FanFic.nl

He's my boy. He's my secret.

Don't ignore me! [5]

Eenmaal thuis was er niemand te bekennen, al hoorde ik wel in de verte een deur dichtslaan. Somber ging ik op de bank zitten en keek naar mijn schoenen. Was ik echt zo erg? Ik trok toch niet de aandacht? Dat deed ik nooit. En nu ook niet, ze waren gewoon gemeen. Ik zuchtte diep en stond op. Met lood in mijn schoenen liep ik richting Shou's kamer. Ik klopte, maar kreeg geen reactie. "Shou?" zei ik zacht. "Wat!" snauwde hij. "Wil je ook nog de rest van mijn dag verpesten? Rot op, Hiroto. Ik hoef je even niet meer te zien, okay?" zijn woorden sneden als vlijmscherpe messen door me heen. Shou was haast nooit boos, en al helemaal niet op mij. Maar hij moest weten dat het me speet, ook al had ik niets gedaan. "Het spijt me, Shou!" piepte ik. Geen reactie. "Shou!" mijn stem sloeg over. Hij mocht me niet negeren! "Alsjeblieft Shou, líºister nou naar me. Ik wil het uitleggen." mijn stem trilde en ik liet mijn voorhoofd tegen de deur rustten, maar ik kreeg geen antwoord. Het was frustrerend dat hij niet antwoordde, ik moest het uitleggen toch?
Na 10 minuten een poging gedaan te hebben dat hij tegen me zou praten, gaf ik het op en liep naar Nao's kamer. Nao zou redelijk zijn, hij zou me niet negeren dacht ik. Maar dat had ik mis, Nao schreeuwde niet tegen me, maar hij zei gewoon niets. Ook niet toen ik naar binnen liep en naast hem ging zitten. Hij keek me alleen maar vuil aan, een blik die ik nog nooit bij Nao had gezien. Ik bleef niet lang bij Nao, het was toch zinloos, maar ik gaf niet op. Tora dan misschien, hij had bij het concertgebouw ook niets tegen mij gezegd dus wie weet was hij niet zo boos. Ik hief mijn hand op om te kloppen, maar ik hoorde stemmen binnen. Saga was er ook, en ze praatten over mij. Ik drukte mijn oor tegen de deur en kon heel vaag horen wat ze zeiden. Over mij.
"Saga, dat is wel erg overhaast hoor, ik bedoel, hij deed het vast niet met opzet." zei Tora. "HA! Vast niet." riep Saga sarcastisch. "Het gaat niet alleen om dit, Tora. Maar gewoon om hoe hij í¡ltijd doet. Hij wil í¡ltijd de aandacht en daarmee verpest hij í¡ltijd alles voor ons. En zo iemand kunnen we niet in de band hebben."
Een ijzeren hand sloot zich om mijn hand. Werd ik uit de band gegooid? Ik luisterde niet verder en gooide deur open. Met tranen in mijn ogen keek ik ze aan. "Doe geen moeite!" zei ik trillerig. "I-ik stap z-zelf wel op. A-alles is b-beter dan hier blijv-ven." ik kon mijn tranen niet in bedwang houden en één voor één druppelden ze langs mijn wangen naar beneden. Ik draaide me om en sloeg de deur dicht.
Ik zou ze niet de lol gunnen mij eruit te trappen, ik ging zélf weg.

Reacties: