FanFic.nl

How Dir en Grey lost their fame.

January 1th 2009.

Mijn hart gaat te keer en ik kijk geschrokken om me heen. De warmte van de vlammen omarmen me en ik probeer met moeite te ademen. Door de dikke zwarte rook kan ik moeilijk iets zien en ik hoor van alles vallen. Hoe moet ik hier ooit uit komen? Ik blijf om me heen kijken en probeer kalm te blijven. Ik kijk achter me en sper mijn ogen wagenwijd open zodra ik zie hoe dicht de vlammen nu bij me zijn. Ik kijk voor me en besluit dat ik niet anders kan. Als ik daar niet langs ga word ik alsnog verzwolgen door de warme en hete vlammen. Ik neem diep adem en kuch gelijk weer. Verdomde rook! Mijn arm voor mijn mond en neus houdend en de andere voor me uit tastend loop ik naar voren. De warmte van de vlammen beginnen steeds erger op mijn rug te branden en ik frons mijn wenkbrauwen. Waarom overkomt mij dit? Waarom niet iemand anders. Ik voel mijn hand tegen iets aan komen en loop wat langzamer. Ik zie nu een muur verschijnen en grom. Dit is duidelijk geen uitweg Niimura! Ik draai me om, hopend dat ik een andere weg kan vinden. Ik slik en zie hoe de vlammen steeds dichterbij komen. Dit ga ik niet overleven.. Het is gedaan met Niimura Kyo.. Toshiya, Kaoru, Shinya, Die.. Het spijt me!
Ik denk na over wat ik allemaal meegemaakt heb, alle fans, mensen die geholpen hebben met het maken van onze albums, concerten, busreizen, Die die Shinya plaagt.. Ik wil het zo graag blijven meemaken, maar dit zal mijn einde zijn. Ik voel hoe ik steeds slechter kan ademhalen en ik begin duizelig te raken. Ik knipper verwoed met mijn ogen om te voorkomen dat ik nu flauwval. Ik moet verder! Ik moet dit overleven! Voor de jongens, voor de fans! Ik kijk met toegeknepen ogen opzij en adem zwaar. Opnieuw een suizend geluid van een plank die op de grond valt. Als ik nou eens wist welke muur dit was, dan kon ik vanuit die gedachte een uitgang vinden, maar waarom weet ik dat nou niet! Kom op Niimura! Nu streng wezen, denk goed na en probeer een uitweg te vinden. Terwijl ik om me heen kijk en de warmte van de vlammen hun tol eizen, adem ik voor de laatste keer in. Het beeld voor mijn ogen word zwart en ik voel mezelf langzaam in elkaar zakken. Dit is echt mijn einde. Ik hou van jullie allemaal! Ik grijns om mijn eigen emotionele gedachtes en verlies dan het bewustzijn.

“Kyo!”� ergens in de verte klinkt een stem. Hij klinkt hol en het galmt na in mijn hoofd. “Kyo, waar zit je!”� hoor ik weer. Ik open mijn mond en probeer wat te zeggen maar er komt alleen een zwak gepiep uit. Vlak boven me kraakt iets, het huis kan elk moment instorten. Opnieuw probeer ik om geluid voort te brengen, maar opnieuw piep ik alleen maar. De vlammen hebben me bereikt, ik voel hoe ze via mijn been omhoog kruipen, naar de rest van mijn lichaam en mijn gezicht. De hitte is onbeschrijfelijk, evenals de pijn. Ik wil het uitschreeuwen, ik wil opstaan en wegrennen, ik wil vluchten, ik wil dat het voorbij is, maar geen van alle lukt me. Ik kan alleen nog maar voelen en zien hoe ik sterf. Vechten om niet weer het bewustzijn te verliezen. Vechten tot het allerlaatste moment.

Reacties: