FanFic.nl

Met/zonder jou.

Met/zonder jou.

Vier mannen met zwarte, lange jassen dragen een witte kist naar binnen. De eerste noten van Der letzte Tag galmen door de kerk, gevolgd door de mooie stem van Bill. Het is niet een van de typische liedjes die je zou verwachten bij een begrafenis, maar Sanne wilde het zo. Dominique zingt geluidloos het liedje mee in haar hoofd. Alle gelukkige momenten schieten voorbij, alsof iemand een film afspeelt in haar hoofd, met Sanne in de hoofdrol. Ze kan zich niet langer sterk houden, haar tranen prikken in haar ogen en al snel rollen ze over haar wangen. De priester verzoekt de mensen in de kerk om te gaan zitten. Hij begin te praten, maar Dominique besteedt er geen aandacht aan. De pijn heerst in haar hoofd. “Het zal nooit meer hetzelfde zijn zonder Sanne. Waarom heb je deze keuze gemaakt, San? Waarom?!”� Belle, Marieke en Sofie zitten met uitgelopen make-up naast Dominique. Ze hebben verdriet, maar geen van die drie zou evenveel pijn hebben als zij. Na Belle was Sanne waar ze het beste mee kon vinden. Een hand op haar schouder haalt haar uit haar gedachtes. Het vriendelijke gezicht van de vader van Sanne kijkt haar met medelijden aan. “Arme man, zijn enigste kind, verloren.”� En er verschijnt een waterig glimlachje op haar gezicht. “En nu, als de mensen die iets voor willen dragen, naar voren willen komen.”� zegt de priester. Ze staat zuchtend op en loopt naar voren. Ze begint te vertellen:

Lieve Sanne,
Ik kan hier je levensverhaal gaan vertellen, maar dan zou ik nog een paar uur bezig zijn. Er is niet in een woord te beschrijven hoe je was, en hoe je nog steeds bent, hier in onze harten. Maar één woord past wel bij je, verkeerd. Je was niet het lievelingetje bij elke leraar, had schijt aan alles en iedereen, deed wat je zelf wou. Dat is ook een van de vele redenen dat we van je hielden en nog steeds van je houden. Als jou was er geen een. Waren we down, dan was jij er wel altijd om ons op te fleuren. Je luisterde naar ons, knikte wat, om daarna raad te geven. Je zag ons fouten maken, maar je liet ze ons maken. Om er van te leren. Wat we ook bij jou deden. Je liet ons ook steeds maar weer voor lul staan, om er daarna, natuurlijk, weer over te lachen. Iedereen was weg van je, om je doen en laten. En nu, we zitten met vragen. Vragen van waarom en hoe? Vragen die waarschijnlijk nooit beantwoord zullen worden. Het was ook niet een actie van jou, alsof iets kwaads jou gedachtes had overgenomen. Toen je vader mij jou iPod gaf, gaf hij mij een stukje van jou. Muziek was onze liefde. Ik zette het verdomde ding aan en snapte niet. Je laatste liedje dat je waarschijnlijk geluisterd had in je leven, was Spring nicht, van Tokio Hotel. Ik wist dat, als je dat liedje luisterde, je depressief was. Maar door dat liedje kwam je er altijd boven op, waarom deze keer niet? Waarom was deze keer fataal? Lieve schat, zonder jou zal het een stuk saaier worden. We zullen verder gaan, met enkele mooie herinneren. Ik voel me vereerd dat ik jou heb mogen kennen. Er zal stilte en kou heersen op de momenten dat je er had moeten zijn, maar toch. Wij zullen jou herinneren, zoals jij je leven leefde. Met klasse en stijl..
Dag lieve Sanne, ik zal je missen.

Dominique loopt met rode wangen en tranen in haar ogen naar haar plaats. Een paar familieleden van Sanne vertellen hun verhaal, maar Dominique luistert allang niet meer. “Ik wil dat je terug komt! Ik wil je niet verlaten, ik wil je niet missen, lass’ mich nicht im Stich.”� “En daarom, ben jij zo’n topmeid.”� zegt de tante van Sanne, die net iets te veel make-up opheeft. De Priester neemt het woord weer, wat de man allemaal zegt kan Dominique niks meer schelen, ze wilt weg hier. Het laatste liedje begint te spelen, het is een liedje van een minder bekende rapper. Niet wat in hun rijtje van muziek zou staan. Maar de tekst sprak Dominique aan en ze stond erop dat het liedje gedraaid zou worden.

Een breuk met het heden
Het verleden hield je klein
Hoe leuk was je leven, toen er geen leven meer bleek te zijn
Een krachtmeting met het eind van de lijn
Hopend op betere tijden, zwevend in de maatschappij
De toekomst blijft lachen, naar jou en mij
En je blijft niet achter enkel omdat wij er niet meer zijn
Ik kan je pijn niet verzachten, geen enkel medicijn
Maar ook jij zult op mij wachten in die onsterfelijkheid.
En ja, je weet dat ik je keuze niet begrijp
Maar vergeet dat jij dat niet zomaar deed uit verveling.
Een trap naar boven, sta stil bij de reling
En volg je pad naar een nieuwe samenleving
De haat, liet je achter in je omgeving
En dat jij niet langer praat, is niet reëel in mijn beleving
Tot op de dag van vandaag leef jij je leven, alleen niet meer hier op aard
Maar je geest overleeft dit

Hoe zwaar kan het zijn om het licht te weerstaan
En waar komt de neiging vandaan om te gaan
Die vraag brand als de huid van de maan
En de kraat is geboren om aan memioraan
Het verlies van een kostbaar bestaan
Het is triest om te zien wat ze aan is gedaan
Maar je brak met vandaag

Niemand kan je nog zeggen
Wat je voor ze hebt betekend
Je verloor de strijd en toch heb je de zegen gekregen
Je overleeft nu bij de gene die nog steeds om je geven
En nu het heden is gebroken, rest er enkel verleden
En echt het leven blijft gemeen, en hoe gemeen kan het wezen
Dat jij je leven op moest geven voor een reden tot leven
Ik kan de wonden niet helen, er zit een diepere snee
En dat je straalt vanuit de zon zeggen ze tegen iedereen
En hoe vaak gebeurt het niet, dat willen er niet meer toedoet
En dat beslissingen vallen, omdat je keuzes maken moet
Het is de wetenschap, dat jij niet weet hoeveel pijn dit ons doet
Dat gevoelens vertaald worden in het rood van je bloed
En gaat het nu goed met je? En heb je je rust gevonden?
Als de bliksem sloeg het in, het zorgt voor een hoop gedonder
Maar bewonder wat je deed, ook al staat ze er niet achter
Wat ik goed begrijpen kan, ik hoop dat je op ze zal wachten

Hoe zwaar kan het zijn om het licht te weerstaan
En waar komt de neiging vandaan om te gaan
Die vraag brand als de huid van de maan
En de kraat is geboren om aan memioraan
Het verlies van een kostbaar bestaan
Het is triest om te zien wat ze aan is gedaan
Maar je brak met vandaag

Iedereen staat op, de mannen in zwarte jassen gaan weer naast de kist staan en ze dragen Sanne langzaam naar buiten, de auto in. Dominique, Belle, Marieke en Sofie lopen stil naar de auto van Dominique’s moeder. Als ze rijden wordt er nog steeds niets gezegd, er hangt een koud en grauwerig sfeertje. Dominique kijkt naar buiten en voelt zich depressief, alsof ze écht nooit meer gelukkig kan zijn. Snel zijn ze bij het kerkhof. Iedereen heeft een rode roos in zijn handen. Familie en vrienden gaan in een rij staan om de roos op de kist te gooien. Dominique zet steeds kleine pasjes naar voren, alsof ze elke pas die ze zet, verder van Sanne leidt. “Als ze in de grond zit, is ze weg. Voor altijd, alleen de oh zo mooie herinneringen zijn over.”� Dominique is aan de beurt om de roos te gooien. “Dag lieve Sanne, tot in de himmel.”� fluistert ze. Huilend gaat ze naast haar moeder staan. Haar tranen blijven stromen. Alle rozen liggen ondertussen op de kist. Dominique, Belle, Marieke, Sofie en de vader en moeder van Sanne gaan voor de kist staan. De priester zegt: “Deze mensen waren haar het dierbaarst, daarom gooien zij het eerste zand op de kist.”� Dominique mag eerst, de schop trilt in haar handen. Ze pakt wat zand en gooit het op de kist. Ze geeft de schop trillend aan Belle en ze begint te rennen. Geen idee waar naar toe, maar ze wilt hier weg..

Reacties: