FanFic.nl

Süchtig {Complete}

Deel 6 Naïve – The Kooks

Bill:
‘Bill? Ben je er bij?’ Ik kijk verbaasd op van het raam. Saki zucht vermoeid en begint opnieuw aan zijn verhaal. ‘Er zijn te veel Fans voor het hotel, het is duidelijk uitgelekt dat jullie daar overnachten.’ Ik kreun zachtjes. Als ik érgens geen zin in heb. ‘En dus gaan we meteen door naar de concertzaal. Dan doen jullie nu eerst de soundcheck. We bellen zo de interviewers op om te vertellen dat het interview niet in het hotel, maar in de concertzaal word gehouden. Jullie gaan dan vanavond pas naar het hotel.’
Ik vloek zachtjes. Fuck, ik wou nog even naar haar kijken, dat kan ik nu wel vergeten. Het is langzaam aan een gewoonte geworden dat ik altijd even kijk, als is het maar naar haar kamer, voordat we een concert hebben. Het neemt de spanning een beetje weg, het kalmeert me op een manier die niemand anders ooit voor elkaar heeft gekregen. Hoe kan zij dat wel? Ik voel zenuwkriebels verzamelen in mijn onderbuik. Onee, dat betekent dat ik helemaal gestrest het podium op moet! Ik voel mijn hart in mijn keel slaan, en mijn onderbuik samentrekken. ‘Alles oké, Bill?’ Ik schud mijn hoofd, wie het ook gevraagd heeft, ‘wat is er dan?’ Het is Tom, ik herken zijn stem nu. Ik zucht, hoe kan het ook anders? Hij is de laatste tijd constant bezorgd.
‘Gewoon, zenuwachtig,’ mompel ik, mezelf vervloekend dat ik met nee heb gereageerd. Ik hoef niet op te kijken om te weten dat Tom nu zijn wenkbrauw optrekt. Ik draai toch mijn hoofd en zucht geërgerd, ‘ik voel me niet zo lekker, oké? Daarom ben ik zenuwachtig.’ Beantwoord ik zijn vragende blik enigszins bot. Tom zijn blik wordt eerst beledigt -wat wil je als ik hem zo afkat- vervolgens bezorgd. Ik staar naar buiten om zijn blik te ontwijken. Laat me nou eens met rust!

Mijn hart klopt nog steeds harder dan normaal wanneer we in de auto stappen. Niet heel erg onlogisch, we komen net van het podium af. We rijden meteen door naar het hotel, zodat we de fans die het concert hebben bijgewoond voor zijn.
‘We waren geweldig!’ Roept Georg enthousiast.
‘Pardon? í�k was geweldig,’ zeg ik verheven. Even kijken de jongens verbaasd. Dan begint Tom bijna trots te grijnzen.
‘Jaja, droom lekker verder Kaulitz!’ Zegt Georg die als eerste zijn stem terug heeft gevonden. Ik grinnik. Net als vroeger, de jongens moeten ook wel denken. Ik heb mijn ego een lange tijd niet meer naar boven gehaald.
‘Jullie weten allemaal dat ik de beste ben. Zonder mij zijn jullie waardeloos!’ Zegt Tom terwijl hij zijn kin in de lucht steekt. Wil hij het zo spelen?
‘Wie noemt zijn band nou waardeloos.’ Zucht ik overdreven. Gustav begint te grinniken.
‘Je weet donders goed waar ik heb over heb Bill. Je bent gewoon te laf om het toe te geven,’ Tom klopt zachtjes op mijn been, ‘komt goed.’ zegt hij met zogenaamd heel veel gevoel.
Ik schiet in de lach. ‘Stik er in, jongen!’ En ik geef mijn broer een tik tegen zijn achter hoofd.
‘Kom we gaan nog even naar de bar, ik heb zin in wat alcohol.’ Stelt Georg vrolijk voor wanneer we het hotel binnen stappen. We kijken hem allemaal raar aan. ‘Man, soms moet je gewoon wat vieren ondanks dat er niets te vieren valt!’ Verklaart hij.
Tom en Gustav knikken maar ik vind het wel weer mooi geweest. Ik heb haar al bijna vierentwintig uur lang niet gezien. Zo meteen begin ik nog afkickverschijnselen te vertonen: ‘Nee, ik ga naar mijn kamer.’ zeg ik daarom ook vastbesloten. De jongens kijken me een voor een verbaasd aan. Naïeve knulletjes, dachten ze nou echt dat alles in een keer weer zo als vroeger werd? ‘Bye! Zie jullie morgen.’ En ik loop richting de liften. Als ik niet beter wist hoorde ik nu Tom huilen en Gustav en Georg mijn broertje troosten…

Ik huppel mijn kamer in en begin alles te installeren, daarna laat ik mezelf op het bed vallen en wacht totdat haar kamer op het beeldscherm verschijnt. Een steek in mijn hart en een teleurstellend gevoel komen op wanneer ik zie dat de kamer verlaten is. Ik zet het van mij af en begin haar kamer voor de miljoenste keer te bekijken. Het voelt vertrouwd, zij slaapt hier altijd. Dit is haar toevluchtsoord, en ook een beetje het mijne. Al kan ik er enkel naar kijken en kan zij zich er ook echt in verstoppen.
Een glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik zie dat ze begonnen is met het beplakken van haar plafond. Een enorme poster met alleen maar mijn hoofd siert de plek boven haar bed en daar naast hangt een poster van ons vieren. Ik glimlach en ga verder met het scannen van haar kamer. Plots vallen mijn ogen op een bordje dat ik nog nooit eerder heb gezien. Het is blauw met een zilver randje, boven aan staat ZIMMER 483 en daaronder: Steh aus Robins Zimmer.
Mijn adem stokt in mijn keel. Robins zimmer. Een gilletje klinkt uit mijn keel en ik schiet naar de tv om het bordje beter te bekijken. Er staat toch echt Robins zimmer op het bordje. Robin. Nu weet ik haar naam, het past zo goed bij haar. ‘Robin…’ fluister ik zachtjes, gewoon omdat ik haar naam wil uitspreken. Het klinkt goed, ‘Bill en Robin…’ rolt er dan over mijn lippen.
‘Robin en Bill,’ Het klinkt meer dan goed, het klinkt perfect.

Reacties: