FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

25.

Tom
Dat was waarschijnlijk het meest afschuwelijke optreden uit mijn hele carrière, die keer dat één of andere dwaze groupie een uitgepakt condoom over de hals van mijn gitaar wist te mikken meegerekend. Ik miste bij elk nummer minstens twee keer de juiste akkoorden, vergat wanneer ik moest meezingen, keek niet één keer naar het publiek, en botste frontaal tegen Georg op toen we van plaats moesten wisselen. Het publiek lachte erom, David maakte het ‘kijk in godsnaam uit je doppen’-gebaar, maar ik merkte het bijna niet. Alles wat ik hoorde was de echo van Bills stem.
‘Loser.’
Ik weet dat ik het verdien dat hij kwaad op me is, maar waarom ziet hij niet in dat er geen andere manier is? Ik laat mijn hoofd tussen mijn schouders hangen en dump mijn Gibson in de handen van een roadie.
‘Tom? Kom je nog, de bus staat te wachten.’ Gustav tikt tegen de klep van mijn pet en ik sla geïrriteerd zijn handen weg.
‘Laat me!’
‘Djeezes, al goed! Blijf dan hier, met je pokkenhumeur.’ Ik kan me zelfs niet schuldig voelen omdat ik Gustav heb afgesnauwd, trek alleen stiekem een gezicht naar zijn rug en slenter dan achter hem aan.
‘Die twee zijn weer eens aan elkaar gewaagd,’ mompelt hij tegen Georg, zich er blijkbaar niet van bewust dat ik vlak achter hen loop. ‘Het lijkt alsof ze elkaar proberen te overtreffen in rotbuien.’
‘Ik weet het,’ antwoordt Georg. ‘Bill zegt dat ze ruzie hebben. Ik weet niet wat er scheelt, het ene moment lijken ze op het punt te staan van in tranen uit te barsten, het volgende zouden ze elkaar de kop inslagen. Ik denk dat er dit keer echt iets ergs aan de hand is.’
‘Ik zou willen dat ze zich eens naar hun leeftijd gaan gedragen,’ gromt Gustav. ‘Als hun kinderachtig gedoe op de band gaat wegen, kunnen zij het gaan uitleggen bij David. Het is godverdomme altijd hetzelfde met die twee, ik ben het kotsbeu.’
‘Wat zou er gebeurd zijn? Het is geen gewoon ruzietje dit keer, ze wisselen geen woord, ze kijken elkaar zelfs amper aan.’
‘Who knows? Misschien gaat het om een meisje of zo, ik heb geen idee. Ze zouden beter opgroeien en zich focussen op wat belangrijk is, namelijk de band. Wat…’ Ik breek Gustavs tirade af door veel harder dan nodig is tegen zijn schouder te botsen als ik hem passeer. Zo snel als ik kan loop ik door, maar ik kan niet verhelpen dat hij een glimp opvangt van mijn betraande ogen.
‘Hij heeft je gehoord,’ mompelt Georg.
‘Tom! Het spijt me, wacht nou…’ Ik blijf doorstappen en geef hem over mijn schouder de middelvinger. Rot toch allemaal op. Ze moesten eens weten wat ik heb opgegeven voor die stomme band.

Bill zit al op de bus, ik hoor hem schuifelen achter het gesloten gordijn van zijn slaapcompartiment. Ik hijs me op het bed boven hem en trek naar zijn voorbeeld ook de stoffen afsluiting tussen mij en de rest van de bus dicht.
Er ligt iets hards onder mijn kussen, mijn iPod. Ik duw de witte oortelefoons diep in mijn oren en zet hem op shuffle. Keiharde hiphop maakt mij doof voor alles om me heen.
Met een ruk worden mijn gordijnen weer geopend en Gustav snokt de dopjes uit mijn gehoorkanalen.
‘Tom, luister nou even.’
‘Val dood.’
‘Enorm volwassen, Kaulitz! Zie je, dat is nu exact wat ik bedoel! Jij en Bill zijn net hetzelfde, als iets je niet zint ga je liever in je eentje liggen mokken dan erover te praten.’ Ik schiet overeind als hij over Bill begint, deels omdat hij mij met dat klein kind vergeleek, deels omdat hij mijn broer beledigde. Ik haal uit met mijn vuist, maar door mijn woede en het feit dat de bus net optrekt, mis ik met meer dan een halve meter en flikker bijna uit mijn bed.
‘Tom, stel je niet aan. We proberen alleen maar te helpen,’ zegt Georg rustig vanop zijn eigen bed tegenover het mijne. Ik rol met mijn ogen, laat me op mijn rug vallen en trek de pet voor mijn gezicht. Als mijn gordijnen niet dicht mogen van meester Gustav, dan maar zo.
‘Godver… Tom, alsjeblieft!’ Gustav duwt mijn pet achteruit, plant zijn linkerhand in mijn shirt, draait de stof strak aan en trekt me zo hard omhoog dat we plots bijna neus tegen neus zitten.
‘Ga jij me een nieuw shirt betalen, ja? Laat los!’
‘Als jij belooft je eindelijk naar je leeftijd te gaan gedragen.’ Hij laat het shirt tussen zijn vingers door glippen en ik val achteruit op mijn ellebogen, kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen zo arrogant mogelijk aan.
‘Wel? Had je wat te zeggen?’
‘Luister, het spijt me van wat ik zei, dat kwam er grover uit dan de bedoeling was. Maar probeer het eens van onze kant te bekijken! Als twee van de vier leden elkaar plots niet meer willen aankijken, zet dat een onhoudbare druk op de hele band.’ Gustav laat zijn armen slap naast zijn lijf vallen en kijkt hulpeloos om naar Georg.
‘Hij heeft gelijk, Tom. Dit is voor ons ook niet vol te houden. Dus vertel alsjeblieft wat er in godsnaam gebeurd is tussen jou en Bill, en dan kunnen we jullie proberen helpen.’
‘Sommigen onder ons proberen te slapen, dus misschien kunnen papa en mama Listing-Schäfer hun preek verderzetten waar ik het niet hoef te horen?’ komt het plots gedempt van onder mijn voeten.
‘Weet je, dit gaat jou ook aan, dus waarom kom je niet even uit je verstopplekje zoals een grote jongen?’ zegt Georg rustig in de richting van de nog steeds gesloten gordijnen.
‘Not gonna happen.’
‘Oké, en nu ben ik het beu,’ gromt Gustav. Hij schuift Bills gordijnen met zoveel geweld aan de kant dat de helft van de rails spontaan de geest geeft, grijpt de sprietige zanger bij zijn schouders en sleurt hem in het gangpad.
‘Wow! Handen thuis!’ gilt die en krabbelt snel op zijn voeten.
‘Wat is jullie probleem?’ schreeuwt Gustav, vuisten gebald, kin omhoog, gezicht verwrongen van mateloze irritatie. Ik heb hem nog nooit zo erg over de rooie zien gaan en kruip instinctief verder naar de achterwand van mijn compartiment. Bill deinst ook een stap achteruit maar probeert onverschillig te blijven kijken. Gustav port zijn wijsvinger stevig in zijn borst.
‘Ik weet niet wat jullie in de voorbije weken allemaal hebben gezegd of gedaan om deze situatie te veroorzaken, maar als jullie er niet met ons over willen praten zou ik in jullie plaats maar opschieten om het onder elkaar uit te vechten en goed te maken. Want als dit nog lang aansleept, ga ik het me ook niet meer aantrekken. Begrepen?’ Hij wacht zelfs niet op een antwoord, laat zijn blik heen en weer gaan tussen mij en hem. ‘Jullie zijn… niet te geloven. Ik ga tv kijken, en jullie twee blijven de komende paar uur beter uit mijn buurt. Jullie maken me zo razend dat ik bang ben dat het bloed uit mijn oren gaat spuiten als ik nog één woord hoor.’ Met stampende passen verdwijnt hij, slaat de schuifdeur achter zich in het slot.
‘Hij heeft gelijk, weet je,’ zegt Georg rustig. Hij klimt van zijn eigen bed, bekijkt ons allebei met trieste ogen en gaat dan hoofdschuddend achter Gustav aan. Bill en ik blijven murw achter in de slaapruimte, kijken elkaar vervolgens één tel in de ogen. Hij kijkt meteen een andere richting uit, kruipt zonder nog één woord weer in zijn bed en begint de geruïneerde rail te herstellen.
Ik laat me weer in de kussens zakken en adem zacht trillend uit. De oortelefoons worden weer op hun plaats geschoven en de gordijnen gesloten zonder één kiertje, maar dit keer voel ik niet de geruststellende afzondering van daarnet. Het lijkt alsof ik zijn aura door de matras heen voel stralen. Ten einde raad stop ik mijn hoofd onder het kussen en draai het volume van Sammy Deluxe omhoog tot het pijn doet.
Pas tegen enen val ik in een onrustige slaap, waarin de ene vreemde droom op de andere volgt. Verschillende keren schrik ik wakker, één keer met de oortelefoons om mijn hals gewikkeld. Uiteindelijk gooi ik de iPod ergens aan mijn voeteneinde, en wens meteen dat ik het niet gedaan had. Het enige wat ik nu nog hoor, is de ademhaling onder me. De rest van de nacht slaap ik niet meer.

Dat liedje is White Balloons van Sick Puppies. Die band is geniaal, en om één of andere reden kent bijna niemand hen. Schandalig.
Dus hierbij, de link.
http://www.youtube.com/watch?v=kTaBROOJ-mE
Check it out, ze zitten al eeuwen in mijn top-3 van favoriete bands.
Oh ja, en veel plezier met het lezen en zo...
<3

Reacties: