FanFic.nl

You're my obsession.

Feeling guilty

Ik zit hier al 2 uur zonder iets te zeggen,ik heb Strify aan het huilen gemaakt,en voor fake person uitgemaakt.Ben ik dan zo slecht?De stilte in de bus heerst,iedereen voelt zich schuldig,maar niet zoals ik dat doe.Ze hebben geen idee hoe diep de pijn is die ik nu voel.Daar ga ik weer,denk ik bij mezelf.Altijd maar aan me eigen pijn denken,maar nooit eens aan dat van een ander.Hoe zal Strify zich nu voelen?Wat is hij aan het doen?Waarom kwets ik hem zo diep?Duizenden vragen spoken rond in mn hoofd,geen enkel antwoord daarin tegen valt er te vinden.Dan neem ik mijn besluit,zonder iets te zeggen sta ik op,pak mn jack en Strify's jack en loop naar buiten toe.

Ik ga totaal op mijn gevoel af,niet denken maar gewoon doen,en dan alleen vind ik Strify.Want diep in mijn hart hou ik van hem,en mijn hart zal me altijd naar degene leiden waar ik van hou.En ik weet dat mijn hart dat zal doen,want hij heeft me ook naar Cinema Bizarre en naar Madison geleid,mensen waar ik van hou.Links,rechtdoor,hoek om,en nog eens rechtdoor.Je zou denken dat ik maar wat loop rond te dwalen maar zoals ik al zei,mijn hart leidt me wel de goeie weg.

Ik kom aan bij het parkje waar ik toen straks heb gezeten,toeval of telepatie?Dit kan haast geen toeval zijn,want ik had geen flauw idee hoe de tourbus gereden is vanuit het parkje,dus ik gok op telepatie.Ik loop het parkje rond en trek mijn jack aan,het is al aardig koud,dus dat is wel nodig.Dan zie ik een gedaante,ik loop erop af in de hoop dat het Strify is.En ja hoor,daar zit hij met zn perfecte haren,mooie ogen,lieve lach,maar die is nu niet zichtbaar.Spijtig genoeg...</3

Reacties: