FanFic.nl

He's my boy. He's my secret.

A disappointment. [4]

Als we daar aankomen zien we al een aantal gespierde mannen staan in pak en met een zonnebril op hun kop. Zodra ze ons zien wenken ze ons en volgen we ze onopgemerkt. Ik huppel half verscholen achter Saga mee en sla mijn armen om zijn middel, zodat ik me nog dichter tegen hem aan kan drukken. Niemand mag me zien, dus word ik gewoon 1 met Saga. "Laat me los, Hiroto!" gilt Saga, net iets te hard. We zien in slow motion hoe de fans die vanaf hier zichtbaar zijn hun hoofd omdraaien. We zien hoe hun monden openvallen van verbazing en horen daarna hoe ze keihard beginnen te gillen. De rest van de band zet het op een lopen, maar ik hou van aandacht en blijf staan om vrolijk te zwaaien. "Hiroto! Meekomen!" Shou rukt aan mijn T-shirt en sleept me mee. Tevergeefs probeer ik me los te rukken. "Shou! Dat zijn fans! Ónze fans! Daar mag je niet van weglopen!" protesteer ik. "Nu zijn het even Miyavi's fans. Waarom denk je dat ik die gespierde kerels geregeld heb? Zodat we niet gezien worden, Hiroto! Zodat we eens normaal naar een concert kunnen!" Shou klinkt echt heel kwaad en ik hou mijn mond maar. Toch grijns ik nog even stiekem naar de fans voordat ik het gebouw ingesleept word. De deur valt achter ons dicht en Shou laat me eindelijk los. "IDIOOT!" gilt hij. Ik kijk hem met grote ogen aan. "Idioot? Helemaal niet." zeg ik ietwat beledigt. "Waarom deed je dat? Je wéét toch dat we niet gezien of herkend mogen worden?" begint ook Nao. "Ja, maar..." begin ik met een klein stemmetje. Saga onderbreekt me. "Nu kunnen we wel fluiten naar het concert, dankzij jou." "Hoezo?" roep ik geschokt. "Hóézó?!" piept Shou met een onnatuurlijk hoog stemmetje. "Omdat we herkend zijn, Hiroto! We zijn herkénd! Iedereen daar in de zaal weet straks dat wij er zijn en daardoor kunnen wij niet meer naar binnen!" "Als we ons nou vermommen!" probeer ik nog maar ik hou direct op wanneer ik het woeste gezicht van Shou zie. Hij loopt langs me heen - stoot even extra hard tegen me aan - en verdwijnt door de deur. De rest volgt, met als laatst Nao. "Kun je je nou niet voor 1 keer inhouden? Voor 1 keer niet om aandacht vragen?" vraagt hij. De teleurstelling in zijn stem is nog erger dan de woede van Shou.
Zachtjes huilend, omdat de rest boos op me is en omdat ik Miyavi nu niet zal zien, ga ik ook naar huis.

-----
Oké, dit is een heel slecht stuk, maar ik heb gewoon even geen inspiratie.
Excuses.

Reacties: