FanFic.nl

crazy little thing called love CB (gestopt)

15 it was a lie and it ruined our love!

shin pov.
ik sta in de armen van strify in het midden van mijn kamer. hij troost me zoals niemand dat ooit heeft gedaan. ik voel me kloote maar ook zo goed. ik houd echt van strify, hij doet iets met me waardoor ik me zo geweldig voel. ik trek hem strakker tegen me aan in de hoop dat dit moment nog even ongebroken door kan blijven gaan. ik wil hem echt nooit meer kwijt. ik wil hem voor altijd bij me houden. ik laat hem een stukje los en hij kijkt me aan. ik krijg een glimlach op mijn gezicht net als hij. ik kijk in zijn prachtige ogen en druk mijn lippen op de zijne.
''he! weg wezen! ik zei net al! rot op!'' hoor ik ineens roepen van beneden en daarna bonkende voet stappen de trap op. ik kijk strify aan en hij slaat zijn ogen neer. ik trek hem strak tegen me aan en hij slaat zijn zijn armen ook weer om mij heen. ik druk nog een snelle kus op zijn lippen en dan vliegt de deur open. daar staat hij dan, ik wist dat hij het was!
''dankzij jullie ben ik mijn vrouw kwijt!'' roept hij woedend. ik laat strify los en kijk hem strak aan zonder eenige emotie.
''wat hebben jullie daar op te zeggen!'' roept hij dan uit. er rolt een traan over strify zijn wang maar ik doe niks. ik kan niks. ik zie thij sniet als mijn vader, juist niet, eigenlijk zie ik hem als mijn vader. ik zou het eigenlijk niet willen maar het is toch zo. ik kijk strify aan en zucht.
''pap, ik zeg net tegen strify dat ik vind dat we beter uit elkaar kunnen gaan en dat ik wil dat jij en mama weer bij elkaar moeten komen.'' zeg ik dan met veel pijn in mijn hart. strify kijkt me huilent aan, kijkt weg en loopt dan mijn kamer uit. ik zucht en probeer de tranen tegen te houden. het gaat nog net maar ik ga kapot aan de gedachten dat ik voor mijn 'vader' mijn grote liefde heb laten vallen.
''ik wist niet dat je het in je had!'' zegt hij dan vaag trots.
''je weet wel meer niet.'' zeg ik dan zuchtend.

strify pov.
ik kan niet geloven dat hij het uit maakt en dan vooral op deze manier. ik kijk hem aan en dan naar de grond. de tranen stromen over mijn wangen en ik loop weg. ik ga beneden de woonkamer in en laat me op de bank vallen. iedereen zit hier in de woonkamer en kijkt me aan.
''hij heeft het uit gemaakt zeker.'' verbreekt skydumper de stilte. ik kijk hem aan en knik dan. ik kan geen woord uitbrengen. niet te geloven. hij liegt zo hard en het kan hem niet eens zoveel schelen. de tranen blijven over mijn wangen stromen en iedereen is stil. ik veer op en ren naar buiten, ik moet alleen zijn. ik wil alleen zijn. voor nu, voor een dag, week, maan, jaar mischien voor altijd maar ik moet alleen zijn. ik wil dit niet voelen! ik wil helemaal niks voelen. ik wil niet verliefd zijn, niet op hem, op niemand meer! ik hou zo veel van hem en ik dacht dat hij dat ook voor mij voelde maar hij heeft liever het respect van zijn zogenaamde vader die hem slaat dan van iemand die echt van hem houd. de tranen blijven maar komen en ik stap stevig door. de tranen kunnen echt niet stoppen. ik stap een willekeurige kroeg in en bestel een dubbele wisky. ik sla hem in een keer achter over en bestel er nog een. zo blijft het zich herhalen, steeds sla ik er nog een achter over en ik voel me al wat lichter worden, maar beter! beter voel ik me helemaal niet. ik voel me nog slechter. ik reken af en loop naar buiten. ik loop een steegje in en wordt aan gehouden door een stinkende vieze oude man.
''wil jij je echt goed voelen?''
''ik heb er alles voor over om van dit kut gevoel af te komen.'' roep ik als antwoord.
''neem dan dit.'' hij duwt een pakje in mijn handen en hij maakt dat hij weg komt. ik kijk naar het pakje en zucht. ik loop naar het park toe, het park waar ik en shin zo vaak kwamen. sinds dat we elkaar kennen kwamen we hier zovaak als we konden, we hebben ruzie gemaakt maar we hebben hier ook gezoend. we hebben hier onder de sterren gezeten als we verdrietig waren en als we gelukkig waren. er rollen steeds meer tranen over mijn wangen en ik kijk weer naar het kleine paketje wat ik net kreeg. ik klem het in mijn handen en besluit om te kijken wat er in zit. ik heb dus coke gekregen trek ik de conclusie. ik zucht en probeer het, veel meer kan er toch niet kapot gaan als dat shin net heeft gedaan. ik leg een rijtje op de rug van mijn hand en snuif het op. ik voel me nog niet beter dus neem nog wat. pas na de 4de keer voel ik me goed, geweldig zelfs, ik denk niet meer aan wat er is gebeurt en loop naar huis zo ver ik de weg nog weet. ik sta voor het appartementencomplex en ik zie Lila, dat is een van de buurmeisjes van onze etage.
''hey strify, wat is er.''
''huh, niks hoor.'' ik blijf duf voor me uit staren en heb geen idee van wat ik moet doen en waar ik ben. ik hoor lila vaag op de achtergrond praten en ik voel me steeds slechter. ik begin weer bij te komen van alles en ik wordt weer helder. er rollen weer tranen over mijn wangen en ik zet me neer op het bankje in de hal.
''strify wat is er?'' vraagt lila lief.
''shin heeft het uit gemaakt.'' zeg ik met een trillende stem.
''waarom? ik dacht dat het zo goed ging tussen jullie!''
''ik ook, maar toen sond zijn vader voor de deur en zij hij heel netjes dat hij me zonet wou dumpen en eigenlijk helemaal niks om me gaf.''
''dat kan hij toch niet maken! jullie moeten dit uit praten!''
''kan niet, ik ga gewoon in mijn bed liggen en kom er pas weer uit als ik iets zinvol's heb gevonden.''
''kom ik breng je wel naar huis.'' ze gaat met me mee naar boven en belt aan.

shin pov.
mijn vader is net vertrokken en thij sheeft sky en shasa mee naar huis genomen. de jongens en mijn moeder willen precies weten waar strify het over had.
''ik zeg toch, ik meende het niet ja ik heb gezecht dat het over was tussen mij en strify maar dat is niet zo!''
''was niet zo shin! WAS! nu is het over en strify is net zwaar over stuur weg gerent!'' roept kiro me kwaat toe. ik staar naar de grond, de tranen rollen over mijn wangen, ik wil gewoon bij strify zijn maar het gaat niet. er wordt aan gebelt, ik sta dan maar op en loop richting de deur. ik trek hem open en zie lila en strify staan. strify zijn gezicht zit vol tranen en hij kijkt even heel verdrietig maar als hij mij ziet veranderd die blik meteen in woede. ik sla mijn ogen neer en stap opzij om ze binnen te laten.
we zitten met z'n allen in de woonkamer, het is laat en strify is niet helemaal wakker.
''ik dacht dat jij wel met je papie mee zou zijn!'' verbreekt strify dan bot de stilte. ik slik de brok in mijn keel weg en verplicht mezelf hem aan te kijken.
''strify, ik zei het niet omdat ik het meende maar omdat ik weet dat het beter is!''
''ja! nu is het beter! omdat ik weet wat voor eikel jij bent! ik dacht dat jij van me hielt! maar ik heb me dus alweer vergist!'' schreeuwt hij in het rond. ik sla mijn ogen neer, ik heb alles verpest, hij is mijn grote liefde en ik verpest het gewoon met een druk op de knop!

Reacties: