FanFic.nl

The world is my runway

Mojito & Lime

“O, die Deutscher! Kom binnen!”� Ze gaat nog een keer met een witte handdoek door haar haren en trekt het dan van haar hoofd. Verbaasd kijk ik er naar. Waar is al dat blauw gebleven? Mijn ogen kan ik niet meer weghouden van haar zilvergekleurde haren. “Nog sorry van mijn berichtje. Het was Frans en ik was vergeten dat je dat niet was. Maar ja, daarna was ik ook weer vergeten om een nieuw berichtje te sturen. Mijn hoofd zit een beetje vol.”� Verontschuldigend op een hoog niveau draait ze zich om.
Een beetje van mijn stuk geslagen sluit ik de deur en volg het babbelende meisje. Hoe oud zou ze eigenlijk zijn? Volgens mij mijn leeftijd. En waarom die plotse verandering van haarkleur?
“Dit is de woonkamer,”� gaat ze door mijn gedachte. Mijn hoofd maakt een paar keer een draai van 180°. Wat me het eerste opvalt is de kleine serre aan de andere kant van de kamer. Het heeft de vorm van een halve achthoek. Elke vlak heeft een ruit die omlijst is met een houten kozijn, geheel wit geverfd. Een lounge bank vormt mee met de serre en heeft een frisse, lime groene kleur. Ze heeft kussentjes uitgekozen met een print van een doorgesneden limoen. Ik glimlach er om en kijk verder de heldere kamer door. Muren en plafond zijn wit. In andere meubels herhaald de lime kleur zich weer. Op de donkere, eiken pakketvloer is een groot, wit en vooral harig vloerkleed gedrapeerd. Een glazen salontafel is erop geplaatst. In het midden van de glazenplaat staat een tinnen teil vol met limoentjes. Aan haar kamer te zien is ze puntje precies.
“Loop je mee?”� Met een pirouette voor mijn neus leidt ze mij met dansende armen een andere ruimte in. “Mijn slaapkamer. Een plek waar ik helemaal tot rust kan komen. O, en dit zijn mijn vriendjes. Ze hebben allemaal een naam, maar ik bespaar het je om ze ook echt allemaal op te noemen.”� Ze lacht en verdwijnt, vermoedelijk, de badkamer in. “Maak het jezelf comfortabel!”� Halfluisterend maak ikzelf ook een slome pirouette om de kamer in mij op te nemen. Net zo fris en helder als de woonkamer, concludeer ik. Veel wit. Dit keer geen groen te vinden. Naar mijn mening zou dat ook te veel zijn. Het is hier eigenlijk alleen maar wit. Buiten een muur. Nou ja ’muur’.
Met moeite houd ik mijn mond dicht. De héle muur is één ingebouwde aquarium vol exotische vissen. ‘O, en dit zijn mijn vriendjes. Ze hebben allemaal een naam, maar ik bespaar het je om ze ook echt allemaal op te noemen.’ Please, bespaar me dat. Ik denk dat ik na de derde naam al vergeten ben hoe het eerste visje eruit zag en heette.
Gehypnotiseerd blijf ik naar het water vol vis staren. Elke kleur is er in te vinden. De kamer lijkt plots niet meer zo wit. Het water heeft een mooie aqua kleur. Geel, paars, groen, het flits allemaal voorbij. Het is best rustgevend. Waterplanten die kalm heen en weer zwiepen door een stroming.
“Hé, sta je daar nog steeds?”� Duf draai ik me om, besef me dan in eens dat ik nog helemaal geen woord tegen haar gesproken heb,
“Ik was gewoon erg geïnteresseerd in je aquarium. Het is mooi.”� Ze glimlacht als bedankje. Ze neemt plaats op haar ronde bed die bijna helemaal in een hoek staat naast het raam. Het geeft een mooi uitzicht over de daken van Parijs. Ik snap dat dit een plek is die rust geeft aan je geeft. Al dit wit, de vissen, het uitzicht, een droom kamer.
Begin ik nou jaloers te worden? Mijn gedachten neigde er te minste naar. Ik heb dan ook misschien het geld om zo’n kamer te hebben, maar de tijd om het uit te geven is er niet. Het is tourbus, hotel, tourbus en weer hotel. En wanneer ik dan vrij ben, dan zit ik meestal voor een lange tijd bij Simone om gemiste tijd in te halen. De overgebleven dagen zit ik met Tom in ons appartement. Meestal te ronken. De tijd om mijn geld uit te geven aan mijn kamer zit er dus niet echt in. Tenzij ik onuitgerust weer het podium op klim, dan moet ik het doen.
Het is gewoon nu ik haar zo zie. Hoe ze leeft. Ze lijk zo.. vrij?
“Alles oké? Je staart namelijk al een lange tijd met wazige ogen naar de muur achter mij.”� Beschamend kijk ik haar aan. Ze glimlacht al weer. Haar zilveren haren zijn nog een beetje nat, plakken aan haar smalle gezicht. Ze is make-up vrij. Ze kan het hebben.
Zonder dat ik het door heb begin ik weer te staren, dit keer naar haar.
“Hey!”� Ze knipt met haar vingers voor mijn ogen. “Volgens mij ben jij toe aan een lekker drankje. Ga relaxed zitten en dan ben ik zo terug!”� Haar handen plant ze op mijn schouders en drukt me zo op haar bed. Woordeloos wacht ik af tot dat ze terug komt.
Met twee longdrinks staat ze in de deuropening, met een grote lach erbij inbegrepen. Ze stapt op me af en gaat naast me zitten. “Hier, een lekkere opkikker.”� Ze reikt me een glas aan. Op de bodem en tussen de rijen ijsklontjes zitten muntblaadjes. Ik grinnik bij het zien van een limoenschijfje die aan de rand van het glas zit. Toepasselijk.
“Wat is het?”� Ik ruik in het glas, maar kan er alleen maar munt en alcohol eruit halen.
“The Mojito, baby,”� fluistert ze op een hese toon en tikt haar glas tegen de mijne. “Santé!”�

“Wat?”� Ik kijk haar vragend aan. Met haar glas aan haar lippen kijkt ze me onderzoekend aan. Haar grijze ogen glinsteren. “Wat?”� herhaal ik nu met een wat geïrriteerde stem. Ze valt weer terug naar het meisje in de winkel die me bekeek alsof ik te koop stond. Nu net dat ik me wat aangenamer bij haar ga voelen, kijkt ze weer zo! Unbelievable.
“Niks. Het is gewoon..”� Ze pauzeert en lijkt te denken. “Je bent fascinerend.”� Damn, ik bloos gewoon. Bill, je bloost! “Ik meen het.”� Ze lacht nu om mijn gezicht die ik op mijn cocktail heb gericht. Draait wat heen en weer door mijn spelende handen. Waarom zegt ze dit nou weer?
“Bedankt, denk ik.”� Het is voor een moment stil. Verbaasd kijk ik op. Resi zit in een bevroren stand. Eén hand om de cocktail, andere hand half in de lucht, blijkbaar bedoeld om voor haar mond te leggen.
“Merde!”� Ze vliegt overeind. Verbaasder dan eerst kijk ik naar de wervelwind die door de kamer raast. Ze zet haar glas neer op een tafeltje, vliegt de badkamer in, komt er weer net zo snel uit, verdwijnt een paar keer de woonkamer in en komt mij dan weer opzoeken. “Ik ben de show voor vanavond glad vergeten!”�
Ik ben de draad kwijt.

Reacties: