FanFic.nl

Murders Street

1. The days we never forgot.

Een plaats van glorie, Met straten van glorie. In die straten leefden mensen vol geluk en liefde. Een straat was de bijzonderste van alle, waar de geluk en liefde het meeste was. Waar gelachen werd, waar vrede was.. Maar die straat werd in 1 week omgetoverd door de slechtst benaamste straat van de stad. De naam werd naar Murders street veranderd. Waarom? Ik zal het je vertalen. Ik zal je mijn kant van het verhaal vertellen. Hoe het is gekomen. Hoe die week is gegaan, en wat er daarna gebeurd is. Of het ooit nog die vrolijke stad is geworden? Nee. Of het ooit nog mogelijk is, daar zou ik geen andwoord op kunnen geven. Misschien met de juiste personen. De personene die voor die rampzalige week er nog gelukkig leefde...

Het was zoals altijd, een warme, droge nacht. De straten van gelach vaagde langzaam weg. Lichten in de huizen werden langzamer hand het later werd uitgeknipt. Mensen zochten hun bedden op, trokken de dekens over hun heen en verdronken in een diepe slaap. Zodra de stilte gekomen was, sloeg het weer om. Het begon te waaien en de lucht werd grauwer.

De stille straat lieten kleine, rennende voetstapjes weergalmen. Voetstappen die niet wisten hoe snel ze weg moesten zijn. Een klein meisje, rond de 5 jaar. Loopt buitenadem de straat binnen, blijft versteend staan. Haar witte jurkje waaide licht op door de wind. Haar haren wiegend mee.

Maar dan plots wordt dat mooie beeld van het meisje in de lege, stille en vooral donkere straat weggevaagd. Het mooie wordt beanstigend. Een gestalde in het donkere deel van de straat opgesteld, een mes wat blinkte. Een gil. Daarna was de vrede stilte terug, de wind zakte en alles was over.

Zodra de zon haar eerste stralen laten zien over de nog verlaten straat. Bevinden zit telkens meer mensen zich geschokt en al pratend in een cirkel rond iets. Maar wat? Wat was dat wat daar zo bijzonder was? Je zach de geschokte gezichten van de mensen. Het was niet goed, het was slecht.

´GA WEG!´ De schelle, boze en vooral kille stem weergalmd boven de pratende mensen uit. Iedereen is stil. Allen doen ze stappen achteruit, bijde in een rijtje staand langs de stoepranden. Een gestalde kijkt woest. Maar tegelijkertijd kon je het verdriet zien. Daar lach het meisje, het meisje in dat witte jurkje. Met haar witte engelen haren. Het jurkje was bebloed, en een kaasrechte snee was rond de hals te zien.

´Nee..´ iemand loop naar de persoon die geschokt kijkt. ´Rustig Jane..´ kalmeerd een oudere man haar. ´Rustig!?´ Jane kijkt de man woest aan. Haar zwart/blonde haren warrig opgesteld. Haar donkere ogen als onbereikbare poelen. De man bleef, zoals iedereen gelukkig ingesteld. Zach van alles het goed in. Maar Jane, jane was altijd anders geweest. Niemand wist haar verleden, niemand weet dit nog. Ze was altijd sober. Werd het zwarte schaap van de stad genoemd. Maar het weerhield haar nooit. Maar iedereen gaf tegelijkertijd om haar, omdat er altijd een vrolijk klein meisje naast haar liep. Wat het meisje met haar deed wist niemand, maar het hield haar in toom.

Jane loopt naar het meisje en knielt neer. ´nee..´ brengt ze zacht uit. verdriet vulde ineens de straat. Mensen vaagde weg. De mensen in de welbekende straat, kende geen verdriet. Niemand kende verdriet. ´Niet bang zijn marie...´ Jane haar stem trilt. Haar handen gekleed in een paar toploze handschoenen vouwen zich rond het levenloze lichaampje. Tilt het op en drukt het tegen zicht aan.

Iedereen was geschrokken van de gebeurtenis, maar iedereen bleef elke dag vrolijk weer glimlachen. Jane stond de volgende dag op het strand, tegen de schemering aan. Als de zon haar laaste stralen laat zien, voordat de maan het overneemt. De wind woeide zacht. De zee laat zijn golven kalm aan het strand komen. Jane haar onbereikbaar verstaande ogen staren naar een kistje. Die telkens meer in de zee verdwijnt. In haar gesloten hand hangt een rood lintje, die vrolijk meedanst op de wind.

Maar bij die dagen was het nog niet voorbij. Mensen dachten dat alles weer koek en ei was. Maar wat ze niet wisten is dat alles voor altijd zou veranderen. Jane haar blik staat strak naar voren. Geen enkel vrolijke glimp kan van haar gezicht af. Mensen staren haar na, feluisteren. Jane haar bleke huid was in haar standaard donkere kledij gekleed. Haar zwarte, lange, stoffen jas over haar lichaam heen gesloten.

Ze liet een raar gevoel achter bij de mensen. Maar die zouden nog wel achter komen wat de wereld meer te bieden had. "de echte wereld" zoals Jane zei. Mensen begrijpte deze woorden van haar nooit. De echte wereld? Deze wereld was toch echt? Met alle vrolijkheid. Maar Jane zach die dingen anders, heel anders. Maar dat wisten de mensen niet.

Die dag zou alles veranderen. De zon liet haar laaste stralen zien. Enkele mensen liepen nog op straat. In een donkere hoek stond een persoon, onherkenbaar opgesteld. Jane loopt de straat binnen. Haar woeste houding, maar ook blik laat de nog laaste mensen op straat opkijken. ´Je durft wel, is het niet?´ spreekt ze haar woorden sissend van woede uit. Ze brengt haar lichaam tot stilstand op de straat. Iedereen kijkt haar verbaast aan. Tegen wie had ze het?

De persoon komt tevoorschijn uit de donkere plaats van de straat. Zijn ogen waren ijsblauw, zijn raaf zwarte haren strak naar achteren gekamt. Gekleed in een zwart pak. Al hoewel hij er goed uitzach. Je zag aan zijn blik en houding dat hij geen goed mens was. ´Jane... Leuk je weer te zien´ zijn zware kille stem weergalmt door de ijzelige kilte die zich had opgesteld.

Jane haar donkere ogen boren zich in zijn ijsblauwe ogen. ´Morphine!´ ´wat is er Jane?´ Morphine´s woorden waren kalm. En hij leek er plezier in te hebben, veel plezier. Jane balt haar vuisten. ´Vondt je het nodig?´ ´wat Jane? Wat vondt ik nodig?´ ´Marie!´ brengt Jane geergerd uit. Haar blik stond strak naar de zijne. Mensen in de straat beginnen zich langzaam te verschuilen, zich stieken toch naar hun huizen te slopen. Nee dit was niet goed. Deze nare sweer hing er al de hele week. En nu werd het uitgewerkt op 2 personen.

´Oww dat.... Dat moest gewoon even uit de weg geruimt worden´ Morphine glimlacht kort sinester. Jane brengt haar lichaam vlak voor hem en kijkt hem kil aan. ´Je zal spijt krijgen´ sist ze hem woest toe. ´Nee Jane, ik krijg geen spijt. Want ik ben weer een stap dichter bij jou´ zijn woorden waren kalm, zelfs vlijend, terwijl hij kort zijn hand onder haar kin zet. Jane zet een stap naar achteren. ´Deze straat kom je niet weer zomaar binnen Morphine´ ´Wie ga je daar voor meebrengen?´ ´Mezelf. Je weet wat je ontwaakt hebt´ Dit keer glimlacht Jane. Haar blik was vals even als haar glimlach. Morphine stelt zich recht. ´Late de beste winnen´ brengt hij uit en maakt een openhartend gebaar, waarna hij en jane zich omdraaien en ieder terug loopt vanuit de straat vandaan.

Waar ging deze weddenschap eigenlijk om? Niemand wist het, en nog steeds. Is niemand daar achter gekomen. Enkel Jane en Morphing weten dat. Die volgende dag stond het groot op de voorkant van de krant. De titel sprak; Straat Vervloekt. ´Waar gaat dit over?´ vraagt de oudere man, van eerder terwijl hij de krant uit iemands handen trekt en het de kop leest. Zijn ogen glijden vliegensvlug over de regels. Wat had dit te beteken? En wat ging het opleveren? Niemand wist het. Maar de krant sprak wonderen, er ging iets vreselijks gebeuren in dit stadje en zijn straten.

Al snel waren de koppen van de kranten door bijna de gehele stad gelezen. Maar alsof de voorpagina van de krant, het startzijn gaf. Sloeg het weer om. Het begon te waaien. De zon verdween achter een stapel donkere wolken die onweer voorspelde. De oudere man kijkt van de lucht naar zijn wapperende krant, en dan.. De mensen kijken verbaast op, de weg word zelfs met haast vrijgemaakt.

Alle ogen stonden gericht op het einde van de straat, waar Jane met woeste stappen, maar toch zo kalm komt aangelopen. Haar ogen staan op het oorlogspad. Jane komt stil te staan, een kleine bijna onzienbare sinestere grijns speelt rond haar lippen. Een mes verschijnt razendsnel in haar handen. Iedereen zijn adem stokt voor enkele seconden.

Ze kijkt de mensen aan, loopt langs de stoepranden, waardoor iedereen nog veder de stoep opstapt. Nee, dit was de echte Jane, de jane die loskwam als haar engeltje er niet meer was. Haar engel was marie. Maar niet alleen merrie zorgde voor haar kalmte. Nee iemand anders hield haar op dit moment ook nog in toom, maar kon niet alles tegenhouden.

Jane haar passen komen tot stilstand. Ze kijkt iedereen aan. ´Wie is Josh?´ brengt haar koude kille stem uit. Je hoorde er geen vrolijkheid in. Enkel duisterheid. Mensen kijken wat kijkend rondt. Maar er woord geen andwoord gegeven. Jane draait zich om naar 1 kant van de straat, waarna ze er naar toe loopt. Direct is het weer doodstil. Ze verdwijnt even in de menigte maar komt dan weer te voorschijn, een jongen had ze vast. Het mes strak tegen ze keel. ´Als ik om iemand vraag, verwacht ik dat tie komt.´ breng ze fluisterend naar hem uit.

´wat wil je?´ piept hij angstig. Maar toch stonden zijn ogen kalm. Wat had Josh hiermee te maken? ´Wat ik wil?´ Jane glimlach direct. ´Ik wil enkel wraak´ brengt ze uit waarna het mes soepel langs zijn hals glijd. bloed vloeid als een vrolijke rivier uit zijn hals. Jane laat hem los waardoor hij slap op de grond valt.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.