FanFic.nl

Bonnie & Clyde

Hoofdstuk 31

Enkele weken later mag Sofie weer uit bed. Haar hersenschudding is genezen en ze kan bijna niet wachten tot ze weer gewoon haar gang kan gaan. Haar benen werken alleen niet mee zoals zij zou willen. Het lijkt wel of er pudding in zit. Ze leunt zwaar op Seb, die haar stevig om haar middel vast heeft. Aan de andere kant staat de verpleegster en geeft aanwijzigingen. Na een poosje voelt Sofie zich doodmoe. Maar ze kan wel weer op eigen benen staan en lopen. Maar dat vergt enorm veel van haar. Ze wil zo graag over twee weken is hun bruiloft en ze moet haar trouwjurk nog gaan passen bij de naaister. Ze wil één van de oude tekeningen gebruiken. Die heeft ze destijds ontworpen voor een eventueel huwelijk met Seb. Helaas liep het destijds heel anders. Ze schuift die gedachten ver weg en concentreert zich op wat nu allemaal gaat komen.
“Gaat al goed meisje”� spreekt Seb haar bemoedigend toe. Ze glimlacht naar hem.
“Dank je wel Seb maar het voelt zo raar in mijn benen”� zucht ze als ze eindelijk mag gaan zitten.
“Het gaat nu elke dag beter hoort. Volgende week weet u zich dit niet meer te herinneren”�zegt de verpleegster lachend.
“Laten we het hopen”� zegt Sofie, “anders moet Seb mij naar het altaar dragen.”�
“Als dat zijn moet zal ik dat zeker doen, Sofie.”� Hij geeft haar een dikke knuffel.
“Waar is Elisa, Seb?”� vraagt ze dan ineens.
“Die is met Molly naar de naaister om haar jurkje te passen. Weet je wel dat onze dochter al een echte dame is. Heerlijk ijdel en ik mocht hem lekker niet zien zei ze.”� Sofie schiet in de lach.
“Jij hebt toch wat te stellen met die meiden van jou.”�
“Mevrouw, meneer het is bijna vijf uur, heeft er bezwaar tegen als ik nu naar huis ga?”� vraagt de verpleegster.
“Nee hoor, gaat u maar. Ik ben er nu toch en mijn vrouw is alweer een stuk mobieler. We bellen u wel mochten wij u nog nodig hebben”� antwoordt Seb de verpleegster naar de voordeur begeleidend.
“Zo, die zijn we kwijt”� grijnst Sebastien ondeugend. Sofie kijkt verbaast.
“Hoe bedoel je?”�
“Ik bedoel dat we nu het rijk voor ons alleen hebben. Geen zuster, geen huishoudster en geen klein handenbindertje van dochter, dat altijd jaloers is als ik aan haar moeder zit”� legt Seb uit. Sofie trekt Seb weer op het bed waar zij net was gaan zitten.
“En wat had deze jongeman nu in gedachten?”� Ze knoopt zijn shirt open en kijkt hem lachend aan.
“Nou ik zou wel iets weten en als zo naar jouw handen kijk ben jij op de goede weg.”�
“Sebastien je bent werkelijk erg, wat denk je wel niet van mij”� grinnikt ze zijn shirt over zijn schouders stropend.
“Wat ik van jou denk? Ik denk dat jij met mij wilt vrijen en dat komt heel goed uit want laat ik dat toevallig ook willen”� antwoordt hij grijnzend aan haar kleding trekkend. Zijn handen verdwijnen onder haar sweatshirt en strelen haar rug, tergend langzaam vervolgt Seb zijn weg. Ze nestelt zich tegen hem aan.
“Seb plaag niet zo wil je?”� Hij kust haar hals en gaat langzaam naar beneden tot hij bij haar navel is aanbeland. Speels plaagt hij haar, wat Sofie rillingen bezorgt over haar hele lijf. Handig ontkleedt hij haar zonder zijn actie te onderbreken om vervolgens weer naar boven te gaan waar hij gretig haar lippen kust. Ze kreunt ondertussen sjorrend aan Sebs broek. Hij helpt haar maar al te graag om zich snel weer in elkaar te kunnen verdiepen.
“Sofie……..”� Ze trekt zijn hoofd naar beneden en kust hem onstuimig.
“Seb, lieverd..”�
“Kijk me aan Sofie, ik wil je ogen zien.”� Ze doet wat hij vraagt. Ondertussen leeft haar lichaam een heel eigen leven. Hij neemt haar mee in zijn passie. Nog nahijgend zucht Seb.
“Hoe heb ik dit kunnen vergeten. Wij hebben altijd heel goed bij elkaar gepast en toch hebben elkaar laten gaan.”� Sofie legt haar wijsvinger op zijn lippen.
“Niet doen Seb, niet terug kijken alles wat telt is hier en nu. Ik hou zoveel van jou.”�
“Ik ook van jou mijn lieve schat. Ik laat je nooit meer uit mijn leven gaan. Hoor je? Nooit meer.”� Sofie kijkt hem lachend aan.
“Hoeft ook niet lieverd, je krijgt me hier niet meer weg”� antwoordt ze lachend.
“Oeps! Hoorde ik daar de voordeur?”� Sofie knikt grinnikend en kruipt snel onder de deken. Seb schiet in allerijl in zijn pantalon, nog maar net op tijd want de deur gaat open en Elisa komt binnen gestormd.
“Papa, ik word een echt prinsesje”� roept ze enthousiast uit. Seb moet lachen met haar.
“Jij bent anders allang mijn prinsesje.”�
“Maar nu echt hoor want ik heb een echte prinsessenjurk, vraag Molly maar”� reageert de kleine meid een tikkeltje verontwaardigd.
“Natuurlijk mijn prinsesje dan wil ik wel met je trouwen hoor”� zegt Seb ernstig.
“Ik ook met jou, papa en ik wil met mama trouwen. Met allebei.”� Seb knuffelt haar en kijkt naar Sofie die moeite moet doen haar lach in te houden.
“Weten jullie wat meiden? Ik trouw gewoon met jullie allebei.”� Elisa en Sofie beginnen te giebelen.

David is in het ziekenhuis waar Natalia al weken in ligt. Het gaat gelukkig steeds beter met haar en hun baby. David brengt al zijn vrije tijd door bij zijn vrouw. Samen praten ze over de baby en de veranderingen die dat met zich mee brengt. Er moet nog heel veel gebeuren in hun huis maar aan de andere kant zijn ze voorzichtig want ze weten niet of de baby toch nog iets heeft meegekregen toen Natalia zo ziek was. De dokter heeft nu eindelijk toestemming gegeven dat ze volgende week naar huis mag. David is daar maar wat blij om. Ze moet wel rustig aan doen maar dat lukt wel.
“David, waar ben je aan het denken?”� vraagt Natalia als ze David zo nadenkend ziet kijken.
“Aan wat ik nog allemaal moet doen voordat jij naar huis komt. Er is weken niks gedaan bij ons maar ik geloof dat ik mijn moeder eens lief aankijkt zodat ze mij even helpt van het weekend”� peinst David hardop.
“Hoeft niet David dat doe ik wel als ik thuis ben”� begint Natalia.
“Geen denken aan. Ik wil dat jij jezelf in acht neemt. Denk toch eens aan ons kind. Ik zou het mezelf nooit vergeven als er iets misging doordat jij te veel hooi op je vork neemt”� moppert David. Ze legt haar hand op de zijne.
“Maak jezelf niet gek David. Ik pas heel goed op mezelf en ons kind. Je zult de babykamer dus alleen in orde moeten maken”� laat ze er grijnzend op volgen.
“Maakt niet uit meisje, je weet dat ik dat graag doe. Trouwens we hebben een uitnodiging voor een bruiloft”� meldt hij dan.
“Van wie dat dan?”� vraagt Natalia nieuwsgierig.
“Van Sebastien en Sofie, die trouwen op 7 april. Over twee weken dus. Denk jij dat je dit aankunt? Anders gaan we alleen even naar de receptie.”�
“Zal wel lukken David en als ik te moe ben gaan we gewoon naar huis”� antwoordt Natalia. Hij knuffelt haar. Hij is zo blij dat zij zo goed vooruitgaat. Alleen aan die baby daar kan hij nog moeilijk aan wennen. Hij maakt zich steeds zorgen dat het niet goed zal gaan, maar hierover zegt hij maar niets tegen Natalia, die zou zich alleen maar onnodig druk maken.

Urs strekt zich genieten uit op zijn bank. In zijn armen ligt Ginevra, die vanavond bij hem is blijven eten.
“Waar ben je aan het denken Urs?”� vraagt ze hem.
“Aan mijn werk. Sorry, liefje dat is niet erg romantisch, dat weet ik. Ik ga met Bonnie en Clyde naar bed en ik sta er mee op. “
“Waarom houdt jou dat dan zo bezig Urs? Ik bedoel er zijn de laatste weken toch geen nieuwe overvallen meer geweest. Misschien zijn ze gevlucht of zo”� denkt Ginevra hardop.
“Daar ziet het wel naar uit. Als het degene zijn die ik denk dat het zijn, dan zijn ze met onbekende bestemming vertrokken”� begint Urs uit te leggen. Ginevra spitst haar oren want in hun familie is uitgebreid besproken hoe iedereen zich te gedragen heeft als het Carlos en Maria betreft. Ook zij heeft instructies gekregen van haar vader en haar oom. En één van die instructies was opletten wat haar vriendje allemaal deed bij de politie. Zeker nu die op zoek waren naar Maria en Carlos.
“Hoezo? Ken jij die twee dan?”� vraagt ze voorzichtig.
“Nou ik denk het wel. Ginevra kun je zwijgen hierover?”� Ginevra knikt met ingehouden adem.
“Ik denk namelijk dat Carlos Marí­n en Maria Gonzales niemand minder zijn dan onze Bonnie en Clyde”� vertelt Urs geheimzinnig. Ginevra kijkt hem niet begrijpend aan.
“Je weet wel die vrouw die ik heb neergeschoten in de bank”� licht hij dan toe.
“Hoe kan die vrouw er nu bij betrokken zijn?”� vraagt ze twijfelend.
“Nou volgens mij is ze in de vuurlinie gesprongen om haar man te helpen. Het was volgens mij een andere tactiek door de overval maar met één persoon te doen”� vervolgt Urs.
“Maar daar hebben jullie toch geen enkele bewijs voor. Ik bedoel voor het zelfde geld is dit gewoon toeval”� oppert zij voorzichtig. “Ik bedoel ik was ook in de bank, je zegt toch ook niet dat ik die Bonnie was.”� Te laat realiseert ze zich dat ze dit beter niet had kunnen zeggen. Met een ruk duwt Urs haar van zich af en kijkt haar doordringend aan.
“Weet jij hier meer van?”� vraagt hij gevaarlijk zacht. Ze weet niet wat te zeggen. De goede raad van haar vader en oom in windslaand knikt ze eerst ja om vervolgens heftig nee te schudden.
“Vertel op wat weet jij”� maant hij haar.
“Niets Urs”�stamelt ze . Urs weigert haar los te laten en kijkt haar nog steeds doordringend aan. Zijn hersenen werken op volle toeren.
“Ginevra, ik hoor”� dwingt Urs haar. Ze slikt hoorbaar en er wellen tranen op in haar ogen.
“Ik kan jou echt niets vertellen Urs, dan krijg ik mega problemen. Sorry”� murmelt ze. Urs kijkt haar niet begrijpend aan.
“Hoezo krijg jij problemen dan? Ben jij erbij betrokken?”� Ze knikt er begint te huilen. Urs snapt er niets meer van. Wat heeft Ginevra hier in vredesnaam mee te maken? Hij laat haar even uit huilen en dwingt haar dan weer hem aan te kijken.
“Zo nu die tranen weg en nu begin jij maar eens vanaf het begin aan te vertellen. Je kunt mij vertrouwen Ginevra. Je weet toch wel dat ik van jou houd?”� Ze knikt droevig en poetst haar tranen weg en begint hem te vertellen van haar familie, van Carlos en van Maria. Als ze klaar is voelt ze zich opgelucht maar ook schuldig dat ze dingen heeft verteld die de familie niet uit mochten. Ze kijkt naar Urs die geen enkele emotie toont en strak voor zich uitkijkt.
“Urs…. Zeg alsjeblieft iets”� vraagt ze.
“Laat me even Gine. Hier moet ik eerst over nadenken. Hij staat op en loopt naar buiten.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.