FanFic.nl

Spread my wings

The story of a butterfly. [23]

De geur van koffie kruipt sterk in mijn neus als Detlev de deur van het kleine cafeetje naast het kantoor van Mercury voor me openhoudt. Behalve een oudere man aan de bar die naar de bodem van zijn glas staart en een meisje met dreadlocks dat glazen staat te spoelen, zijn wij de enigen hier. Detlev gebaart naar een tafeltje in de hoek, ver van de ramen.
Ik ga zitten en hij schuift naast me op de bank. Tegenover elkaar zitten is iets voor koppeltjes, en ik wil me zoveel mogelijk afschermen van om het even wie er binnen zou komen wandelen. Detlev snapt het, neemt zijn en mijn jasje en drapeert ze over een lege stoel.
‘Wat mag het zijn?’ Het meisje met de dreads droogt haar handen af aan de handdoek die ze tussen de riem van haar schort heeft gebonden, grabbelt in de diepe zak en vist een schrijfblokje en een balpen tussen het rinkelende wisselgeld vandaan.
Ik bekijk haar wat beter. Onder de korte zwarte schort die ze blijkbaar moet dragen voor haar baantje, komt een wijde zwarte skatebroek uit met felgroene stiksels. Tussen de plooien om haar enkels kan ik een paar versleten Converse onderscheiden. Een paars shirt zonder mouwen ligt lang over de boord van de broek en zit aan de linkerkant onhandig klem tussen de knoop van de schort. In haar onderlip blinkt het bolletje van een piercing, ik zie een dermal tussen haar borsten en surface in haar linkerarm, twee getatoeëerde sterretjes op haar linkerpols en een tribal op de rechter. Haar donkerbruine dreadlocks zijn strak naar achteren gebonden en in haar oren zie ik nog verschillende ringen en knopjes blinken.
‘... Calli? Wat wil jij drinken?’ Detlev stoot me zacht aan en ik knipper met mijn ogen, besef dat ik het meisje heel ongegeneerd zat te bekijken.
‘Euh, cappuccino,’ zeg ik maar. Het meisje noteert te drankjes en verdwijnt weer. Ik staar haar na met mijn hoofd een beetje schuin. Zou ze me herkend hebben? Dan laat ze het in ieder geval niet merken. En dan nog denk ik niet dat het haar zou kunnen schelen. Ze lijkt zo... ongenaakbaar. Op dat moment besluit ik dat dit het soort meisje is dat ik had willen zijn. Normaal, een weekendjob in een rustig café, relatief zorgeloos, maar toch niet doorsnee, en genoeg eigenheid om er bijzonder uit te zien zonder dat het lijkt alsof ze uit een doosje komt.
Als ik eindelijk ophoud met staren en naast me kijk, zit Detlev ook met zijn ogen aan het meisje vastgekleefd. Alleen kijkt hij op een andere manier. Een beetje zoals hij vroeger naar mij keek, maar... anders. Niet meer zo Delay.
‘Mooi meisje?’ vraag ik langs mijn neus weg.
‘Huh?’ zijn stem komt van heel ver en hij kijkt betrapt op. Ik moet erom grinniken. ‘Nou ja, ik bedoel... Ik ken haar niet, maar ze is...’ Hij wordt knalrood en laat als een verlegen schooljongen zijn hoofd omlaag hangen. ‘Sorry, ‘k zal het nooit meer doen.’
‘Het is je vergeven,’ giechel ik.
‘Weet je,’ mijmert hij, ‘sinds ons afgebroken huwelijk en zo, denk ik veel meer na over liefde en meisjes. Geloof het of niet, maar ik denk dat jij mij weer in Detlev hebt veranderd, in plaats van Delay.’
‘Niet emotioneel doen,’ mompel ik en geef hem onder tafel een stomp in zijn ribben. ‘Dadelijk ga ik huilen.’
‘Twee cappuccino,’ klinkt een stem en het meisje plaatst twee koppen op het tafelblad, samen met de rekening. Detlev plukt het blaadje van de tafel en overleest het.
‘U werd geholpen door Alexis,’ grinnikt hij en tikt op de zwarte lettertjes.
‘Nu weet je in ieder geval haar naam al.’
‘Maar genoeg over mooie diensters, we zouden het over jou hebben. Hoe gaat het nu met je?’ Mijn glimlach schuift van mijn gezicht en ik bijt nerveus in mijn onderlip. Hoe begin je aan zo’n verhaal. Ik haal diep adem en gooi het dan maar gewoon op tafel.
‘Ik ben zwanger.’
Timing is niet mijn sterkste kant. Op het moment dat ik die drie woordjes uitspreek, probeert Detlev net een slok van zijn gloeiend hete koffie te nemen. Dat kleine teugje schiet spontaan in zijn luchtpijp en wordt meteen met evenveel kracht weer uitgehoest, en als extraatje laat hij de volle kop uit zijn handen vallen. Een dampende donkerbruine plas verspreidt zich over het tafeltje, druipt over de rand en maakt een druppelpatroon op Detlevs jeans. Meteen staat Alexis naast ons tafeltje, trekt haar handdoek los en probeert de schade te beperken.
‘Bedankt... eh, nog een cappuccino, alsjeblieft?’ vraagt hij met een scheve glimlach, een rood hoofd van schaamte en van het hoesten, en veegt snel de koffiedruppels van zijn kin. Alexis lacht geamuseerd twee rijen witte tanden bloot en verdwijnt met de lege kop en de natte handdoek.
‘Zwanger?’ fluistert hij met grote ogen. Ik knik.
‘En ik weet niet zeker of het van Bill is.’ Hij knippert langzaam met zijn ogen.
‘Calli, wij hebben nooit... Van wie zou het anders zijn?’ Alexis schuift een nieuwe koffie op onze tafel, dit keer zonder rekening.
‘Die is van mij,’ knipoogt ze en verdwijnt weer achter de bar, waar de man om een vers glas bier gebaart. Ik spied even in het rond, buig me dan met neergeslagen ogen naar Detlev toe, klem mijn koude handen om mijn koffie en doe op fluistertoon het hele verhaal.

Reacties: