FanFic.nl

You and me

Deel 35

2 dagen later:
Door de ogen van Nora: “Komaan zonneschijntje, opstaan!”� gilde er iemand in mijn oor. Ik opende vermoeid mijn ogen en zag Joe al helemaal aangekleed naast me staan. Ik sliep waarschijnlijk heel diep want had er helemaal niets van gemerkt dat hij al uit bed was. “Waarom?”� vroeg ik geeuwend. “Vandaag is de fotoshoot!”� Ik herinnerde me in een flits weer mijn kerstcadeau, de fotoshoot! Joe had me verteld dat alles geregeld was voor vandaag en iedereen was al verwittigd dus als ik nu niet opstond, zou iedereen op mij moeten wachten. Ik was meteen klaarwakker en sprong uit bed. In een recordtijd kleedde ik me aan en at ik samen met Joe ontbijt. “Moet ik iets meenemen? Kleren? Schoenen?”� vroeg ik aan Joe voor de vertrokken. Hij schudde zijn hoofd. “Er wordt voor alles gezorgd.”� “Oké.”� Ik hoorde de bel en liep half mijn schoen aandoend naar de voordeur. 8 paar ogen keken me aan. “Hej iedereen.”� Lachte ik enthousiast. Joe kwam ook de gang in met onze jassen en de sleutel van het busje, waarmee Kevin ons naar de plaats van de fotoshoot zou brengen. Normaal gezien was de fotoshoot alleen voor mij en mijn vriendinnen maar de jongens konden het natuurlijk niet laten om mee te gaan en naar ons te kijken terwijl we poseerden, dus kropen we nu met zen tienen in het kleine busje. Het was krap maar gezellig. Na een kwartiertje rijden kwamen we bij een soort van loods. Joe had dit alles geregeld en leidde ons dus via een zijdeurtje naar binnen. Na Joe ging ik als eerst naar binnen. Verbaasd keek ik in het rond. De loods zag er vanbuiten oud en versleten uit en vanbinnen ook, maar dat maakte het juist zo leuk. Er stonden op sommige plaatsen al lichten en een statief klaar voor de foto’s van straks en helemaal rechts was een hoekje afgeschermd waar we ons waarschijnlijk zouden gaan omkleden. Iedereen stond nu achter mij ook naar de ruimte te kijken. 3 personen kwamen vanachter het hoekje tevoorschijn. “Dit zijn Ellen, Erica en Jasper.”� Stelde Joe hen voor. “Ellen en Erica zijn een eeneiige tweeling.”� Dat de 2 meisjes van, zo ver ik kon schatte, 19 jaar tweelingenzussen waren was al van het begin duidelijk geweest. Ze waren allebei tot op de cm even groot, hadden dezelfde identieke lach, neus en dezelfde kastanjebruine ogen. Hun haren waren bij beiden ros en met krullen, maar dat van Ellen kwam tot aan haar schouders en had een bles terwijl Erica’s haar langer was, in een staart gebonden en met een frou. “ Ellen is jullie visagiste voor vandaag en Erica jullie styliste.”� Ging Joe verder. Erica kwam naar me toe gelopen en sloeg een arm om mijn schouder. “Ja ja, wij gaan jullie vandaag onder handen nemen.”� “En daar heeft deze jongen allemaal voor gezorgd.”� Lachte Ellen terwijl ze naar Joe liep en in zijn haar wroette. “En Jasper is de fotograaf voor vandaag.”� Lachte Joe nu. “Hej!”� begroette Jasper ons en stak even zijn hand in de lucht, waarop wij allemaal dag zeiden. Jasper zag er net iets ouder uit als Ellen en Erica, maar had toch iets speels in zich. Zijn pikzwarte haar stond alle kanten uit en zijn blauwe ogen twinkelden wanneer hij lachte. “Zullen we er dan maar aan beginnen?”� stelde Erica voor. We knikten, lieten de jongens bij Jasper achter en volgden met zen vijven de tweeling. “De eerste shoot word een zomerse, dus ik zal jullie allemaal helpen met een zomerjurkje kiezen dat bij je past en Ellen doet de make-up.”� Legde Erica uit. We kropen snel tussen de rekken op zoek naar het perfecte zomerjurkje. De kleuren van de kleedjes mochten natuurlijk niet met elkaar vloeken, dus zou er 1 iemand een fel kleurtje krijgen en dan telkens wisselen zodat iedereen eens in de spot light zou staan. Als eerste kreeg ik een lichtgeel jurkje met grijs en witte print op toegereikte van Erica, de andere meisjes kregen allemaal een donker blauw kleedje en Ellen maakte ons nog mooier met de make-up. “Zijn jullie daar bijna klaar?”� hoorde we Jaspers stem roepen. Hij had wel gelijk we stonden hier nu al wel een tijdje te giechelen. “We komen.”� “Iedereen klaar?”� vroeg ik. 4 hoofden gingen op een neer en we stapten van achter het scherm vandaan. De ogen van de jongens vielen bijna uit hun kassen bij het zien van hun lievelingen, maar net om hen te plagen liepen we hen straal voorbij en gingen rond Jasper hangen die duidelijk van de aandacht genoot. “Oké, ga allemaal maar tegen de muur staan, Nora in het midden.”� We deden wat er van ons gevraagd was en keken verleidelijk in de camera. Nog een paar leuke foto’s en het was al weer tijd om van kleedjes te wisselen. Nu was het aan Daphne om met een fel groen, maar niet van dat lelijk grasgroen, jurkje in de belangstelling te staan. Terwijl wij ons ook omkleedde huppelde ze al naar de jongens. “Tomorrow! Tomorrow!I love ya Tomorrow! You're always a day away”� hoorden we haar vrolijk zingen (dat was het liedje waar ze al de hele dag mee in haar hoofd zat). “Niet vandaag dan?”� hoorde ik Tristans stem zeggen waardoor Daphne even lachte. “Maar natuurlijk.”� Schreeuwde ze opgewekt door de loods. We zagen haar Tristan nog een kus geven en liepen zelf ook naar onze jongens voor een kusje. “Hallo, en ik?”� grapte Jasper. We liepen allemaal enthousiast naar de muur. Snel zette hij de camera voor zijn oog en maakte weer een paar foto’s. “Kom, want het we hebben nog veel werk.”� Lachte hij en toonde waar we moesten gaan staan.

De volgende shoot was met stoerdere kleren. We kregen allemaal lage heupbroeken, samen met een stoer topje of een pull met kap. Als schoenen waren het nu all stars. “Nee! Ik doe zo’n lelijke dingen niet aan!”� zei ze wijzend op de zwarte all stars die voor haar stonden. “Oké, oké we hebben hier ook nog wel andere dingen.”� Zei Erica terwijl ze zocht naar schoenen voor Daphne. Lies trok haar kap over haar hoofd en bekeek zichzelf in de spiegel. “We lijken zo van die graffitispuiters.”� Lachte ze naar haar spiegelbeeld. “Dat is dan ook de bedoeling.”� Hoorde we Ellen achter ons zeggen. Ze had een stuk of 8 spuitbussen in haar armen en verdeelde die dan onder ons. “Mogen we ook echt spuiten?”� vroeg Jana. “Nee, graffiti spuiten is niet zo gemakkelijk, we hebben ervoor gezorgd dat dat al gebeurd was.”� we keken Ellen vragend aan. “Kom maar mee.”� De meisjes leidden ons naar een plaats wat verder in de loods. Op de muur was een meters grote graffititekening gespoten. Het waren verschillende felle kleuren door elkaar, waar moeilijk een figuur in te onderscheiden was, maar het was echt wel mooi gedaan. “Anke en Lies met de rug tegen elkaar, recht vooruit kijken en spuitbussen voor jullie uit alsof je gaat spuiten. Nora jij hebt 2 spuitbussen… zet je iets meer naar rechts, stoere pose, hoofd wat meer naar beneden… ja goed.”� zei Jasper. “Jana en Daphne, jullie draaien je naar mij. Daphne iets meer naar achter en Jana iets meer voor Nora. Oké, nu recht in de lens kijken en vooral niet lachen.”� Jasper keek of iedereen goed stond en maakte weer een aantal foto’s, gaf ons een andere plaats en klikte weer een paar keer met zijn fototoestel. “Zo is het wel genoeg, ga nu maar iets mooi aandoen, want daarna gaan jullie je vuil maken.”� “Vuil maken?”� vroeg Jana benieuwd aan Ellen. Ze knikte als antwoord maar gaf verder geen uitleg. “Waar zijn de jongens?”� vroeg Anke rondkijkend op zoek naar het vijftal. “Hier.”� Zei de stem van Erica. De 5 jongens kwamen nu vanachter het ‘omkleedhoekje’ tevoorschijn. Allemaal hadden ze een mooi zwart kostuum met een wit hemd eronder aan. Ik had Joe al wel gezien in een pak, maar zo met 5 naast elkaar was het eigenlijk toch wel indrukwekkend. Lies kwijlde bijna op de grond en liep naar Kevin toe om hem plots beginnen te kussen. Ik ging naar Joe toe. “Is dat niet hetzelfde kostuum als van een paar weken geleden?”� “Ja, ik wou per se dit, en daar binnen hangt er voor jou ook een bekende jurk te hangen.”� Antwoordde hij. “Mijn blauwe jurk?”� vroeg ik blij. Ik drukte een kusje op zijn lippen en liep snel achter de panelen. En ja hoor daar lagen 5 prachtige avondjurken klaar voor ons. Mijn marineblauwe jurk van het avondje op de jacht lag mooi opgepooid op me te wachten. “Meisjes kom eens kijken!”� gilde ik naar mijn vriendinnen. Op 1, 2, 3 stonden ze naast me, gapend naar de mooie jurken. Ik deed mijn blauwe jurk en schoenen aan, Lies kreeg een rode jurk met spaghettibandjes, Anke een soort beigeachtige met glittertjes, Jana een zwarte met een zijsnit en Daphne een olijfgroene vastgemaakt rond haar nek. Nog wat passende schoentjes en mooie make-up en we waren weer klaar. We bekeken ons in de spiegel. “Meiden jullie zien er allemaal beeldig uit.”� lachte Erica. “Dankje.”� Zeiden we lachend in koor. “Kom de jongens wachten.”� zei Jana ongeduldig terwijl ze ons meetrok. Jasper leidde ons allemaal naar nog een ander stukje van de loods. De ramen waren afgeschermd met doeken die toch nog genoeg licht door lieten voor een mooie sfeer. “Oké, het is dus de bedoeling dat jullie je voorstellen dat dit een balzaal is. Op de foto’s zal je de ruimte normaal toch niet zien, of ik bewerk ze wat. Jullie moeten gewoon wat door elkaar dansen en ik loop rond met de camera. Ah ja, niet alleen wat rond schuifelen, laar je maar gaan. Music maestro.”� Er startte en zacht achtergrond en Joe kwam naar me toe. “Mag ik deze dans?”� ik lachte “maar natuurlijk.”� We begonnen te dansen op het ritme van de muziek en rond ons zag ik de koppeltjes elkaar verliefd in de ogen kijken. Ik concentreerde me weer op mijn eigen danspartner en keek nu diep in zijn ogen. De vuile loods om me heen veranderde in een mooie grote balzaal met tientallen dansende koppels en een live orkestje. De doeken voor de ramen waren veranderd in mooie bordeaux gordijnen die losjes langs de ramen hingen. Buiten scheen de maan helder aan de hemel en waakten de sterren over de mensen van het dorp. Mijn jurk zwierde vrolijk mee op het ritme van mijn passen die die van Joe volgde. Kandelaars en lusters verlichtten de ruimte en wanneer ik even mijn ogen opsloeg kon ik het prachtig beschilderd plafond bewonderen. Engeltjes keken neer op hoe Joe me vloeiend over de dansvloer leidde. Ik voelde me bijna één van hen, zwevend en verliefd. Mijn dagdroom werk bruut onderbroken door de muziek die plots stopte. Ik had zelfs niet gemerkt dat Jasper foto’s had genomen, maar dat maakte mij niets uit. ik had net even mijn eigen sprookje beleefd. “Oké, prachtig jullie mogen terug naar Ellen en Erica.”� “Waar zat jij met je gedachten? Je leek nogal afwezig.”� Fluisterde Joe in mijn oor. “Bij jou..”� was mijn antwoord.

“Snel snel al die mooie kleren uit en deze dingen aan, we hebben niet zoveel tijd meer.”� De tweeling reikte ons allemaal een witte overal toe. “Waarvoor zijn deze?”� vroeg ik. “Geduld, geduld.”� Lachte Ellen alleen maar. “Wie klaar is mag al komen.”� Riep Jasper. Lies, Nick en Jana waren al klaar en liepen dus snel naar onze fotograaf toe. “Wooow! Ah, hoe leuk!”� hoorde we hen roepen. Ik deed snel mijn overal dicht en liep weer naar de loods. Een witte doek was tegen de muur gespannen en verfpotten stonden geschakeerd over de grond verspreid. “Kies maar een kleurtje.”� Dat moest geen 2 keer gezegd worden. Ondertussen was iedereen aangekleed en een maagdelijke witte overal die niet lang meer zo wit zou blijven. Ik nam een pot rode verf en deed het deksel er van af. Ik doopte er even met mijn vinger in en zette een lijn op Ankes gezicht. “Die krijg je terug!”� gilde ze terwijl ze met haar vinger in de pot greep en er een klots groene verf uitspatte recht in mijn gezicht. Nu voelde ik een spat verf langs achter komen. Tristan stond met een gele verfpot in zijn handen te grijnzen naar mij. Het had geen zin meer om met kleine spatjes te werken ik nam mijn emmer stevig vast en slingerde ermee in het rond. Op elk wit vlekje was nu een andere rode vlek te zien. Ik lachte luid en zag iets daarna een paarse kwab verf vliegen. Het liep uit tot een super leuk verfgevecht, met witte overals die nu ondertussen alle kleuren van de regenboog hadden, maar dat was net de bedoeling. Ook het doek dat achter ons hing was nu 1 groot kunstwerk geworden, dat we besloten hadden bij te houden als souvenir. “Oké, mensen het was super plezant, maar nu snel kleren uit, want we moeten nog alles opruimen en moeten hier dan buiten. De foto’s zal ik wel opsturen.”� Lachend en springend kleedden we ons terug om, een nieuwe, super leuke herinnering rijker.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.