Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Run Away Star » Hoofdstuk 26
Run Away Star
Hoofdstuk 26
Ik heb Bill niet meer naar bed horen komen. Dat moet ook niet, we zijn amper 3 weken samen en ik ga hem niet zeggen wat hij wel en niet mag. Ik word al vroeg wakker en zie dat we rijden. Ik draai me om en zie Bill slapen. Hij snurkt zachtjes en zijn haren hangen voor zijn gezicht. ik veeg ze weg en kijk naar zijn gesloten oogleden, zijn wipneusje, zijn gepiercete wenkbrauw en zijn prachtige, volle lippen. Ik druk een kus op zijn voorhoofd en kruip dan over hem heen. David zit aan de ‘keukentafel’ met een kom koffie. “Ook een?”¯ “Nee dank je, ik lust geen koffie.”¯ Ik ga tegenover hem zitten en trek mijn benen op. “Zit jij altijd in kleermakerszit aan tafel?”¯ Ik grinnik. “Nee, maar wel vaak.”¯ Ik leun tegen het raam. “Waar zijn we nu ergens?”¯ Ik kijk uit het raam maar het komt me niet bekend voor. Of komt dat omdat mijn hersenen nog slapen. “We zijn in Mechelen, we gaan zo terug naar Essen maar we moesten eerst via Brussel voor een interview. Oh ja, ik heb nog iets van je.”¯ zegt David plots. Hij staat recht, loopt naar het aanrecht en kijkt om zich heen. “Aha… Hoe dom kan ik zijn. Hmm…”¯ Ik kan er kop noch staart aan krijgen en kijk dus weer uit het raam. “Is deze van jou?”¯ Hij houdt het bruin met goud versierde boek voor Bill vast. “Ja.”¯ glimlach ik en klem die stevig tegen me aan. De bus stopt. “Ik ga even kijken wat er is.”¯ Ik knik in zijn richting. “Als de plicht roept…”¯
Ik hoor Bill zuchten en kijk om. Weer die kleine oogjes en weer staat zijn haar alle kanten op. “Goedemorgen.”¯ lacht hij en gaat naast me zitten. Ik zoen hem snel. “Wil je koffie?”¯ vraagt hij en staat weer recht. “Nee, ik lust geen koffie.”¯ Ik leg het boek op de plek waar hij net zat. Niet dat hij het ziet, hij gaat er recht op zitten. Maar het kan wel wat hebben. “Wat…”¯ roept hij geschrokken. Gestommel. Bill heeft iemand wakker gemaakt. “Is dit voor mij?”¯ zegt hij dan. “Je naam staat erop.”¯ “Is het van jou?”¯ Ik knik en kijk achterom om te zien wie er wakker is geworden. Tom. Net dezelfde kleine oogjes als Bill, alleen kan zijn haar niet rechtop staan. “Morgen.”¯ moppert hij en pakt een fles chocomelk. “Jij ook?”¯ vraagt hij en knikt in mijn richting. “Goed.”¯ Bill kijkt me met pretlichtjes in zijn ogen aan. “Bedankt.”¯ Hij bladert verder. “Dank je. Ik heb nog nooit zo’n mooi cadeau gezien.”¯
Weer gestommel. En weer kijk ik achterom. Niemand. Wie is er dan wakker? Ik draai me weer naar Bill en Tom en zie dan Georg in boxer en T-shirt naar de keuken komen. Hij is dus wakker. En blijkbaar heeft hij op de zetel geslapen. “Ook goedemorgen.”¯ bromt hij en neemt een kom uit de kast. Ik zucht. “Ik ga even mijn jeans aandoen.”¯ Ik kruip achter Bill door en loop naar onze kamer. Ongemakkelijk, maar het lukt, trek ik mijn jeans aan. Bill kruipt naar me toe en duwt me op bed. “Billiebeer, hou je in.”¯ giechel ik. “Ik doe het ook niet op een tourbus.”¯ Ik druk een kus op zijn wang en loop dan terug naar de jongens. “In Brussel gaan de jongens eerst een interview doen. Dat duurt een half uurtje. Daarna krijgen jullie vrije tijd. Ga shoppen of doe iets leuks.”¯ Dat laat ik David geen twee keer zeggen. Zeker niet als hij betaald. Grijnzend stop ik zijn credit card in mijn zak.
Als we in Brussel zijn, is iedereen wakker en aangekleed, en flink geïrriteerd door Tom. Gelukkig zijn wij een uurtje van hem af. Ik ging even naar de wc maar voegde me daarna weer bij de andere meisjes in de zithoek bij de receptie. “Willen jullie iets drinken? Koffie, thee, fruitsap?”¯ Ik bekijk de vriendelijke vrouw even aan. Middelbare leeftijd, netjes gekleed, haar haren netjes vast gestoken, vrolijke glimlach op haar gezicht, nauwkeurig oplettende ogen. “4 keer fruitsap alstublieft.”¯ antwoord ik maar voor de groep. Het was hier groot, licht, modern. Echt zo’n gebouw waar je niet langer als een uur wilt blijven, tenzij je iets nuttigs te doen hebt. Ik pak mijn gsm en lees mijn berichten. Ze zijn vooral van mam. “Zo. Ik zit daar, aan de balie, voor als je iets nodig hebt.”¯ Ik knik, net als de anderen eigenlijk. Het is saai om een half uur te wachten, in een grote receptie waar je niet te veel lawaai mag maken, en waar geen boekjes liggen. Maar na een half uur kan de pret pas echt beginnen.
We lopen een klein winkeltje in. Allemaal grappige, onnozele kleren. Hoewel ik sommige dingen stiekem wel leuk vind, kopen we er niets. Na 3 winkeltjes niets lopen we naar de McDonald’s. Tom sterft weeral van de honger, net als Gustav en ik. We laten ons aan een tafeltje vallen terwijl Georg en Bill bezig zijn met hun vermomming. “Ik weet nog steeds dat jij het bent, lieverd.”¯ grinnik ik en drink van mijn aardbeienmilkshake. “Maar jij bent een geval apart.”¯ Tom dropt een plateau frieten op onze tafel en sloft weer terug naar de kassa. “Wat heeft hij?”¯ Ik frons mijn wenkbrauwen en kijk door mijn wimpers naar Tom. “Tijdens het interview ging het over liefde. En toen zei die reporter of het waar was dat Tom en ik met hetzelfde meisje gingen. Ze hebben Tom en jou gezien toen met die zaklamp. En omdat ik had verteld op het concert. Nou, Tom schrok wel en meteen zei hij dat je gewoon een vriendin was, en dat jullie met elkaar omgingen door mij.”¯ Hij stopt met zijn uitleg en stopt een paar frietjes in zijn mond. “Dat waren mijn frieten hoor.”¯ moppert Tom en ploft naast Bill neer. “Sorry, wil je ze terug?”¯
Zo typisch Bill en Tom. Alles om elkaar te pesten maar spreek geen slecht woord over één van beiden want de ander zal het je betaald zetten. “Het waren mijn frieten!”¯ grinnik ik en zorg dat ze stoppen me zeuren. Ik prop een handvol frieten in Toms mond en trek Bill naar me toe. “Niet zoveel ruzie maken als we in het openbaar zijn.”¯ Ik kus hem en duw hem dan weer naar achter. “Oké, als je die hamburger niet meer wilt.”¯ grijnst Tom en jat mijn hamburger. “Hey, die wou ik nog wel.”¯ zeur ik en wil hem terugpakken. “Hier, neem de mijne. Oh ja, niet zoveel ruzie maken als we in het openbaar zijn.”¯ grijnst Bill en trekt me naar zich toe. “Ik heb een déjí -vu gevoel.”¯ zeg ik en laat deze kus langer duren. “Ik had net dezelfde gedachte.”¯ grijnst Bill en drinkt van zijn cola. “We zullen wel gewoon delen. Zoveel honger heb ik nou ook weer niet.”¯ Ik scheur de hamburger in 2 helften en geef er één van aan Bill. “Smakelijk.”¯ grijns ik. “Ik ben klaar. Zijn we door.”¯ moppert Tom en laat zich onderuit zakken.
Reacties:
Hier ben ik deze keer geblevenx'D