FanFic.nl

[TC]- Escape The Truth

H2.

‘Gaan we nog wat doen vanmiddag? Ik verveel me kapot’, zeurt Tom. Terwijl hij dat zegt ploft hij naast me neer op de, te krap voor twee personen, bank. Ik zit dicht tegen hem aan gedrukt. Ik voel hoe ik uit wanhoop begin te zweten. ‘Geen idee’, antwoord ik haastig en spring omhoog. Tom zucht wanneer ik de kamer uitsprint en naar boven snel. Ik voel hoe ik buitenadem op de bureaustoel beland.

[unknown]
Al zijn frustratie eruit typend. Of beter gezegd, zijn verlangens. Weer was dat gevoel in dat schriele lichaam aanwezig. Enkel omdat zijn broer zo dicht tegen hem aanzat. Bill wilde niet toegeven aan zijn gevoelens, hij wist dat ze er waren maar wil ze niet onder ogen zien. De terugvechtende realiteit is te sterk. Hij wil het ontvluchten, steeds meer in een eigen schulp kruipen. Het gevoel hebbend dat dit hem veiligheid borgt, dat deze één strijd hem gelukkig zal maken en hij alle problemen zal ontvluchten. Niet doorhebbend dat hierdoor de problemen zich juist opstapelen en hij steeds verder wegzinkt in een zee van opgekropte problemen en gevoelens.

De dag verstrijkt. De hele dag zit hij op mijn kamer die in het donker is gehuld. Enkel het licht van de computer wijst op leven. Het monotone geluid van de toetsen die klinken onder zijn lange vingertoppen. Het zoemende geluid van de computer, het ge adem van de jongen die ervoor zit. Alsof dit een drug voor hem is. Een verslavingsmiddel, geen weg terug. Erover praten, er tegen vechten. Hij doet het niet, geeft toe aan de verleiding die hij niet kan weerstaan. Snapt hij dan niet dat dit zo niet langer kan? De mensen om hem heen weten dat er wat mis is. De jongen zingt niet meer, zijn stemgeluid is niet meer te horen. Alleen wanneer dit moet, niet meer vrijwillig. Wat o wat is er toch aan de hand? Konden wij dit maar oplossen, konden wij maar even ingrijpen. Even de jongen op de goede weg zetten en zijn gevoelens eruit laten gooien. Konden we zijn broer op de één of andere manier maar op de hoogte brengen. Kon het maar.

[Bill]
Weer een nieuwe dag is aangebroken. Ik vervloek het daglicht dat dit bevestigd. Bestond er maar geen daglicht, dan kon ik de gehele dag slapen. Wegvaren in een droom om vervolgens nooit meer wakker te worden. Of wanneer het verliefde gevoel weg is. Niks verliefd! Geef niet toe aan je gevoelens, verdomme!
Ik zet de douche aan en laat het water op temperatuur komen. Daarna loop ik weer naar mijn kamer om een schone boxer en overige kledingstukken te pakken. Wanneer ik terugloop bots ik tegen iemand op. ‘Tom’ Snel sta ik op en probeer langs hem heen te lopen. Helaas blijkt dit een mislukte poging te zijn. Hij pakt mijn armen vast en duwt me mijn kamer in. ‘Vertel’, zegt hij enkel. ‘Wat ‘’vertel’’?’ Natuurlijk weet ik donders goed wat hij bedoeld, maar ik wil het niet toegeven. ‘Bill Godver! Zeg me wat je dwarszit!’, schreeuwt hij. Geschrokken deins ik achteruit. Snel richt ik mijn blik op de grond, zijn doordringende blik ontwijkend. ‘Best zeg maar niks. Je zoekt het maar uit!’ Kwaad loopt hij weg. Mijn deur word dichtgeslagen, hij loopt van de trap, daarna klinkt het geluid van een dichtslaande voordeur. Dat heb ik weer goed voor elkaar.

[Tom]
‘Ik weet niet wat er met hem is. Ik vind het zo erg, hij ziet er zo gebroken uit. Hij huilt zoveel, dat hoor ik. Nooit meer zingt hij, hij probeert afspraken te ontlopen. En het ergste is dat hij me niks verteld. Normaal zegt hij me alles!’ Ik moet moeite doen opkomende tranen tegen te houden. ‘Huil maar’, antwoord Andreas, een goede vriend van me. ‘Je hoeft je niet groot te houden’, vervolgt hij. Ik weet wat hij bedoelt. Die afspraak had ik een paar jaar geleden met mezelf gesloten. Ik mocht niet huilen, ik was de oudste. Ik mocht tegenover Bill geen zwakte tonen. Na de scheiding met Mam en Pap heb ik dit ingesteld. Soms viel het me zwaar, maar ik heb er goed aangedaan. Bill ziet me als zijn grote broer, diegene die altijd voor je klaarstaat. Degene die je troost, een schouder om op uit te huilen.

Sinds jaren huil ik weer in bijzijn van iemand. De zoute warme tranen biggelen over mijn wangen. Geluidloos, maar vol inhoud. Zo breekbaar voel ik me op het moment, maar toch opgelucht. Nu mag ik mijn verdriet tonen. Schaamteloos. Andreas legt zijn hand op mijn schouder. ‘Tom, wat zit je nog meer dwars?’
‘Ik weet niet. Een bepaald gevoel in me wat me gek maakt. Ik weet niet wat het is!’ Wanhopig druk ik mijn gezicht in mijn handen. Zijn hand wrijft troostend over mijn rug. ‘Waarschijnlijk is het gewoon de bezorgdheid om Bill’, vervolg ik. ‘Ja dat denk ik’, antwoord hij.

Reacties: