Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Run Away Star » Hoofdstuk 41
Run Away Star
Hoofdstuk 41
“Wel, ze dumpte me na een jaar.”¯ Hij zucht, het lijkt hem diep te zitten. “En had je dat verwacht?”¯ Ik zie tranen in zijn ogen glimmen. “Nee, ik dacht eindelijk een goede, vaste relatie te hebben.”¯ Hij wrijft de tranen uit zijn ogen en staart naar zijn voeten. Ik schuifel nog wat dichter, en zit nu tegen hem aan, en sla mijn armen om hem heen. “Ocharme.”¯ fluister ik en aai over zijn dreads. “Dank je, het lucht op.”¯ Hij grijnst weeral. Ik ga met mijn vinger langs zijn piercing. “Deed het pijn om die te laten zetten?”¯ Ik merk nu pas dat we eigenlijk vreselijk dicht bij elkaar zitten. “Nee, eigenlijk niet.”¯ grinnikt hij. “En bij jou?”¯ Zijn vinger glijd langs mijn wang naar mijn neus en terug. “Een beetje.”¯ zeg ik en kijk hem aan. Ik zie mezelf in zijn ogen. “Waarom heb je die gekozen?”¯ vraagt Tom. Ik laat me achterover vallen. “Ik wou die al lang. En waarom heb jij dan voor een piercing gekozen?”¯ Tom heft mijn benen op en schuift eronder en legt ze dan op zijn benen. “Dat is om mijn lippen aan mijn gezicht vast te maken. Ze worden niet betaald voor de overuren.”¯ Ik grinnik. Dit is de Tom die ik constant bij me wil. Het grappige broertype die voor je opkomt, je beschermt, je verzorgt,… Kortom, zoals Tom in het begin tegen me deed.
“Ik heb boodschappen.”¯ roept David blij en sleurt 2 tassen door de woonkamer. Tom springt recht. “Ik help wel.”¯ David kijkt me even raar aan. “Ik heb Tom maar even afgeleid. Hij sterft weer van de honger.”¯ zeg ik sarcastisch. “Aha, gelukkig heeft hij jou hé.”¯ Een naar gevoel bekruipt me. Heeft Tom mij dan? “Ik heb maar wat soep uit blik en pizza’s gekocht, ik ga jullie niet laten koken. En ik kan niet koken.”¯ grinnikt David. Tom pakt de pizza’s snel aan en scheurt de dozen open. “Hij heeft echt honger.”¯ zeg ik en rol met mijn ogen. David geeft me nog een scheve grijns en pakt dan zijn sleutel. “Ik ben in Villa Tokio Hotel, bel maar als je iets nodig hebt dan breng ik het morgen.”¯ Dat was raar. Hij is hier nog geen 5 minuten geweest. “De pizza’s staan in de oven.”¯ roept Tom en springt over de leuning. Hij belandt naast me en schuift zich tegen me aan. “Zullen we film kijken?”¯ Ik knik. Tom neust door de dvd-collectie van David en vindt uiteindelijk de film ‘Mr. and Mrs. Smith’, een film vol actie, geweld en een tikkeltje romantiek. Ik moet toegeven: film kijken met Tom is ontzettend leuk. Maar ontzettend gevaarlijk voor je eten want voor ik het wist, was Tom al met 2 stukken van mijn pizza weg. “Geef die doos maar hier, ik gooi hem wel weg.”¯ Dat laat ik me geen 2 keer zeggen en gooi de doos als een frisbee naar hem toe. Hij vangt hem, jammer genoeg, en loopt snel naar de keuken om ze weg te gooien.
“Waarom wil je eigenlijk niet met mij?”¯ Ik negeer Toms vraag en doe alsof ik eigenlijk erg geïnteresseerd ben in de aftiteling. “Ik vroeg je iets.”¯ zegt Tom en schud me door elkaar. “En blijkbaar neem ik niet de moeite om te antwoorden.”¯ Tom grijnst en merkt dan dat ik het meen. “Ik lijk toch op Bill.”¯ Ik kijk hem even aan. Hij heeft gelijk, en dat weet hij want hij grijnst zijn perfecte rij tanden bloot. “Foute opmerking, Tom.”¯ zucht ik en zet de dvd-speler af. “Sorry. Maar het is toch zo? Jij ziet het ook.”¯ Weer diezelfde grijns. Ik sta recht. Met grote passen ‘spring’ ik naar de dvd-speler en haal het schijfje eruit. Tom staat naast me, met het doosje open in zijn handen. “Nou?”¯ Ik kijk even omhoog. “Oh, sorry.”¯ Ik duw het schijfje in het doosje. “Dat bedoelde ik niet.”¯ lacht Tom en stopt het doosje weer op zijn plaats. “Ja, ik zie het ook. Maar innerlijk lijk je in niets op Bill.”¯ Tom sloft naar de bank en gaat in de hoek tegenover me zitten, in kleermakerszit en zijn ogen op mij gericht. Ik ga ook zo zitten en kijk hem aan. “Zei ik iets over het innerlijke?”¯ Hij wiebelt met zijn wenkbrauwen en likt over zijn lippen. “Tom! Jij denkt ook maar aan één ding hé.”¯ zucht ik en staar naar de kalender achter hem. “We kunnen het toch proberen?”¯ Ik rol met mijn ogen. “Dat kan ik Bill niet aandoen. Ik zie hem graag!”¯ Tom gaat op zijn knieën zitten. Ik kijk weg, naar zijn schoenen die voor de zetel staan. Had hij die net niet aan? Hij pakt mijn hoofd vast en dwingt me naar hem te kijken. “Bill moet het niet weten.”¯
Toms warme lippen komen op die van mij, zuigen zich vast zowaar. Ik laat me meeslepen, laat mijn tong over zijn lippen glijden. Hij opent die snel en begint een spelletje te spelen. Zijn handen verdwalen. Rusten nu op mijn heupen en wroeten onder mijn T-shirt. En dan is het gedaan. Tom kijkt me zelfvoldaan aan, likt over zijn lippen. Ik duw hem naar achter, kruip over zijn benen en plant mijn handen op zijn borstkas. En dan veranderen Toms dreads in de springhaartjes van Bill. Ik schrik en val van hem af, op de grond. “Wat doe jij nou?”¯ grijnst Tom en pakt me vast aan mijn heupen. “Blijf van me af.”¯ gil ik en spartel op de grond. Snel trekt hij zijn handen weg. “Wat?”¯ lacht hij en wiebelt weer met wenkbrauwen. Ik draai me om, hijs me op mijn knieën en maak aanstalten om te lopen maar het tapijt waar ik mijn voet zet, glijd weg en zo val ik weer op de grond. “Gaat het?”¯ hoor ik Tom lachen maar ik negeer hem en ren er als een speer vandoor. Op de kamer die voor mij bedoelt is, haal ik gerust adem, en doe de deur op slot. “Elle?”¯ Tranen stromen over mijn wangen. Ik wou, voor een fractie van een seconde, met Tom naar bed. En dat terwijl ik zoveel van Bill hou. En Bill van mij. Hij was er mee akkoord dat ik hier sliep, maar wat als hij er achter komt? Dan dumpt hij me, gooit me op straat, zorgt dat ik al mijn vriendinnen kwijt geraak. Fenna. Fenna die zoveel van Tom houdt en het niet durft toe te geven. Waarom is leven zo ingewikkeld?
Reacties:
dit is zo niet tom!
dat zou tom bill nooit aan doen
maar het is wel spannend
ga je snel verder??
xx