas en schrijf iets wat rijmt over een storm. Mijn pen raast over het papier. De druk die ik er op leg laat mijn wijsvinger wit kleuren. Ik krijg mijn lulverhaal net af wanneer een groepje leerlingen opstaan om het in te leveren. Ik voeg me snel tussen de menigte en leg mijn werk op de groeiende stapel.
Opgelucht schuifel ik zachtjes terug. Zonder besef kijk ik Bills kant op die nog hevig in gesprek is met zijn vrienden. Hij kijkt naar me op. Zijn lippen blijven voort zetten, maar zijn ogen zijn niet bij het gesprek. Ik begin me ongemakkelijk te voelen en kijk gelijk naar mijn schoenen. Het gesprek is weggevallen. Verbaasd en een tikkeltje nieuwsgierig kijk ik op en zie dat hij door mijn actie zijn ogen vergroten en zijn mond is open gezakt. Meteen kijk ik weer weg en neem vlug plaats op mijn stoel.

We hebben nog minder dan een kwartiertje les. In mijn werkboek kriebel ik wat figuurtjes neer. Mijn opdrachten heb ik al af en wacht tot dat we gezamenlijk na gaan kijken.
Verlangend wacht ik op de bel. Hierna tussenuur en daarna al pauze. Dat wordt in de aula afgezonderd muziek luisteren. Eigenlijk ben ik wel nieuwsgierig of Tom toevallig ook tussenuur heeft. Ik moet hem echt eens naderen. Anders word ik nooit uitgenodigd voor zijn feest volgende week vrijdag avond tot zondag. Jep, een héél weekend door feesten. Mensen mogen natuurlijk afhaken na één avond, of de volgende, maar dan mis je echt de tijd van je leven. Gewoon niet zoveel zuipen, dan moet het wel lukken!
Ik schrik uit mijn droom door de bel. Ongecontroleerd schuif ik mijn spullen in de tas en haal de band over mijn hoofd om het op mijn linker schouder te laten rusten. Wat vervelende lokken verwijder ik uit mijn gezicht en loop stilletjes achter de menigte aan. Terwijl de meeste rechtsaf slaan, ga ik links om de hoofdtrap naar beneden te nemen. Voor dat ik de aula in ga stop ik mijn tas in mijn kluisje. Met mijn koptelefoon al op ga ik in een hoekje zitten en neem een lange tafel in. Daar ga ik relaxed liggen door mijn voeten op de tafel te dumpen.
Kuloteh! Onzichtbaar schuif ik wat verder naar beneden, laat mijn hoofd achter mijn opgetrokken knieën verstoppen. Tom doorkruist de aula om waarschijnlijk naar het andere trappenhuis te gaan. Of misschien wel naar buiten via de zijdeur.
Hij heeft een paars Kani shirt aan. Een donkere jeans en witte sneakers. En natuurlijk een bijpassend petje. Wat mij het meeste opvalt is dat hij helemaal alleen is. Alleen! Ik raak er nerveus van. Nee, wacht, eerder opgewonden. Nee, dat klinkt vreselijk. Ik sla tegen mijn hoofd. Chris, zet je hoofd uit! Ga er godverdomme achteraan en praat. Gewoon een klein babbeltje. Van mij apart over het weer, maar for God sake, praat!
Ik probeer niet meer na te denken. Stand op nul en er op af lopen. Dat er op af lopen gaat me alleen niet zo goed af. Mijn knieën knikken en mijn handen heb ik tot vuisten gebald. Zo probeer ik alles te bedwingen wat er te bedwingen valt en loop de aula uit. Tom loopt inderdaad naar buiten. Een kleine helling af richting het grafveld.
Tom gaat op een lage reling zitten die het gras van het asfalt scheidt en ik zie hoe hij een Malboro pakje uit zijn broekzak haalt. Ik zet muizenstapjes, twijfel om echt naar buiten te lopen of nu naar links te stappen om een deur te openen en het trappenhuis in te gaan. Maar toch zet ik een stap naar buiten en voel een ochtendbriesje door mijn blouseje gaan. Rillingen nemen even mijn lichaam over. Even maar, want Tom schoonheid voel ik meer in mijn huid branden dan dat stomme windje!
Jakkes, wat doe ik mezelf aan. Ik zou het niet raar vinden zou ik nu aan een hartaanval bezwijken. Mijn hart lijkt aan Speed! Pff.. Kalmeer, Chris. Verdomme, kalmeer! Je bent nu zo dichtbij. Zo dichtbij dat hij jou debiele hoofd kan zien die in gedachte ruzie heeft met zichzelf, en dan ook nog lijkt te verliezen!
Een teug zuurstof vult mijn longen. Here goes nothing.

Reacties: