FanFic.nl

Everything will be fine

10.

“Gaat het een beetje met je?”�
Ik knik voorzichtig terwijl hij met trillende vingers aan mijn bloedende lip voelt. Hij neemt met twee vingers mijn kin vast en zorgt ervoor dat ik hem recht in zijn ogen kijk.
“Het spijt me zo.”�, fluister ik voorzichtig. Maar hij schud zijn hoofd.
“Ik wil het niet horen Yaren. Je weet dat ik alles voor je zou doen.”� Zijn zachte lippen raken even mijn voorhoofd.
De deur vliegt open en Gustav staart ons ontzet aan. “Oh God.”�, kreunt hij voorzichtig. Hij loopt op ons toe en niet veel later komen ook de anderen binnen gelopen.
Ik zucht even wanneer ik hun geschrokken gezichten zie. Liz had ons net nog eens duidelijk gemaakt dat zij degene is met al de macht. Ik haatte haar, niet voor alles wat ze mij had aangedaan, maar voor wat ze de jongens had aangedaan. Ik voelde me enorm schuldig omdat zij door mij altijd in de problemen kwamen.

Ik wrijf een traan van zijn wang terwijl hij hetzelfde bij mij doet. Hij lacht even en sluit onmiddellijk zijn armen weer om me heen. Wanneer hij me uiteindelijk weer loslaat komt Bill voor me staan.
“Nooit meer doen, oké?!”�, de manier waarop hij met zijn vinger wijst, alsof hij me zwaar gaat straffen doet me meteen in het lachen uitbarsten. Ook hem sluit ik in mijn armen. Het voelt zo goed om terug bij hen te zijn. 2 jaar lang heb ik hun moeten missen maar ik heb het gevoel alsof het slechts enkele weken waren. Al die tijden dat ik boos en verdrietig was zijn verdwenen. Enkel nu telt nog.
Toen ook Georg mij enthousiast in zijn armen nam keek Sofie’s oom nog steeds met grote ogen toe. Naast hem stond Sofie met een grote en gelukzalige glimlach.

In kleermakerszit zit ik op de piano terwijl Sofie voorzichtig enkele nieuwe stukken uitprobeert. Ze weet ik dat ik het fantastisch vind om naar haar te luisteren. Noem me raar maar ik vind het best fascinerend. Piano spelen is niet mijn beste kant maar het is zo relaxerend dat ik er uren mee bezig zou kunnen zijn. De zwaardere stukken laat ik liever aan haar over, zolang ik maar kan luisteren. Ze speelt op een authentieke piano die ze van haar grootouders erfde. Het is zo’n ouderwetse vleugelpiano maar ze is nog in perfecte staat.
Ze schakelt over naar een iets tragere melodie en mijn gedachten dwalen af. Dat heb je nu eenmaal met deze momenten. Het ene moment probeer je geconcentreerd te luisteren naar wat ze speelt en opeens gaat er van alles anders door je hoofd.
Morgen is ze jarig. Mijn cadeau ligt onder mijn bed, de enige plaats waar ze nooit zou kijken. Ze is de nieuwsgierigste persoon die ik ooit heb leren kennen, wel, na mij dan.

“Vertel is, alles goed?”�, Gustav neemt mijn hand en trekt me een eindje weg bij de anderen.
“Perfect.”�, antwoord ik met een glimlach.
“En thuis?”�
Ik haal mijn schouders op. “Hij is vertrokken.”�, breng ik stil uit. Hij lijkt even te schrikken, maar ik stel hem gerust door mijn hand voorzichtig op zijn wang te leggen. “Het zat eraan te komen.”�, hij wist wel wat ik bedoelde. Net zoals vroeger.
Wanneer hij mijn hand vast neemt kijkt hij even naar Tom. Die inmiddels eigenwijs op de rand van het podium zit, voor hem uit te staren. “Hij draait wel bij.”�, zegt hij stil. Ik schud mijn hoofd.
“Hij - “Nee, hij haat je niet.”�, met een kleine glimlach aanschouwt hij de verbazing op mijn gezicht. Hoe deed hij het toch? Even denk ik een kleine aarzeling te bespeuren in zijn ogen, maar hij stelt me gerust door me opnieuw in zijn armen te sluiten. Ik druk een zachte kus op zijn wang. “Ik hou van je.”�
“Beloof je me dat je dit gaat blijven zeggen?”�, vraagt hij voorzichtig. Alsof hij denkt dat ik na vanavond niets van me zal laten horen. Ik knik terwijl ik mijn gezicht verberg in zijn nekholte.

Tom:
Ik snap het niet. Waarom kan ik niet gelukkig zijn zoals de anderen? Eindelijk is ze terug, maar toch kan ik haar niet eens recht in de ogen kijken. Inmiddels staat ze bij Gustav. Ik ben wel blij voor hem, nu hij haar eindelijk terug heeft. Hij had het erg moeilijk zonder haar, dat wist ieder van ons. Ik voel een vlaag van jaloezie door me heen gaan wanneer ze haar hand op zijn wang legt. Waarom gebeurt dit nou met mij? Ik heb alles waar ik van heb gedroomd; ik heb een band met mijn beste vrienden, we zijn zo beroemd dat het onwerkelijk lijkt en alle meisjes liggen aan mijn voeten. Ik ben zowat de meest sexy man op aarde!
Ik grinnik om mijn eigen gedachten en merk de blik die Bill me toewerpt. Hij is duidelijk niet opgezet met mijn gedrag.
“Meet en greet jongens!”�, Davids stem galmt door de zaal.
Eindelijk, iets waar ik me mee kan bezig houden. Met wat geluk zijn er een paar interessante dames bij. Ik zie hoe Gustav Yaren probeert te overtuigen om mee te gaan. Ze schud haar hoofd en kijkt even in mijn richting. Als ze ziet dat ik het merk wend ze meteen haar blik af en schud nogmaals haar hoofd. Net als hij lijkt toe te geven stapt Bill op hun af en duwt haar voorzichtig voor zich uit. “Gewoon meegaan.”�, hoor ik hem nog net zeggen voor ze door de deur stappen. Haar vriendin Sofie kijkt me van op een afstand aan. Ze lacht even alsof ze begrijpt wat er nu in me omgaat en verdwijnt met Georg achter de anderen aan. Ik zucht en negeer David, die me ongeduldig staat op te wachten.
Met enige twijfel volg ik nu ook de anderen naar het kleine zaaltje waar enkele fans op ons zullen wachten.
“Tom, alles in orde?”�, vraagt David bezorgt.
“Tuurlijk wel.”�, antwoord ik met een grijns. Hij lijkt gerustgesteld en loopt voor me uit. Diep vanbinnen weet ik dat het helemaal niet in orde is, maar dat hoeft niemand te weten. Al zou Bill dat wel merken. Eigenlijk zou ik haar zoveel willen vertellen, maar langs de andere kant wil ik niets anders dan haar ontwijken. Ik zou wel horen van de anderen waarom ze ons die 2 jaar niets heeft laten weten.
Ik schrik op uit mijn gedachten als een paar enthousiaste stemmen mijn naam roepen. Meteen zet ik een grijns op mijn gezicht en neem de stift aan die Saki me voorhoud. Bij het eerste meisje dat me aanspreekt in gebroken Engels is het meteen prijs. Met een overdreven geile blik trekt ze haar topje naar beneden zodat ik perfect mijn handtekening kan plaatsen. Natuurlijk twijfel ik geen moment.
Ik kijk met een ruk omhoog wanneer ik de schaterlach van Yaren herken. Ze slaat even haar hand voor haar mond als ze merkt dat iedereen haar plots aankijkt. De anderen gaan snel verder met de fans. Maar het lijkt wel alsof ik helemaal opgenomen wordt in de manier waarop ze met een glimlach haar hoofd schud en iets zegt tegen de fan die bij Gustav staat. Ik versta er niets van maar het meisje lijkt tevreden met haar antwoord. Met een kleine knipoog naar Gustav richt ze haar weer tot Sofie. Zonder dat ik het eigenlijk goed en wel besef glijdt mijn blik over haar lichaam.
Moest ik haar niet kennen en toevallig tegen het lijf lopen zou ik geen moment twijfelen om haar mee te nemen naar mijn hotelkamer.
Georg leek het ook gemerkt te hebben. Hij vangt mijn blik en komt subtiel naast me staan.
“Ze is groot geworden.”�, hij trekt even zijn wenkbrauwen op en kijk me met een lach aan. Ik beaam hem met een grote grijns.
“Listing, die opmerking zal ik maar negeren zeker.”�, de dreigende ondertoon in haar stem is duidelijk te horen en iedereen wist dat daar niet mee te spotten viel, maar desondanks speelt er toch weer een glimlach om haar lippen. Terwijl hij snel zijn aandacht weer schenkt aan de fans stampt hij even tegen mijn arm. Ik grinnik terwijl ik mijn hoofd lichtjes schud.
“Tijd voor de foto’s?”�, de zware stem is afkomstig van de fotograaf die al de hele tijd in de hoek stond te wachten. De meisjes kwamen elk apart tussen mij en Bill staan, en na enkele minuten liepen we alweer in de hal.
Yaren loopt enkele meters voor mij, en ik zie nog net hoe Georg zijn arm om haar middel legt. Het gevoel van jaloezie neemt weer de bovenhand. Zijn hand glijdt voorzichtig naar beneden en ik zie hem grijnzen wanneer ze hem terug op haar heup legt en gewoon verder babbelt met Bill. Hij lijkt niet op te geven en laat zijn hand weer zakken. Die gast zal het ook nooit leren! Met een zucht legt ze zijn hand weer wat hoger op haar heup en geeft hem een zachte tik tegen het achterhoofd. Hij gluurt even over zijn schouder naar mij en met een grijns laat hij weer zijn hand wat zakken. Ik probeer hem nog te waarschuwen maar Yaren geeft hem een stamp die hij niet had zien aankomen. Bill komt niet meer bij van het lachen en ik heb zelf ook moeite om me in te houden.
“Wat? Bij Tom lukt zoiets altijd!”�, hij wrijft over de plek waar haar elleboog hem raakte en kijkt me verontwaardig aan. Ik steek met een lach mijn handen in de lucht, “Dat heb ik niet gezegd”�.
Met een zucht trekt ze hem van tegen de muur en stapt verder. Ik versnel mijn pas en ga nu naast Georg lopen. Ik geef hem een bemoedigend klopje op zijn schouder, “Blijven proberen makker”�, grijns ik.

Reacties: