FanFic.nl

Sing it Out!

8. Toegevende tranen.

Mijn hoofd rustte op mijn opgetrokken benen en ik tuurde door het raam. Ik had niet eens geantwoord toen Merel zij dat ze wegging. Mijn hoofd zat vol gedachten en ik wist maar niet wat ik er mee moest. Ik had ruzie met Amber. Dat was me nog nooit overkomen. Het ergst van al was dat ze gelijk had. In feite had ik nog nooit een normaal gesprek gehad met één van hen. Ik vroeg me af of ik ooit wel eens normaal gereageerd had op iets wat ze zeiden. En waarom? Er was maar één reden die ik kon bedenken. Het was zo overduidelijk als ik terugkeek op mijn gedrag van de laatste maanden (jaren?). Ik was jaloers. Jaloers op zijn carrière, op zijn leven, de aandacht die hij kreeg, op de nonchalance waarmee hij door het leven ging. Het was mijn grote droom die hij leefde. Noa Demeyer zag groen van jaloezie, en ik schaamde me enorm toen ik erachter kwam. Altijd had ik een hekel gehad aan mensen zoals Angela, die zich enkel bezig hielden met hun reputatie en hun carrière en die het niet konden verdragen als er ook maar iets hen in de weg stond. En nu was ik zelf zo iemand geworden.

Ik schoof van de vensterbank en haalde mijn mobieltje van het nachtkastje.
‘U heeft 5 gemiste oproepen: Merel’
Ik zou het haar later nog wel uitleggen. Eerst moest ik naar Amber toe. Als ik haar al onder ogen durfde komen. Ik moest wel. Ik had me zo verschrikkelijk gedragen en daar moest ik me nu voor excuseren. Mijn huid was bleek, make-uploos en mijn ogen keken me triestig aan toen ik nog een laatste keer in de spiegel keek voor ik de kamer verliet. Met een veel te grote trui en joggingbroek slenterde ik de gangen door tot ik Ambers kamer bereikte. Ik klopte drie keer op de deur maar toen er niemand opendeed herhaalde ik mijn actie. ‘Ja ja, ik kom al!’ De deur werd geopend en Jess keek me verbaasd aan. ‘Oh Noa, jij bent het. Ik ga wel even…’ Ze liep weer naar binnen en kort daarna stond Amber voor mijn neus. Toen ik haar zag vond ik het allemaal nog veel erger. Hoe kon ik ooit zo reageren op één van mijn beste vriendinnen, ik wist dat ze altijd eerlijk tegen mij waren. Of dat nu goed of slecht was, eerlijk waren ze. Ik wilde haar zeggen hoeveel het me speet, dat ik al veel eerder naar haar had moeten luisteren. Maar het enige wat ik voelde was een krop in mijn keel.
‘Je hebt gelijk.’ De woorden kwamen er gehakkeld uit maar ik meende ze oprecht. Ik zag aan Ambers gelaat dat ze dat ook voelde. Ik voelde de tranen in mijn ogen prikken. Ik wou dat ze iets zei, dat ze me zou vergeven, me geruststelde dat ze zich ook werkelijk zo voelde als dat ik van haar gezicht kon afleiden. De geruststelling kwam al snel toen ze me in de armen vloog. Nooit eerder had ik me zo hard aan haar vastgeklampt, alsof ik daarmee wilde zeggen hoe hard het me speet. ‘Noa toch,…’ zuchtte ze in mijn nek.

Die avond heb ik me nog uitgebreid verontschuldigt. Het voelde goed om met haar te praten over die jaloezie. Ik was ondertussen gestaakt met mijn missies om Bill naar de maan te helpen en raar genoeg… gebeurde dat wederzijds. We hadden nog maar twee weken voor de allereerste opdracht af moest zijn. Er was dus niet veel tijd meer. Ik moest met Bill samenwerken en dit keer op een normale manier. Daarom was ik op hem afgestapt tijdens de middagpauze. Ik moet toegeven, ik had enorm de neiging om dat bord spaghetti dat zo verleidelijk dichtbij stond over zijn hoofdje heen te kieperen met de melding dat spaghetti toch zo goed bij zijn kapsel paste maar… . Ja, ik hield het maar gewoon bij de simpele vraag om verder te werken aan de opdracht.

Maandagavond, vandaag dus, zaten we samen in één en dezelfde kamer. Ik had geen idee hoe ik me moest gedragen. Ik had nog nooit normaal tegen hem gesproken, zonder venijnige opmerkingen of verwijten.
‘Dus… had je al een idee? Waarover we het zullen hebben?’ Bill was in het begin nogal verwonderd. Vrij normaal als je aartsvijand plots heel vriendelijk tegen je doet. Het zou me niet verbazen als hij dacht dat daar iets achterzat. ‘Euhm nee, ik bedoel ja … ik heb een paar dingetjes opgeschreven.’ Allebei hadden we al een paar teksten geschreven. We sleutelden aan de verschillende stukjes in een poging om ze samen te brengen. Uren verstreken en de gespannen sfeer verdween geleidelijk aan. Het leek alsof we elkaar opnieuw voor het eerst ontmoet hadden. Bill schreef opnieuw een paar woorden op het volgekrabbelde blad.
‘Zo, wat denk je van deze?’ Mijn ogen vlogen over de letters en hij keek me verwachtingsvol aan.
‘Wauw Bill, ik geef het niet graag toe, maar dit is echt heel goed. Het past perfect bij -,’
‘Bij het refrein?’ Ik knikte.
‘Ja, dat dacht ik ook ja.’ We lachten. Bill en ik lachten. Voor het eerst in al die tijd kwamen we overeen en dat zorgde voor komische situaties. Amber had het dus echt wel bij het rechte eind, Kaulitzen waren nog niet zo “Alien”� als ze eruit zagen. We waren zo intensief bezig dat we de tijd volledig uit het oog verloren. Pas toen ik een geeuw niet meer kon onderdrukken keek ik met vermoeide oogjes op de klok. Ik schrok toen ik zag dat het al drie uur was.
‘Bill, we moeten echt stoppen nu! Het is al midden in de nacht.’ Hij was net zo verbaasd als mij en besloten dat het voor vandaag wel genoeg was geweest. Een kwartier nadat ik Bill verlaten had en doodmoe in mijn bed lag stelde ik me de vraag stelde waarom ik hem nooit eerder een kans gegeven had.

Reacties: