FanFic.nl

The one I will love { GEEINDIGT }

Verslagen

We zijn al bij het toetje, maar Antonie gaat al van tafel zonde iets te zeggen. Ik zucht, want ik ben de gene die er achter aan meot gaan.
"Sorry heren" Ik loop van de tafel en ik loop naar de deur waar Antonie heen is gaan lopen. Ik zet mijn oor op de deur... Wat dus duidelijk niet nodig is. Ik hoor een meisje schreeuwen ze is een vampier ik ruik het.
"Help... Alsjblief... Hou op" Ik hoor kreun geluiden van Antonie. Rillingen lopen over mijn rug. Angst voelt mijn lichaam. Ik heb nog nooit zo tegen de avond op gekeken. Ik wil haar graag hebben, maar ik kan de vrijheid voor dit land niet opgeven. Geirriteerd en bang loop ik terug naar de tafel. Alle mannen staan op voor mij.
"De koning is in oorde U kunt weer zitten" Ik walg van me zelf.. Ik kan er niet tegen dat meisje zo te laten zitten. Ik moet mijn lichaam in controle houden om niet terug te rennen. Ik kijk naar de klok en het etentje is al snel voorbij ik zeg de mannen gedag en ik ga naar mijn kamer. Laat hem niet komen. Alsjeblieft. Een uur verstijkt en hij is nog niet langs geweest. Ik ben blij maar tervegeefs voor ik het weet staat hij voor me.
"Zo zo" Hij trekt mijn haar los. Mijn hoofd huid begint te gloeien. Hij is veel te ruw veel veel te grof. Ik kijk naar het raam. Ik zie in de verte mensen met kinderen in armoeden en pijn. Een stad vol verdriet en ik laat Antonio vedder gaan. Hij heeft mij tegen zich aan gedrukt en hij is nu druk bezig met mijn jurt. Rillingen lopen over mijn lichaam. Ik heb kippevel waneer mijn jurk van mijn lichaam af glijd. Hij trekt mijn onderjurk uit en legt me op het bed. Mijn lichaam is kouder dan normaal, Mijn huid bleker. Ik kijk hem starend aan vn afschuw. Langzaam gaat hij in me en zijn stoten doen pijn. Hij is ruw, grof en doet me vreselijk pijn. Mijn lichaam kan het niet laten zien maar ik zou nu vol met blauwe plekken moeten zitten. De tijd gaat langzaam. Nog moeilijker om het hier vol te houden. Ik moet schreeuwen van de pijn maar ik druk mijn lippen stijf op elkaar. Ik voel verdriet en ik voel me goed koop. Niks meer kan pijn doen dan de gedachte dat ik Edward nooit meer kan zien maar dit komt aardig in de buurt. Langzaam komt hij klaar en loopt hij weg. Ik lig verslagen op het bed. Met pijn, verslagenheid, verdriet en nog veel meer gevoellens die ik niet kan voellen door de overstromingen met emoties.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.