FanFic.nl

Busted on loving my married, best friend. [Th]

Busted on loving my married, best friend. [Th] -010-

“Faith Häbersdonger. Je hoort toch ook dat die achternaam niet klopt. Die is verzonnen door Tom en Bill.”� Mijn twee wenkbrauwen ontwikkelen een kleine frons. Mijn ogen stralen een klein, bang gevoel uit. Bang voor wat er nu gaat komen en gezegd zal worden..


Brooke.

Ze verschuilt een duister geheim voor me, dat voel ik. Waarom zou iemand een achternaam verzinnen? “D-de naam Faith, heeft een oude vrouw me gegeven.”� Nu was ik helemaal in de war. Oude vrouw? Wat voor een verleden heeft dat arme schaap? Faith slikt even en pinkt snel een traantje weg. “Ik ben helemaal niet wie iedereen denkt dat ik ben. Mijn ouders hadden geen rode cent meer, we leefden van en op de straat. Tot dat er een vrouw kwam.. Ze zag dat het niet verder meer kon. Mijn ouders waren doodziek door een voedselvergiftiging. De oude vrouw, die Felicia heette, heeft ons opgevangen in haar eigen huis. Ze wist dat mijn ouders niet lang meer te leven hadden en dat zag je ook aan ze, toen Felicia ons vond, konden mijn ouders niet eens een woord uitbrengen. Ze waren te zwak. Twee dagen later had ik ze dood aangetroffen in bed.”� Faith stopt met praten en begint te huilen. Ik trek Faith dichter tegen me aan en wrijf door haar haren. “Stil maar, ik ben bij je.”� Stel ik haar gerust.

Ze knikt en probeert wat op adem te komen. Wanneer ze terug bereid is om te praten, zet ze haar waargebeurde verhaal voort. “De vrouw wist toen nog steeds niet hoe ik heette. Ze had me een naam gegeven en me laten dopen. Ze behandelde me als haar eigen dochter, ook al was ze één-en-negentig jaar oud. Twee jaar later, was ik negen jaar en leefde samen met de vrouw. Vroeger sprak ik nooit tegen haar, omdat ik haar niet vertrouwde. Ik mocht niemand vertrouwen van mijn ouders. Pas toen ik negen was, ben ik beginnen spreken tegen de vrouw. Ik wist dat ze te oud was, om voor mij te zorgen, dus bracht ik haar naar een bejaardentehuis. Ook al zag ze er zo tegenop. Ze was kwaad op me, ook al wist ze dat die beslissing het beste was. Ze wist dat ik dan naar een weeshuis zou gebracht worden, iets wat ze niet wou. Ik mocht niet van haar naar een weeshuis gaan, dus werd ik naar een pleeggezin gebracht. In dat dorpje, heb ik mijn beste vrienden leren kennen, Tom en Bill.”� Ze zuchtte bij de naam ‘Bill’. “Totdat mijn pleegouders relatieproblemen kreeg en me naar een ander gezin bracht. Tot mijn vijftiende heb ik daar geleefd. Daar was ik ongelukkig. Ze hebben me geadopteerd, omdat de oude vrouw dood was en ik nu geen vaste voogd had. Ik kreeg een stiefbroer die verschrikkelijk was. Hij had één grote hobby: Met vuur spelen. Op één dag liep dat slecht af..”�

Met tranen in mijn ogen keek ik haar aan. “Heel het huis stond in brand. Ik wou de achternaam ‘Bongers’ niet meer dragen. Want, die had ik intussen geërfd van mijn nieuwe gezin. Het deed me teveel denken aan die brand. De mensen wouden me niet meer, omdat ze dachten dat ik één en al ongeluk waren. Ik werd op straat gezet, zoals mijn allereerste leven. Zo reisde ik heel Duitsland, op zoek naar mijn énige echte vrienden. Tom en Bill. Ik vond ze en met moeite hadden ze mij herkend. En zo belandde ik hier. En nu is het het beste dat ik mijn eigen oude leventje terug neem. Ik hoor hier niet, Brooke. Dat weet je zelf ook. Ik hoor op straat..”�

Met die woorden verlaat ze haar eigen kamer, met haar twee koffers, aan elk één hand. “Nee, je gaat helemaal niet op straat.”� Faith draait haar kwaad om en kijkt me aan. “Ik moet, Brooke. Maak er nu niet zo’n drama van!”� Gilt ze luid. “Hoor jezelf nu eens. Jij bent de gene die de drama maakt. Zolang je hier blijft wonen en Ashley laat aantonen dat ze niet tegen je op kan, is í lles opgelost.”� Faith schud haar hoofd. “Dan vind Bill een ander lief, en voel ik me weeral een spelbreker.”� “Maar dat ben je ook, Faith. Mensen zoals jij horen niet tussen rijkelui kinderen. Jij bent een walgelend stuk afval! Je hoort op de straat! Een dikke vette nul, dat is wat jij bent! En om niet te vergeten, ben je nog lelijk ook! Je kan zo zien dat je geboren was op straat! Walgelend wijf! Alles zou goed gaan, zolang jij weg blijft! Alles zou perfect gaan! Je hebt het door dat je een spelbreker bent, waarom sta je hier dan nog! Weg! Nu! Dit huis uit! Je hoort hier niet!”� Gilt Ashley, wanneer Faith de deur had open gedaan, om te vertrekken.

Tranen springen in mijn ogen. Ze riep alles op een vuile, onbeschofte manier. Ik weet niet hoe Faith haar nu moet voelen. Ze word geconfronteerd met het verleden. Iets waar ik totaal niet tegen kan. Faith haar lichaam bibbert, ze probeert sterk te staan, maar is dat niet. Na haar verhaal aan mij te hebben verteld, is ze heel kwetsbaar geworden. En dan gaat dat strontwijf hier nog eens vertellen wat ze moet doen. Ik sta recht van het bed en kijk Faith bezorgd aan. Mijn arm plaats ik rond haar slanke middel. Ik kijk haar bemoedigend aan. ‘Zeg iets, je kunt het best.’ Denk ik in mezelf. Haar lippen trillen, haar ogen zijn vochtig.

Reacties: