FanFic.nl

Het enige wat je kunt is mij pijn doen.

Hoofdstuk 2

Ik weet nog hoe ik in mijn verbeelding die ogen zag. Vol dorst, en een wil om te doden. Ik gruwelde van die ogen. Nu kan ik er alleen nog maar van dromen.
Ik las snel verder, dat herrinner ik me nog goed. Ik wou weten wat precies í­k ermee te maken had.
Er stond een klein verhaal geschreven op de eerste twee pagina's. Op elke pagina stond ik de linkerhoek een paar zwarte ogen. Maar als je er lang naar keek zag je er een rode rand in verschijnen.
Of de ogen je konden zien, je opnamen in zich en de rand sterker werd. Je werd gevangen door de ogen.

Een meisje werd geboren op een donkere avond. Ze had zwarte ogen. Haar ogen werden lichter naarmate ze ouder werd. Ze was niet als de rest. Ze had aandacjt nodig, maar geen liefde. Ze had honger, maar geen voedsel nodig. Ze was anders...

Ze had een zus, ouder dan zij, wijzer. De zus van het meisje was normaal, had blauwe ogen bij de geboorte. Zoals elk kind veranderde haar kleur van haar ogen vanaf de geboorte. Bij haar werden ze bruin. En haar mooie blonden lokken werden zwart.

Ik weet nog hoe ik het boek dichtsloeg, bang. Dat was mijn zus die ze beschreven. Ze had blond haar en blauwe ogen bij haar geboorte. Haar haren werden donkerder net als haar ogen. De dokters noemden het veranderen van haar haarkleur als klein kind wonderbaarlijk, maar het kwam wel eens voor. Daarna heeft ze op haar 13 jaar haar haren weer blond geverft.

Ik moest toen gaan slapen, maar was te bang. Elk geluid deed me schrikken en ik zag elke keer die ogen. De randen werden elke keer weer rood, elke keer als ik knipperde en elke keer als ik mijn ogen sloot om te slapen.
Ik was niet enkel bang van de ogen, ik wou ze ook zien, hield ook van ze.
En ik wist dat ik niet normaal was.

Reacties: