FanFic.nl

Süchtig {Complete}

Deel 5 On my Own – The Used

Robin:

Kinderen stappen op hun fietsen, wachten op hun pappie of mammie die ze ophaalt of beginnen aan hun sprintje naar de bushalte. Jaloers kijk ik ze na en een zucht verlaat mijn lippen. De vrolijke en hypere Robin heeft zich vandaag niet laten zien. Ik ben rustig en stil, ze denken vast dat ik moe ben of zo. Het is nog waar ook, ik ben te moe om mijn masker op te zetten vandaag. Ik kan het niet opbrengen om iemand anders te spelen. Ik zucht nogmaals een staar mistroostig naar buiten. Nog zeventig minuten en dan mag ik er ook vandoor. Dan kan ik me naar mijn fiets haasten en zo snel mogelijk naar huis fietsen. Om wat? Er is thuis net zo weinig als hier. Ik kijk naar vrienden en vriendinnen die samen de school verlaten, ze lachen en zijn vrolijk.
Ik laat mijn ogen onopvallend over mijn ‘nieuwe’ klas glijden. Na vier weken voel ik me er nog steeds niet in thuis, zelf verre van dat. Ik voel me een vreemdeling en zo word ik ook aan gekeken. Als een persoon die alles verpest door enkel en alleen maar aanwezig te zijn. Waarom kunnen mensen mij niet gewoon accepteren? Is het zo moeilijk? Ben í­k zo moeilijk? Ik ben mezelf, maar mensen blijken er niet blij mee te zijn. Moet ik faken om iemand anders te zijn om deze mensen blij te maken? In wat voor fucked up maatschappij leven wij dan? Het is allemaal zo oneerlijk.
Was er maar iemand die me begreep, iemand als Dana.
‘Robin!’ Dondert dan opeens de stem van Kees door mijn gedachtes. Ik schrik op. ‘Wat?’ Vraag ik terwijl ik op kijk, recht in het gezicht van mijn leraar. Mensen lachen, klote leerlingen.
‘Kan jij misschien ook even opletten of voel je je daar te verheven voor?’ Vraagt hij giftig.
Mijn mond zakt open. Dit pik ik dus niet, ‘ik was afgeleid. Dat heeft niets met te goed voelen te maken.’ Ik krijg de woorden maar net over mijn lippen heen zo kwaad ben ik. Hoe durft hij? Hoe durft de hele klas? Hoe durven mensen conclusies te trekken als ze niet eens de fucking moeite doen om mij te leren kennen?!
‘Sla niet zo’n toon tegen mij aan of je kan vertrekken!’ Oh, hier maak je mij echt niet bang mee, hoor, meneertje: ‘Dus u mag mij belachelijk maken, maar zodra ik voor mezelf op kom ben ik brutaal?’ Vraag ik.
Hij trekt wit weg. ‘Dit pik ik dus echt niet hé Robin! Je gaat niet met mij lopen te fucken-’
‘Maar u wel met mij dus?’ Onderbreek ik zijn wannabe coole preek.
‘Eruit.’ Zegt hij dan opeens kalm.
‘Alsof ik langer zou willen blijven bij dit stelletje mongolen.’ Vloek ik.
‘Ga je maar melden bij Jan Bosch.’
‘Wat u wilt.’ Ik veeg de spullen mijn tas in en sta op.
‘Emo.’ Hoor ik een meisje sissen waar ik langs loop. ‘Ga je snijden.’ Klinkt het aan de andere kant. ‘Bek dicht, jullie kennen me niet eens!’ Roep ik tegen niemand in het bijzonder. Ik sprint de afdeling in en ga met het trappenhuis een verdieping naar beneden. Voordat ik naar Jan toe ga moet ik eerst even kalmeren. Ik zet mijn muziek op en plof op een stoel neer. Leven is zo oneerlijk. Wanneer je denkt dat alles een beetje beter gaat, omdat de mensen minder gemeen beginnen te doen, slaat het lot opeens weer genadeloos toe. Ik pers mijn lippen op elkaar en sla mijn kladblok open. Ik pak een zwart potlood en begin achteloos de hele bladzijde zwart te kleuren. Als vanzelf laten ze een paar vlekken achter, vlekken die letters worden. Letters die een woord vormen; Allein. Niets meer en niets minder, ik ben alleen.

Reacties: