FanFic.nl

[TH]He's our connection

[TH]He's our connection [/20]

Vooraf:
“Hoe denk je dat we aan co-ouderschap moeten doen als ik je niet eens kan vertrouwen!”� Ratelt ze door. “S-sorry.”� Verontschuldig ik me. “Daar ben ik niets mee! Zelf Damian kan er niets mee opvangen!”� Gilt ze kwaad.

MEGAN POV.

Samen met Damian loop ik kwaad naar het de keuken waar ik mijn zoontje te drinken geef. Ondertussen is Damian al opgehouden met huilen en drinkt genietend van de melk. Een brandend schuldgevoel heerst door mijn hele lichaam heen. Was ik niet te hard voor Bill? Hij kon er toch ook niets aan doen dat hij Damian liet vallen? Maar toch, als hij Damian al laat vallen en het niet eens door heeft dat zijn zoon kermend van de pijn op de grond ligt, dan kan ik ons zoontje toch niet alleen bij zijn vader laten. Wie weet hoe hij dan terugkomt naar mij. Onder de blauwe plekken, met grote schrammen, enkele gebroken ribben en nog zieker? Ik moet er niet aan denken.

Ik zucht even en kijk dan naar Damian die aan een lege melkfles zuigt. “Nog honger?”� Glimlach ik naar hem. Ook al verstaat hij mij niet en ik hem niet weet ik dat hij nog wilt drinken. Snel loop ik terug naar de woonkamer en schrik als ik Bill niet meer op het bed tref. Ik kijk naar de gesloten deur en vrees ervoor dat hij mijn hotelkamer heeft verlaten. Met Damian in mijn armen, loop ik naar de deur, trek hem bruusk open en snel me naar boven. Hoe moeten we dit oplossen als Bill zich tenger en gevoeliger blijft gedragen en ik alleen maar kwaad word om het minst. Dit gaat echt niet de goede kant op! Wanneer ik buiten sta zie ik Bill al slenterend naar zijn auto toe stappen. “Biiiill!”� Gil ik zo luid ik kan en loop naar hem toe. Koppig als een ezel stapt hij doodleuk verder naar zijn wagen.

Het moet ook van twee kanten komen, hoor. Ik zal niet alles oplossen, dat kan ik niet. Anders zou ik niet speciaal naar Texas gevlogen zijn om zijn hulp te vragen. Ik zucht en haal hem met moeite in. “Bill! Niet weglopen!”� Zeg ik streng. Zijn blik blijft op de vloer gericht. Dat is toch niet interessant? Even kijk ik ook naar de grond om te zien wat er zo leuk aan is. “Bill, kijk op!”� Beveel ik hem. Bill slaakt een vermoeiende zucht en kijk me dan met zijn prachtige, bruine kijkers aan. “Bill, alsjeblieft, loop nu niet weg. Ik heb je nodig. Damian heeft je nodig. Zo gaat het niet verder.”� Bill stapt door naar zijn wagen en opent het portier. Ongelovig kijk ik hem aan en hoor hoe Damian begint te huilen. Ik zie vanuit mijn ooghoeken hoe hij triestig naar zijn vader kijkt en hem zijn armen naar hem uitreikt. Bill kijkt terug naar mij en zijn zoontje en glimlacht even. “Komen jullie nog? Of blijf je daar heel de tijd in de koude staan?”� Vraagt hij. “Wat bedoel je?”� Vraag ik verbaasd. “Dat je moet instappen.”� Hoofdschuddend loop ik naar de andere kant van de wagen en stap in met Damian op mijn schoot. Ik laat Damian even los om het portier dicht te doen en merk hoe ons kind rare bewegingen maakt en voor ik het weet een poging tot kruipen uitoefent. Hij kruipt sukkelend naar Bill zijn been toe, over de rare toestanden die behoren tot de wagen en laat zichzelf rusten op Bills been. Ik hoor hoe zijn vader trots begint te lachen. “Mijn kleine deugniet.”� Glimlacht Bill. “Zo kan papa niet rijden, hoor. Ga maar terug naar mama.”� Bill heft zijn zoon op en legt hem op mijn schoot. Algauw begint Damian te huilen. “Is mama nu ook al niet meer goed genoeg?”� Vraag ik verdwaasd. Na enkele tellen krijgt Bill hem weer gesust en maakt hij zich klaar voor vertrek. “Waar gaan we eigenlijk heen?”� Vraag ik hem. “Tourbus, jij blijft overnachten. Morgen komen we wel terug voor je spullen.”� Nu snap ik er niets meer van! Terug komen voor mijn spullen?

Reacties: