FanFic.nl

Sing it Out!

6. Nieuwigheden en Rivaliteit.

'Ik snap niet hoe hij het doet, maar elke keer weer pakt hij me terug. En nu wil hij ook al naar onze repetities komen kijken.' Ik zuchtte en haalde mijn schouders op. Het was woensdagavond en ongeveer een week later na het voorval met Bill. We hadden allemaal niet veel huiswerk dus zaten we ‘s avonds weer bij Amber en Jess op de kamer. Bakken chips en popcorn vergezelden ons onder een warme gloed van brandende kaarsjes. Jess nam nog wat van de chips en kruiste haar armen.
'Hoelang is dat spelletje tussen jullie nu al bezig?'
'Al vanaf de eerste keer dat die twee elkaar in de ogen keken.' antwoordde Merel nog voor ik iets kon zeggen. Ik knikte.
'Dat je vorige week een gat in zijn lievelingsshirt hebt geknipt, was dat niet erg genoeg?' Een gemeen lachje sierde Jess’ mondhoeken. Zuchtend liet ik mijn hoofd op een kussen vallen.
'Mislukt, hij vond het helemaal niet erg, sterker nog hij vond het wel origineel zo!’
'Gisteren dan, dat je zijn boxer uit de kleedkamers hebt gepikt en hem aan zijn kluisje hing.’ Merel kwam niet meer bij van het lachen. ‘Die was eigenlijk wel briljant.’
'Dat was het inderdaad, totdat hij daar weer zo'n excuus op verzon. Ondertussen heeft de helft van de school een boxer aan zijn locker hangen. Kan je dit nu geloven? Wat die Kaulitz ook doet, het is en blijft geweldig!’ Mel, zoals altijd de rustige onder ons probeerde me te kalmeren.
‘Chill nou maar Noa, het kan er misschien nu wat slechter uitzien, maar ik weet zeker dat alles in orde komt.’
‘Slechter? Wat Slechter? Dat joch verpest mijn hele leven hier en jij noemt dat wat slechter!’ Ik zag dat Mel schrok van mijn reactie toen ze met geschrokken aankeek.
‘Sorry. Het spijt me,’ zei ik snel, ‘jij kan er ook niets aan doen.’ Mel gaf me een knikje waaruit ik kon afleiden dat ze me wel begreep.
'Eén ding is in ieder geval zeker. Op onze repetities komt hij niet. Hij weet niet eens waar en wanneer die zijn. Zolang dat zo blijft hoeven we ons daarover geen zorgen te maken.’ zei Jess bemoedigend. Het werd laat en één voor één gingen we weer terug naar onze kamer.

Mel en Jess zaten ‘s middags op een bankje in de tuin van onze school. Ik zwaaide glimlachend naar hen en liep ernaartoe. Niet veel later kwam ook Merel er aan, ze was broodjes gaan halen. We zaten op het gras onder de platanen en begonnen wat te kletsen. Meer volk kwam uit het schoolgebouw en deze keer herkende ik Amber als één van hen. En toen zag ik iets wat ik liever niet wilde zien.
'Meiden, meiden, kijk!' Met mijn hoofd maakte ik een knikje naar waar Amber stond. Alle drie draaide ze hun hoofd en monden vielen wagenwijd open. Iets verderop liep Amber, hand in hand met Tom, Tom Kaulitz. Toen ze even stil stonden zag ze ons en zwaaide. Tom sloeg zijn armen rondom haar middel en zij gaf hem een vluchtig kusje op zijn mond. Daarna lieten ze elkaar weer los en Amber huppelde vrolijk naar ons toe. Iedereen was volledig de kluts kwijt en hoorde het maar half toen Amber ons begroette.
'Alles in orde Jess?' Jess' mond stond nog wagenwijd open en ik vroeg me af of ze hem ooit nog zou sluiten. Met een vingerknip voor haar ogen sloeg haar wereldje ook weer op “play”�.
'Sinds wanneer heb jij...?' vroeg Jess nog steeds verbaasd, wijzend naar de plek waar Tom zich bevond. Ze kon het maar niet begrijpen dat zij -ze deelden zelfs een kamer- niet geweten had dat haar beste vriendin verliefd was.
'Sinds kort.' antwoordde Amber. Merel was de eerste die nieuwsgierig om meer uitleg vroeg. Daarop volgde een heel verhaal over dat ze eigenlijk al een tijdje verliefd was op hem. Maar dat ze met dat hele gedoe tussen Bill en mij het maar verzweeg en er niet verder op inging. Tot vorige week, Amber botste met een hele stapel boeken tegen hem op. Tom hielp haar met oprapen en zo geraakte ze in gesprek. Uiteindelijk vroeg hij haar mee uit. Van het één kwam het ander en niet veel later werden ze een stel.

Ik zag dat Amber bang was voor mijn reactie. Ze vroeg me dan ook meteen na dat ze uitgepraat was wat ik er van dacht. Natuurlijk reageerde ik poeslief. Maar in mijn binnenste dacht ik daar heel anders over. Ik wil haar niet kwetsen maar ik snapte niet hoe ze ooit op Tom had kunnen vallen. Amber heulde nu mee met de vijand. Ik gunde het haar wel, maar waarom voelde ik me tegelijkertijd dan toch zo verraden. Toen de rest Amber enthousiast uithoorden hield ik me een beetje afzijdig.

Toen de bel ging nam ik mijn partituren in de hand en zong het stukje in mijn gedachten nog eens door. Vandaag hadden we een belangrijke test voor muzische vorming. We zouden elk apart een moeten zingen voor de klas en daarop werden we dan gequoteerd. De drie beste vocalen zouden een solo stukje krijgen in het volgende lied dat we in groep leerden. Merel was vrij rustig. Ze gaf er niet veel om of ze nu wel of niet een solo zou krijgen. Perfectionistisch als ik was, wilde ik koste wat kost één van die solopartijen zingen. Ik was zeer nerveus en zat de hele dag met die gedachte in mijn hoofd.

'Goedemiddag klas! Ik stel voor dat we onmiddellijk beginnen met de proef. Neem jullie partituren erbij alsjeblieft!' Het geroezemoes ebde langzaam weg en iedereen nam zijn stuk klaar terwijl mevrouw Halewijn haar puntenboek tevoorschijn haalde. Halewijn was een oude maar kranige dame, grijs haar zat strak in een dot achter op haar hoofd gebonden en haar fijne brilletje leunde gevaarlijk vooraan op haar neus. ‘Laten we eens kijken,’ Ze liet haar blik over de leerlingen dwalen. ‘Angela, begin jij maar.’ Angela die helemaal vooraan zat ging keurig rechtop zitten en legde het partituur netjes voor zich op de bank. Angela wachtte op een teken. Mevrouw Halewijn bleef naar haar kijken alsof ze volgens haar verwachtingen nog niet helemaal klaar was. Ze frunnikte aan haar bril en bekeek Angela nauwkeurig.
‘We gaan wel rechtop staan als het kan.’ Angela schoot als de bliksem van haar stoel. De eerste paar regels waren prima gezongen: zuiver en geen enkele aarzeling in haar stem te bekennen. Helaas haalde ze die ene hoge noot op het einde net niet. Dat zou een struikelblok worden voor velen onder ons. Ik wenste terstond dat het mij niet zou gebeuren. Bill begon als eerste te applaudisseren en al snel volgde ook de rest van de klas. Angela ging teleurgesteld zitten, nochtans kreeg ze een heel mooie score. Ik zag Bill “goed gedaan”� lippen naar haar. Daarna was Merel aan de beurt. Ze zong haar partituur heel spontaan en kende hem rats vanbuiten, er zaten een paar gebrekkige noten in maar het resultaat was er. Misschien iets te min voor een solo, maar dat was haar bedoeling ook niet. Ze wilde zingen, haar hele leven lang. De beste zijn daar was ze niet op uit. Zolang ze er maar plezier in had, dat vond ze het belangrijkste. Ze gaf alles wat ze in zich had maar ging nooit over de streep, zo was Merel. Wanneer ook zij aan het einde van haar stuk kwam kreeg ze een warm applaus. Bill zat er relaxed bij en leunde achteruit op zijn stoel. Hij had het gemakkelijk, hij moest vandaag niet zingen. Dit waren drie solo’s enkel geschikt voor meisjes. Mijn lerares vond het dan ook onnodig om de jongens te testen. Dat maakte dus dat alle jongens er vandaag heel comfortabel bij zaten, terwijl wij meisjes doodnerveus waren. Plots werd ook mijn naam afgeroepen. Ik ging rechtop staan, voelde hoe vele ogen plotseling op mij gericht waren, ook die van Bill. Dit moest lukken, ik had de tekst inmiddels duizenden keren herhaald dus er was geen enkele reden tot falen. Ik zette mijn verstand op nul en begon te zingen. In het begin zong tamelijk stil maar langzaam aan ging het beter en durfde ik helemaal voluit te gaan. Wanneer ik zong voelde ik me altijd iemand helemaal anders. Ik was gelukkig, vogelvrij en vol zelfvertrouwen. Gelukkig haalde ik op het einde die laatste moeilijke en hoge nood. Ik kon wel een gat in de lucht springen van vreugde, heel mijn partituur volledig juist gezongen. Het bleef enkele minuten stil maar al snel werd er ook voor mij geapplaudisseerd. Ik kon niet meer stoppen met glimlachen.
'Uitstekende prestatie Juffrouw Demeyer!' Mevrouw Halewijn klapte uitbundig in haar handen. Angela wierp me een valse blik toe maar dat kon me niets meer schelen. Ze was gewoon jaloers, zoals altijd wanneer ze haar zin niet kon doordrijven. Merel knipoogde naar me en ik glimlachte opgewekt terug. Ik ging weer zitten en keek naar de rest die ook nog moesten zingen.

'Proficiat, Lotte, Jolien en Noa, jullie hebben de solopartijen! Dit wil niet zeggen dat jullie je best niet meer hoeven te doen. Je solo kan nog altijd doorgegeven worden als ik merk dat je inzet te middelmatig is.’ Ik en de anderen knikten gretig. Toen het belsignaal ging verliet iedereen het klaslokaal. Jongens en meisjes van mijn klas feliciteerde me terwijl Merel en ik naar de uitgang liepen. Angela en haar klik andere meiden kwamen we ook tegen. Ze was niet al te gelukkig geweest met het besluit van Mevrouw Halewijn. Angela was recht voor me komen staan en keek me gemeen aan.
‘Denk maar niet dat dit je zal lukken Noa, die solo behoort mij toe. Ik heb hier veel harder voor gewerkt dan jij.’
‘Als je echt zo hard gewerkt hebt An-ge-la,' sprak ik haar naam in stukjes uit. 'dan had je die hoge noot ook gehaald!' Ik grijnsde gemeen terug. Na een stortvloed van scheldwoorden stormde ze de gang uit waarbij haar leger barbiepoppen vluchtig achterna huppelden.

Reacties: