FanFic.nl

Sing it Out!

7. Repeteren en Ruzie.

Jess was op mijn rug gesprongen. Half wankelend, half lachend waggelden we de repetitieruimte binnen. Terwijl ik mijn stemoefeningen deed maakte de rest hun instrument klaar. Merel hing haar basgitaar om de hals en kwam voor de tweede micro staan. Ik was bijna vergeten te vertellen dat naast zingen Merel ook nog basgitaar speelt. Zingen doet ze het liefst maar in haar vrije tijd grijpt ze wel naar de basgitaar. Voor ons was dat alleen een voordeel. Zo hadden wij plots ook nog een bas in de band. Jess telde af aan de drums en we begonnen “Breathless”� te spelen. Het was een gek nummer dat we zelf geschreven hadden en het was perfect om in de sfeer te komen. Na nog een aantal nummers hielden we even pauze. ‘Tom!’ Amber glunderde en zette meteen haar gitaar aan de kant toen ze hem in de zaal zag verschijnen. Nog geen seconde later sprong ze af het podium en belandde in zijn armen. Ik begon me ondertussen af te vragen wat hiervan eigenlijk de bedoeling was. Sinds wanneer kwam Tom op repetities? Had Amber verteld had dat we vanavond met de band zouden repeteren? Als ze dat had gedaan waarom kon ze dat dan niet eerst met ons overleggen. Ik vond het alleszins geen goed idee. Hij zou haar alleen maar afleiden.
‘Ja, kunnen we verder?’ zei ik geïrriteerd. Tom en Amber losten hun innige omhelzing. Toen ze mijn gezicht zag, kwam ze snel weer het podium op lopen. Tot mijn grote spijt ging Tom niet weg maar bleef hij gewoon luisteren van op een afstandje. Al bij al ging viel het nog wel mee met hem erbij, al was mijn humeur heel wat minder. Het zakte echter onder het vriespunt toen een tweede gedaante kwam aangelopen. Bill, Bill was gewoon bij de repetitie van mijn band! Ik zou het Amber van Tom nog kunnen vergeven, maar het idee dat Bill hier was maakte me furieus! Dit was het moment van de week waar ik me volledig liet gaan, waar ik mijn ziel bloot legde. Een moment dat ik mocht delen met mijn beste vriendinnen en de muziek die ons bij elkaar bracht. Hier ontstonden onze nummers, onze melodie. Zoiets wilde ik voor geen geld delen met één of andere vreemde vogel en al zeker niet met iemand die ik niet kon luchten. Ik liet de micro voor wat het was en stormde het podium af.

Amber kwam achter me aangelopen.
‘Hé No, wacht nou even! Wat scheelt er nou?’ Abrupt hield ik halt en draaide me om.
‘Wat er scheelt? Dat je dat nog moet vragen! Hoe kon je Amber! Hoe kon je verdorie die tweeling uitnodigen op onze repetities?! Dat is iets tussen ons vijven, iets wat niemand anders aangaat!’
‘Ja sorry, ik wist toch niet dat hij ook-,’ hakkelde Amber.
‘Heb je enig idee hoe ik me er bij voel als ik voor hém moet zingen?’
‘No kalmeer, het zijn maar repetities.’
‘Gewoon repetities! Ja, zoals alles tegenwoordig gewoon is, zoals jij die met Tom bent. Dat is ook allemaal heel gewoon!’ Vanaf het moment dat die zin mijn lippen verliet wist ik dat ik te ver was gegaan. Sommige dingen hou je nu eenmaal gewoon beter voor je zelf. Ik merkte dat Ambers meelevende houding naar geërgerd veranderde.
‘Tom heeft hier helemaal niets mee te maken.’ zij ze kil.
‘Oh nee? Sinds je met hem bent gedraag jij je anders heel anders. Straks wordt je nog zoals één van hen.’
‘Eén van hen? Noa, je praat over ze alsof het aliens zijn. Waarom doe jij toch altijd zo fucking afstandelijk tegen hen? Wat hebben zij jou eigenlijk misdaan? Kan je me één goede reden geven waarom ze zo gehaat moeten worden? Je kent ze niet eens!’
Ik hield mijn mond, omdat ik simpelweg geen weerwoord had.
‘Ik wed dat je daar zelf niet eens meer het antwoord op weet. Je beschouwd het al als normaal hoe je tegen de tweeling doet.’
‘Jij bent gewoon niet meer wie je was! Sinds jij met hén optrekt, is alles anders. En… je bekijkt het maar! Ik heb er genoeg van!’ Ik draaide me weer om en liep verder de gang uit.
“Denk daar maar eens goed over na Noa!”� hoorde ik Amber nog roepen en verdween daarna om de hoek, waar ik mijn tranen de vrije loop liet.

Reacties: