Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Run Away Star » Hoofdstuk 39
Run Away Star
Hoofdstuk 39
We zetten alles op tafel: het eten, borden en bestek, glazen en flessen drinken. Meteen schept iedereen op. Iedereen behalve Tom. Ik kijk bezorgd naar hem, en ook Bill ziet het. “Tom, ben je ziek? Je eet niet.”¯ grinnikt Georg. “Ik heb geen honger.”¯ mompelt Tom en legt zijn bestek weer weg. Zijn stoel schraapt naar achter. En weg is Tom. Ik prik met mijn vork in een stuk tomaat. “Jij ook al geen honger?”¯ Ik kijk even op naar Bill. “Nee, ik voel me niet zo goed.”¯ Ik stop dat stuk tomaat nog in mijn mond en leg dan ook mijn bestek weg. Ik leun achterover en kijk even naar Fenna. Ik moet Fenna aan Tom koppelen, dan kan Tom zich ergens anders op concentreren. Weer een moeizame zucht die mijn mond verlaat. “Kom eens hier.”¯ zegt Bill en wenkt met zijn vinger. Ik leun naar hem toe. Zijn koude hand voelt op mijn voorhoofd. “Jezus, je bent ontzettend warm.”¯ Ik voel zelf, maar voel niets speciaal. “Ga maar naar boven.”¯ zegt hij glimlachend en kust me zacht. Ik sta recht en strompel naar boven. Pas nu voel ik de misselijkheid die al enkele dagen in me verborgen zat.
Ik pak het rondslingerende shirt van Bill en trek het over mijn pyjama aan. Ik ril van de kou. Ik kruip het bed in en trek de deken over me heen. Het misselijke gevoel verlaat me geen seconde. En ik geraak maar niet in slaap. Het is nog maar 10 uur als Bill ook komt slapen. Hij gaat achter me liggen en trekt me dicht tegen zich aan. “Mijn arme schat.”¯ zucht hij en drukt een kusje op mijn achterhoofd. Met Bills armen om me heen die me warm houden, val ik al snel in slaap. Maar die enge misselijkheid volgt me mijn nachtmerries in. Ik woel en schop en word wakker op de grond. Ik draai me om en adem even diep in. Het schuurt mijn keel en maag. Ik krabbel overeind en wandel naar de badkamer. Ik ril van de koude tegels in de badkamer. Ik bekijk me even in de spiegel. Het zweet staat op mijn voorhoofd, mijn ogen staan duf, mijn lippen zijn uitgedroogd. Ik hoor een luide zucht en voetstappen en dan het kleverige geluid van voeten op koude tegels.
Het is Tom. Hij heeft net zo’n akelig hoofd als ik heb. Zweterig, uitgedroogd, duf. “Zeg nu niet dat jij ook ziek bent.”¯ zeg ik schor en draai me om. “Jawel.”¯ mompelt Tom en gaat naast me op de wasbak leunen. “Ik voel me echt vreselijk. Excuseer me even.”¯ Tom draait zich om, knielt neer voor de wc en kotst de wc helemaal vol. Het geluid alleen al doet me kokhalzen dus met vingers in mijn oren loop ik weer terug naar mijn kamer. Gelukkig slaapt Bill nog. Ik ga weer in bed liggen en rol me op tot een bolletje. Mijn hoofd bonkt, mijn keel schuurt, mijn maag komt in opstand en mijn ogen vallen toe.
Die ochtend, of eerder middag, maakt Bill me wakker met een glaasje water en een aspirientje. “Tom heeft het ook goed te pakken.”¯ zucht hij en komt naast me zitten. “En jij dan?”¯ komt er schor uit mijn keel. Bill stopt me het glas water toe. “Drink. En als ik ziek word dan is dat zo. Ik kan gewoon niet bij je wegblijven.”¯ Ik drink mijn glas leeg, voel mijn maag afkoelen en meteen daarna weer in vlammen opgaan. “Ik voel me echt vreselijk.”¯ Bill trippelt naar de kast. “Ik heb trouwens je kleren allemaal al in de kast gelegd.”¯ Ik glimlach zwakjes. Ik krijg een zwarte badjas naar me toegeworpen. “Trek aan. Je moet echt iets eten.”¯ Ik doe de badjas aan en trek mijn slippers aan en sta dan recht. “Mijn benen zijn net elastiek.”¯ fluister ik. Hij ondersteunt me en sleurt me mee nar beneden. Ik zie Tom in een identieke badjas met een identiek, vreselijk gezicht. Bill zet me in een stoel en gaat naast me zitten. Hij smeert meteen een broodje met boter en kaas. “Hier.”¯ Ik pak het aan en neem een hap. Maar daar heb ik meteen spijt van. Ik spring recht en loop naar het toilet. “Kom, je moet slapen.”¯ Het is dezelfde schorre stem als die van mij, dus het moet Tom zijn. Tom trekt me mee naar boven en neemt me mee naar zijn kamer. “Mijn kamer is al warm.”¯ zegt hij als hij mijn verbaasde blik ziet. Ik ga met badjas en al in bed liggen. En zo komt het dat Tom en ik rug tegen rug in slaap vallen.
Het duurt even voor ik merk dat ik in Toms kamer lig. Mijn hoofdpijn is geminderd, mijn keel is verergerd. Tom ligt naast me. Het geluid dat hij maakt, is een mengeling tussen snurken en schuren en is vreselijk om te aanhoren. Ik stap uit bed. Het duizelt me even en mijn beeld is wazig maar ik herstel snel en waggel naar de deur. Die krijg ik open maar dan val ik plat op mijn buik de gang in. Het moet een ontzettend hard geluid gegeven hebben want 8 paar voetstappen donderen de trap op. Ik zie nog bezorgde blikken van Andreas en Fenna en het gezicht van Bill dat vreselijk dichtbij is. Het duizelt en draait voor mijn ogen. “Gaat het?”¯ vraagt Bill bezorgd. Ik voel iets kouds op mijn hoofd. “Kom, ze moet naar het ziekenhuis.”¯ zegt iemand, wiens stem ik herken. Het is David. Ik word gedragen door iemand, ik kan zo raden wie het is: Bill. Ik hoor sleutels rammelen en iemand die aan de telefoon druk uitleg geeft. We gaan de trap af en gaan dan naar buiten, de temperatuurswisseling is indrukwekkend. “Man, Tom weegt zwaar.”¯ hoor ik Georg zuchten. Ik voel Bills armen om me heen, die vreselijke warmte, die kloppende pijn in mijn hoofd en die schurende pijn in mijn keel. Een autodeur wordt opengedaan. Ik kan nog net zien dat het de zwarte Cadillac van Tom is. Bill kruipt er eerst in en trekt me dan bij hem op de schoot. Hij houdt me stevig vast. Ik wil iets zeggen, laten merken dat dit niet moet maar ik krijg geen woord uit mijn keel. Ik kijk opzij en zie dat ook Tom de auto ingeduwd word. Het duizelt weer en mijn longen beginnen te pikken. De zuurstof schuurt langs mijn luchtpijp. En dan is de pijn over. En ik merk dat het komt omdat ik geen adem meer krijg. Het duizelt in mijn hoofd en dan wordt het zwart.
Reacties:
Wohow ;o Elle & Tom hebben het erg te pakken precies ;oSnel verder want ik ben curieus nr vervolg ;D
xx
Wow,
Echt een heel goed stuk (in een heeeeel goed verhaal)
Ben heel erg benieuwt hoe het verder gaat.
En ik heb nu al 3x heel getypt. O, dat is nu dus 4x
Maar weiter bitte
x Danielle